...Anne...
Anne...
Bugün koynunda uyuyasım var anne...
Senden sonrasındaki kimseyi umursamayasım,
Senden sonrasındaki omzuna yaslandığım herkesi,
Unutasım var anne...
Beraber söylediğimiz şarkılardan sonrasını duymayasım var...
Bir tek senli fotoğraflara bakasım var anne...
Bugün koynunda uyuyasım var anne...
Yıllandım da anne,
Ben ne yüzler gördüm de,
Senin yüzünden başkası içten gülmedi anne...
Bir daha göresim gelmedi çoğunu,
Görsem de,görmemezlikten gelindim anne...
Anne...
Kimse senin gibi okşamadı saçlarımı...
Kimse senin gibi sarılmadı anne...
Senden başka herkes dertlendirdi de,
Dermanım senden başkası olmadı anne...
Herkes konuştu anne...
Sonra herkes sustu,bir tek kendisiyle konuştu anne...
Duvarlar da konuşmuyor ki anne...
Konuşmuyor...
Boncuk gözlünü ağlattılar da ardına bakmadan gittiler anne...
Bir senin omzunu ıslattı o yaşlar anne...
Bir sende çözüldü birikmiş düğümler,
Sende boğuldum hıçkırıklara anne...
Üzdüler anne,ağlattılar da,
Bir de sana koştum ben seni de ağlattılar anne...
Oysa daha dinlememiştin bile anne...
Daha dinlememiştin...
Yavrun ağlıyordu ya,yeterdi ya anne! ...
Anne...
Ya senin derdin var mı diye hiç sormuş muydum ki ben anne? ...
Annelerin derdi olmazdı ki...
Anneler...
Anne...
Bugün koynunda uyuyasım var anne...
Ve bir daha hiç çıkmayasım...
Ve koynunda hiç uyanmayasım var anne...
Bugün koynunda uyuyasım var anne...
Koynunda uyuyasım var...
Sevnur Şaylan
|