Ankara yolunda
Nerde benim kekik kokan dağlarım?
Nerde benim keklik öten bağlarım?
Suçlu gibi duruyor bu topraklar,
Etrafıma bakıp bakıp ağlarım.
Ne ağaç var, ne çalı var, ne gül var,
Çırılçıplak kalmış dağlar, ovalar,
Bülbül gelse, konacak bir dal arar,
Nerde benim o ardıçlı bayırım?
Buralarda kimse koyun gütmüyor,
Toprak susuz kalmış, otlar bitmiyor.
Görmeyince gönlüm rahat etmiyor,
Nerde benim yeşil renkli çayırım?
Ankara yolunda gelip giderken,
Manzarayı buruk seyrederim ben,
Hüzünle ah çekmek gelir içimden,
Nerde benim çam sakızlı ormanım?
Bu topraklar su su diye tutuşur,
Ah su aksa pamuk bile yetişir.
Orman olsa belki iklim değişir,
Sağda solda çam fidanı ararım.
Yağmur olsam, bu toprağı ıslasam,
Suya hasret tarlaları sulasam.
Buraları bereketle doldursam,
Nerde benim derelerim, çaylarım?
Zeki Çalar der ki: Ey emmim, dayım!
Ormana, ağaca sakın kıynayın!
Geçin buralardan, görün, ders alın,
Ağaçsız toprağa bakıp yanarım.
18 Kasım 1995
Zeki Çalar
|