Kara Sisle Gelen Deprem
Depremin çığlıkları duyulmadan önce bu şehir
Yüreğinde ömür dolusu insanlarla yaşıyordu,
Parklarda mutluluğun çocuk sesleri
Masum gözlerle şehrin nehrini akıtıyordu.
Saatler akşam rakamına ulaştığında
Sofralar yakın olurdu aile ortamında.
Paylaşılan keder ve mutluluktu sohbette,
******* uyku vermişti yorgun gözlere.
Kader işte o kara haber ulaşıyordu
Ecel ıslığında geliyordu, yarını bekleyenlere.
Sevdalı gökyüzüyle aydınlanan bu şehir
Sokak lambalarıyla bir başka candı.
O kara sis belirdi, ardından ölüm sesi,
Gökyüzü kana bulandı, yıkılan binalarla.
Yürek acısı seslerde ağlıyordu bu şehir
Hayata veda edemeyenlerin mezarıyla.
(İstanbul / 15 Ocak 2007)
Çiğdem Çakır
|