Sen; zalimliğin gözünde ki fer

[GooD aNd EvıL]

Sen; zalimliğin gözünde ki fer,
Yaren sinelere, hançer sokansın,
Sen; mutluluğa uzanmış, kırbaçlı bir el,
Yaşanmamış yarınları,ters yatıransın...

Bitik bir rüyayı,yeniden başlatan,
Keder deryasında an bir an,beni boğansın,
Sinsi yılan gibi Ağu,zehir akıtan,
Körpe umutlara ecel,kara topraksın...

Zora ki direnirken,hoyrat zamana,
Göz göre göre tufanlara,dibe atansın,
Gülmek isterken yaşantıma,sırf inadına,
Tebessümü yüzümde,doğmadan batıransın...

Tan ağarırken,yırtarken siyah çarşafını,
Yarı düş,yarı serap, korkulara salansın,
Gizemli bir kuyuya atıp,onca yılları,
Çözülmemiş bir sırra,kadem bastıransın...

Duman duman dizelere,şimşek çaktıran,
Hecelere avuç avuç,kan kusturansın,
Kağıdıma,kalemime,bin bir zeval edip,
Pişmanlığın ateşinde,kor kor yakansın...

Ben çileli başıma,sancak ararken,
Sen; toz bulanık yollarımda,pusu kuransın,
Ben yalnızlık çemberinde,acı acı inlerken,
Sen; yangınıma körükle,kuyu kazansın...

Zamanı durmuş saatlerden,medet umduran,
Buz tutmuş yüreğime,çisil çisil yağansın,
Sanki yetmezmiş gibi,onca ettiğin,
Son demimde hüznüme,hüzün katansın...

Bir tutam gökkuşağı,istediğim gökyüzünde,
Semayı,gök kubbeyi,bana düşman kılansın,
Sanki kırbaç yemiş gibi,yanan yüzüme,
Acı ile inleten,bir beyhude yabansın...