Adını Söyleyeyim
sabahın derinliğinde boğulurum ben her gece.
keşke, hayal dediğin elimi bir tutabilse...
belki gözlerim kan dökmez o zaman,
belki cehennem yakmaz o zaman.
biliyor musun hayali bile canımı yakan,
kimi zaman korktuğum gölgem,
şimdi tek yanımda kalan.
bazen yine de korkuyorum aslında.
öğrendim ki,
insan kendine bile yabancı kalıyormuş,yetmiyormuş arasıra.
hele odamda sen var gibiyken,
ben harama bile helali-hoştur derken...
bir el uzanıyor sanki ardımdan,
şimdi diyorum,
şimdi ellerin gözlerimi kapatacak.
dudakların ben kimim diye soracak.
ve nefesini hissederken ben tenimde,
adın ölüm olacak.
|