Gönül rızasıyla kabul et

[Kéan aRs]

Elveda ederken bağrı yanık günler feryat figan yarınlara
Hüzün bakiyelerini yüreğime devreder yorgun akşamlar
Varlığımın yegane sebebiyken gözlerime rehin kirpiklerin
Bir kelamın hüzünlü şavkıyla umutlanır karanlığımın alacası
İlan edilmemiş sevilerin zifiri uçurumlarına bırakma beni

Ey yar, penceresiz odalara mahkum etme deli dolu düşlerimi
Gurbetkar ellerimin arasına gömme, sevdalı sitemkar başımı
“Hayat” sıfatıyla barındır her nefesinde, sensiz sızılarımı
Alev saçlarıma dokun, ziyan etmeden acı tatlı hatıralarını
Hangi sabıkalı anı yok edebilir ki dallanıp budaklanan bu an’ı

Gönül rızasıyla kabul et; yüreğine hasret, utangaç sevinçlerimi
Koru beni içten içe tutuşan sevda tacirlerinin kötü niyetinden
Aşkın gözü kör iken imkan verme fasılasız hasret rüzgarına
Düşler vadisindeki gözlerimin dibine bak gönül kahvesinde
Yarınlara inancımı yok edip asma beni mısralarına, ölürüm.

Her ilkbahar aldatıyor yalanlarla, bu yüzden eteklerimde hazan’ım
Çaresiz sürüklenirken; özlemleri içimi acıtan yokluğun taş duvarlarına,
Deli tayların coştuğu zemheri sonbahar akşamlarına, takıldım kaldım.
Vazgeç, ne kadar istesen de kendini öldüremezsin sevdalı yüreğimde
Çıkmaz sokaklarda; umutla birikirken ateşine, dumanına ve sana
Kader utanır bigane güzümden bir gece, yerimi birileri alır elbet.


alıntıdır