Yaşamak Adına..
Bir sürü şey yapıyorum,
Adına “hayatını yaşamak” dediğimiz,
Eğlenceler, konserler, sinema-tiyatro,
Alış-veriş, arkadaş toplantıları
Geziler, iş değişiklikleri, yeni mekanlar, vb..
Hepsi; seni unutmak, senden kaçmak adına..
Tamamı, boşluğunu doldurmak,
Yenik düşmemek için yokluğuna..
İnsan kendisinden ne kadar kaçabilir ki
Kalmamak için çaresiz bir başına,
Kalabalıklardayken yalnızlığıyla..?
En kötüsü ise yatma vakti,
Sensizlik, sessizlik
Çaresizlikle bir başıma çıldırdığım vakit..
Kendimi öylesine aşmış
Öylesine kaybetmişim ki
Takılmış kalmışım seninle geçen kısacık zamana..
Sürekli bir umut peşindeyim
Unutma umudu, kabullenebilme gururu..
Kendimden kendim bile utanırken
Kendime kendim bile zavallı derken
Ve hatta kendime acımaktan böylesine nefret ederken
Senden ne bekleyebilirim ki herşeyi geride bırakmışken?
Koşturmaktayım oradan oraya
Çabalamaktayım tutunmaya hayata..
Her şey, hepsi
Bir gün..
Bir gün şu deli,
Allahın cezası yürek vazgeçsin senden diye.!
Çok denedim,
Aldım kendi benliğim karşıma çok küfrettim
Çok da vazgeçtim..
Ama hiç ummadığım anlarda yine kendimi kapında buldum..
Suçlamadım seni, kendim kadar!
Yargılamadım seni, kendimi yargıladığım kadar!
Haklıydın kendince ve becerememiştik işte beraberce..
Ama..
O minicik umut hiç sönememişti ki yüreğimde..! !
Özgül Özyılmaz
|