Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

3 Ay

Yoktun!
Zaten yoktun... oralarda bir yerlerde, koskocaman bir sessizliktin.
Tatlı bir hayal...

Elimi her atışımda olmadığını fark ettiğim bir şeydin.
Ulaşamadım hiç!
Alamadım seni hayatıma...
Koskocaman, göz yaşı yüklü, bir umut bulutu olarak kaldın.

Şimdi ne yapacağım peki?
Bu ayrılıkla yetinmemi bekleme ne olursun! ! !

Taş gibi kesiliyorum düşündükçe.
Ben, benlikten çıkıyorum, yırtınarak.

Ne yapacağım söyler misin bu 3 ay?
Zaten yoktun, alamıyordum seni,
Şimdi hiç olmayacaksın...

Ne yapacağım! ! ! ?

05/10/2001
Cuma
01:32
İzmit.
Firuze'ye

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Acıyı Kurutan Dudaklar

Acıların ülkesinde doğmuş bir biçare,
Hiç bir zaman düz bir çizgisi olmayan,
Ruhunun satılmadığı, bedeninin satılmadığı bir an,
Hiç görmedim ve göremeyeceğim herhalde,
Bir kere olsun bile...

Ülkesinde, yankılanıp duvarlarda çınlayan
Çorak bir ses vardı,
Bitkileri kurutan, tüyleri inmeksizin uyandıran.
O ses ki bir kez olsun bir can almasın.
Mutlak, bir can kurban olarak verilir.
Biçare sıranın ne zaman kendisine geleceğini düşünür.
Oysaki çizgilerini düzeltmek için ufacık bir ümidi vardı.
Belki de yolun yarısında kenar mahallelerde
Mile oynama arzusuyla yanıyordu.
Haşarı bir çocuk olup
Altına umarsızca yapmak istiyordu.
Bu kadar karanlık bir ortamda bunları görebiliyordu.
Hey Arkadaş yak artık lambanı!
Engellerin ne kadar ölümsüz olsa da,
Dinamit koy tabanına.
Yapamayacaksın, çünkü elini kaldıramazsın.
Enerjin kurumuş, neslin kurumuş.
Sen ve ben hiç göremedik bunları
Ve göremeyeceğiz.

Acılar doğurmuştu bizi.
Kaderimiz ve ülkendeki insanların kaderi,
Acı ve kan üzerine oturtulmuştu.

İçilen bizim kanımızdı.
Fakat bitmedi yıllardır ve bizi ayakta tutan
Sadece O kan.

Sancıyla kıvranacak takat kalmamış,
Ama alıştık arkadaş,
Acıya, nefrete ve zora.
Ben sana alıştım arkadaş.
Fakat karşımda bir sen kalmıştın bana zorluk çıkarmayan.
Seni de kaybediyorum yavaş yavaş...
Ama belki sen bende kaybolursan,
Beni arkamdan vurursan,
Belki bu bende bir çığır açar,
Uzun bir atlayış gerçekleştiririm.
Bendimi bir çırpıda aşar,
Acıların çocuğunu ellerimle öldürürüm;
Hem de büyük bir zevkle...



Temelimdeki acıları yıkarken belki kendimi de yıkacağım.
Seni içimden söküp atarken belki kendimi satmış olacağım.
Sessizlik ve uçarılık istiyorum ama bunu başaramıyorum aslında,
Aradığım benim bağsız uçabilmek,
Engelsiz atılabilmek ve çözmek sorunları,
Gülmek, insanlara gülebilmek,
Kendime gülümseyebilecek birilerini bulabilmek,
İçimdeki acı temellerini yıkacak birini aşılayabilmek,
Çocukluğuma dönmeden mile oynayabilmek
Ve ikiyüzlü şahsiyetimi insanlara gösterdiğimde
İçimdeki zevk çığlıklarının bir an olsun susması,
O çığlıkların susmasa bile insanlara duyurulmaması,
Ama çabalar fayda vermiyor,
Yinede duyuyorlar...
Aşacağım bunları, gülümseyen birilerini bulacağım.
İçimdeki sen çık git hayatımdan.
“Asıl ben” olmamı engelleyen sen
Bana bak ve dinle beni!
Bana verdiğin acının kaynağını nereden alıyorsun,
Devamlı yağmurlu bir havada nasıl yaşıyorsun,
Güneşlerin yok mu senin?
Güzel duyguların ve aşkların;
Duan olmadı mı hiç? ,
Ümit bağladığın bir duan...
Sana yardım etmesini beklediğin bir Allah’ın...
Ne kadar zengin olsan senin hiç bir şeyin olmadı.
Biliyormusun senin sende olan şeylerin ne kadar az? .
Aslında sen yaptıklarının sahibi bile değilsin.
Ama anlayamıyorum bu sonsuz enerjiyi nereden bulursun?
Bu hiç kapanmayan musluğun suyu hangi dağdan?
Aklının sermayesi nereden?
Bunların hiçbiri sana ait değil sefil yaratık.
Sen yaratılmışsın bir kere.
Sen seni yaratana şükret ki hayattasın.
Ama bu senin içimden çıkmana engel olamayacak,
Çirkef şahsiyetini, acılarını bana kusmana artık izin vermeyeceğim.
Senin içine fışkırtacağım gülümsemeyle,
Ruhunda güneşleri açtıracağım.
Ama bu durumun hiç bir zaman affettirmeyecek seni,
Senin bir zamanlar ne kadar insafsız olduğun gerçeğini unutturmayacak
Ve senin içimden çıkmanı, sonsuza dek rahatsız etmemeni engelleyemeyecek.

Artık çıktın içimden...
Çıktın mı?

Hiç görmedim, belki de göremeyeceğim.
Çünkü hiç hissetmedim,
Nasıl bir duygu bilemedim, sensiz bir an...

Artık çıktın içimden...
Çıktın mı?

Hiç bilmediğim bir duygu, evet.
Zaten hiç görmediğim bir şeyi yaşıyorum.
Seni hayatımdan attım ve hayata gülüyorum.
Sensiz bir hayatta başka sensizlikler arayışındayım.
Gülüşüme karşılık verecek bir gülüş arıyorum,
Bir gülüş ve bir öpüş...
O gülücük ve öpücük “Acı” ateşini söndürecek
Ve benden hayat dolu bir ben ve nesiller doğuracak...
Bana gülen
Ve beni öpen o dudakları görüyor gibiyim...



09/06/1997
.İzmit

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Aç

Günlerdir oruç...
Nefesim içler acısı.
Gidip gelinen, bir – bir,
Terbiye yolları...

Bir deri, bir kemik.
İnceldim, eridim...

İnce;
Orası, burası...
Kalbim, yavaş;
Zayıf, tınısı...
Gözlerim hasret,
Kavruk aşkına!
Günlerdir aç...
Günlerdir terbiyeli...

Gözlerine aç...
Tenin, sevdası...

04/01/1998
Pazar
01:30

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Adım

Eriyip gitme benden!
Yok olur gideriz uzaklara, acı çeken bir ruh misali!
Serseri mayın …

İçindeki acı mazeretlere, sığınmasan bir de!
Tatlılığınla yarıştırmasan içindeki bağnazlıkları!
Tatlı kere tatlı olacak.

Sonsuzluğa, son bir adım da benle at!
Eriyip gitme benden!
Giderim içimden, içinden tatlı bir sen gibi!

Serseri mayın misali! …

06/10/2003
Pazartesi
03:12
.İzmit

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Adım Adım

Korkularımın,
Ve içimde gizliden kalmış, rutubet kokulu aşklarımın yankıları,
Ayak sesleri bunlar...

Silmeye çalıştığım,
Kaderime kazınmış berbat hatıralarım...

Gülerek geliyor, seslenerek geliyor;
Adım – adım...

Sessizliğime, artık ses vermeye geliyor insafından,
Bana verdiği acıları kurutmaya geliyor,
İçin – için...

Ayan beyan kalemime arkadaş oluyor *******imde.
Ayıbını kocaman bir çarpıyla;
Geçmişe gömüyor...

İnsafından insaf saçıyor hayatıma...
Bağrıma...

17/08/2000
Perşembe
04:04
İstanbul

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Adım Adım II

Karanlık tarihler, bugünden önce.
Adını koyamadığım, cenabet günler var,
Bir çırpıda yaşamışım,
Yaşadığımı yazamamışım …

Önümde bir çizgi var.
Bugün, adım – adım, ağır şekilde geçiriveriyorum.

Önümde kocaman bir ben var!
Karanlıkları da mı olacak?
Yoksa;
İçindeki suları akıtmadan yaşayacağı günleri olup olmadığını bilmeden mi yaşayacak?

Önemli değil! ?
Önümde kocaman bir sen varsın!
Ha karanlık, ha aydınlık hiç fark etmez …

Bugün adım – adım geçiyorum,
Adım – adım sen gibi!

10/12/2002
Salı
02:53
.İzmit

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Ağlarken

Erik çiçeğinin masumiyetindeki yüzünü,
Hasret şarkıları söylerken pencerelerde,
Ağlarken hatırlarım...

Grinin tonlarında, hep hayat, senin için.
Gülse de gül bahçelerin,
Kan ağlar bir haldesin...

Bir bardak neskafe de aradın aşkını,
Tahtavaralli de aradın.
Salıncakta sallandığında hissettin heyecanı,
Benimle hissettin belki de...

Gözlerinin aksini gördün gözümde,
Farklı geldi sana!
Çamlıca gazozunun köpüğünde aradım o gözleri.
Ağlarken hatırladım onları...
Ağlarken gördüm hep!

Üzgünlüğünü yıkmak istedim gözlerimle.
Altı aylık iltifatlarla ayakta tuttum bedenini.
Ama başaramadım,
Yıkıldım.
Yıkıldın...

05/04/1998
Pazar
03:20

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Aheste

Yavaş – yavaş olacak her şey.
Aradığım, beklediklerim ve onların sebepleriyle;
Yavaş – yavaş kucaklaşacağım …

Ümitli ol derlerdi eskiler, eskiden!
Ümit, ümitsizlik ayrımındaki çizginin tam üstündeyim.
Yavaş – yavaş oluyor;
Pişiyor bendim …

Sebep arama derlerdi eskiler, eskiden!
Yokluklarda oluşuma neden aramıyorum.
Bulamadığıma yazılmış değilim …
Hayal kırıklıklarına küfür etmiyorum …

Yavaş – yavaş diyorum, aheste …

19/10/2002
Cumartesi
03:19
.İzmit

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Akasya

Günlerden haftanın bir günü.
Yıllardan iki bin küsür.
Ben hayallerle iç içeyim,
Dolanıyorum usul – usul …
Lanet okumak okumamak arasında,
Dikkatimin dağılmasıyla karşılaşıyorum …

Mutlu olmak bu mu yoksa?
Lanet okumamak mı?
Sonuçları kötü görmemek mi?
Sıkılmamak mı?

Haftanın her günü, birbirinden huzurlu.
Hayallerim de zenginleşmiş hazırda bekliyorlar …
Alıp – alıp kullanıyorum!

Kaynağını bulamadığım mutluluğu kucaklıyorum …
Akasyalar altında …

24/09/2002
Salı
16:48
.İzmit – Park Cafe

Ferit Emre Adaklı

[GooD aNd EvıL]

Akın

Bir akıntıydı,
Bizi önüne katıp götüren,
Düşünmeye fırsat bırakmadan zamanla yarıştıran.

Bel bağladığım,
Elini uzatıp beni yukarı çıkaracak bir bilinç,,,
Güçlü kuvvetli bir bilek olmadan.

Akşamların yarıştığı,
Gerçeklerleydim.
Huysuz ve duygusaldım.

Yanlış mı yapmıştım, doğruyu söylemekle?
Darıltmıştım belki de özden öte dostlarımı.

Bir akıntıydı.
Yüzlerce, binlerce kişilik bir akından öte.

Ve ben aldanmıştım doğrusu!
Üzgündüm...
Gözyaşından yoksun!

29/03/2002
Cuma
01:09
.İzmit

Ferit Emre Adaklı