İnTiHaR

[ÇaKıR-]

niye bilmiyorum ama bu hayat sanki benden ders alıyor. kendisini bırakmam zor olduğunu bildiği için çektirdikçe çektiriyor
sinsice plan yapıp planını uyguladıktan sonra gözyaşlarıma gülen bir şeytanı andırıyor.
ama zor. böyle yaşamak zor. hayat üstüme gelmeyi bırakmak zorunda. yoksa ben onu bırakacağım. kader diye boyun eğmek
bana göre değil. ağlamak tanrıya yalvarmak hiç bir şeyi değiştirmiyor.
elimi tutan sevgilim ertesi gün çekip gidebiliyor. kime güveneyim? anneme mi babamamı? onlarda gidecekler birgün...
sadece kendim varım bu dünyada. hiç sevmediğim tek kişi BEN! ama yeter artık yeter...
öyle ağlayacağım ki birgün duygularım sel olup ortalığa dökülecek ve ben çok utanacağım
arkadaşlarım beni güçlü bildiler... asla yıkılmaz sert bir kale bildiler...
ağlamaz, umursamaz bildiler... oysa öyle değilim. o yıkılmaz gözüyle baktığınız kale varya, yıkılacak ve ben öleceğim
yüreğimide gömeceğim aşkımla beraber. ağlamak çaresizlerin ya hani. ben çaresizlerinde çaresiziyim.
ben en dayanıksız kalelerinde dayanıksızıyım. aslında ben de yıkılırmışım. aslında bende ölürmüşüm birgün.
demek buraya kadarmış. demek doya doya nefes almak buraya kadarmış... demek hayattan nefret ettiğim günleri,
özleyeceğim gün öldüğüm gün olacakmış...
son nefesimde onun adını fısıldayacağımı yaşayınca bilecekmişim...
kimse beni sevmiyor, ölsem kimse üzülmez diyordum ya...
işte herkes mezarımın başında... ağlıyorlar... annem perişan babam yıkılmış bir durumda ama ben onları tesseli edemiyorum...
onlara ben iyiyim diyemiyorum... üzülmeyin diyemiyorum. oysa hiç acı çekmiyorum ben... duygular dünyada kalıyormuş meğer...
üzülme, ağlama, gülmek, keyif, zevk... hepsi dünyaya ait şeylermiş...
meğer yaşamın bir parçasıymış...
ve ben öldüm... ağlayanım olmaz diyordum ya... mezarımın başında bir sürü insan var. o kişi benim sevgilim mi?
o da gelmiş mezarıma o da ağlıyor... o da çok üzülüyor... kendini suçluyor... şimdi kızdığım o insana marhemet duyduğumu hissediyorum...
ama elim kolum bağlı... dokunsamda hissettiremiyorum. ağlama aşkım. ben çok rahatım burda... senin ruhunla olacağım gün en mutlu günüm olacak...
onlarda arkadaşlarımmı yoksa? onlarda ağlıyorlar... aa geçen sefer sıkı bir ağız dalaşına girdiğim kız değil mi o??
meğer sevenlerim çokmuş benim... ne oluyor? yavaş yavaş sesler uzaklaşıyor... kopuyorum tamamen bedenimden... gökyüzünün maviliğine çekiliyorum...
ve keşke diyorum yaşarken anlasaymışım sevildiğimi... o zaman ölmezdim yaşardım doyasıya...
keşke sizler... yaşarken bilseydiniz kıymetimi... üzmezdim kendimi bu kadar... ölüm son çare olmazdı o zaman...