Mehmet Akif Ardıç
......Bir Yeşil Anka
güzelleştirdin ölümü;
hayat, loş bir sahne kaldı.
ne içtiğim su tatlı,
ne zevk veriyor artık koklamak bir gülü.
yaşadım mı, öldüm mü;
kıyamadığın bu yüzden bak ne kaldı!
ne dudaklarım kanayacaktı,
ne düşman olacaktı bana gökyüzü.
sen, ben'din; ben de sen,
tek bir gönül; iki ayrı beden.
ikimizden biri yalân olacaktı;
hayât, senken ölüm bendim.
tutup göklerle güreşşeydim,
beni bir anlayân olacaktı.
gülümsemek isterdim,
utangaçca yüreğine koyup bakışlarını.
bulutlara değen kayıp bakışlarını,
sormak, sebebini bilmek isterdim.
bu hasta gönül, bu yaralı ten,
cân bulurdu bir gülümsesen sen.
sarı saçlarından incecik;
kalbim, örülü bir kuş kanadı.
kirpiklerimiz sevdâya asılı;
yakalandık, kelepçelendik...
içimde gizli bir ukde kaldı,
bir tarafım yalan ve bir tarafım eksik.
Kaf Dağı'ndan eksildik;
Ankâ'sız gök, bak hiç ne kaldı.
bir anlam durur hâlâ gözlerinden,
(yeşil) bir yaprakta, her bahâr yeniden...
bir özlem ki yatmış pusuya,
bir sevdâ ki göz kapaklarımda kurur.
bütün kervânlar vurulmuştur;
yüreğim, ermez suya...
siyâh dudaklarımda bir dûâ;
kâh ötelenir, kâh yorulur.
bir aşk mektubudur,
sevgilim, rûhuna her fâtihâ.
Nisan 2007, Adana
Mehmet Akif Ardıç
|