Ölmek Gerekir Bazen...

[Stinq]

Ölmek gerekir bazen...
Yeniden doğup yaşamak için daha temizini,
Bir yerinden kopartmak ipi...

Fark ederek can çekişmelerin bazen ne uzun yıllar aldığını,
İçindeki karmaşıklığa değirmek bütün keskinliğiyle,
Elindeki makası …

Fişi çekmekten bahsediyorum aslında,
Şalteri indirmek,düğmeyi kapamak yani,

Desteyi masada bırakmaktan,
Hani arkanı dönüp her şeye, başka bi yana bakmaktan..
Sayısız ölme hakkın varmışta birini kullanıyomuşsun gibi,

Ölmek ve yeniden doğmaktan...

Yaşamak için başka bir hayatı, yaşamak için daha sen gibi olanını, göze almaktan bahsediyorum...

Yeni bir doğuma ölüp,her şeye sıfırdan başlamaktan...
Ve yazmasının kolay, yapmanınsa çok zor olduğunu,

Biliyorum …

Sadece sığınmak için değildir limanlar,bazen de gitmek içindir not edin bunu, durgunluğu ve hapsolmuşluğu çökmüşse üzerine bişeylerin, bir hayatı göz göre göre çürütmekte ısrarlı olunmamalı…

Yani bazen terk etmek gerek limanları,durup kilitlendiğin yerde erimektense, ve karanlığında yaşamın sancı içinde kıvranıp durmaktansa, kesik kesik nefeslerine son vermeli,yani çözülmeyen düğüm kesilmeli..

Gerçeğin avucunun içindeki jilet olup, acıtarak sana kendini anımsattığında saniye saniye...

Belki de en iyisi o hayatı orda bırakıp terk etmeli..
Çünkü sonra acıya da alışır insan fark etmeden,

Ve en kötüsü de seyirci kalır kendinin tükenişine ne yazık ki..
Üstelik en kullanışlı elbisesi olur “yaşamak ta böyle ne yapalım” duygusu..

Ve hayallerinden vazgeçmek ve düşlerini unutmak vardır ki sırada, düşlerini unutanı zaten herkes unutur…

Sonra her şey en fazla bi süre oyalar seni,sonra o süre biter, sonra oyalayanın sihri ..

Ve yine bakarsın ordasın, yine mutsuzluğunun seni beklediği yerde..
Yine kendinle..

Ardından bu açmaz - hayatın
Ardından bu hayat - kaderin

Ve ardından sen - hiç olursun,soluk bir gölgesi ancak, yüreğinin..

Evet yine varsındır bir şeklide de ama aslında yoksundur, daha da çoğuna..

Diyorum ya,ölmek gerekir diye bazen, hani yeniden doğup yaşamak için daha temizini,

Bir yerinden kopartmak ipi..

Orda bırakmak lazım işte sahiden nefessiz kalmış içini
Ve yürümek sonra,
Yürüyüp gitmek ,

Uzağına, geride bırakıp kendini …

Tutma ve bırakma anları vardır hayatın,
Atladığında sen, yada ıskaladığında doğru zamanı, rengini gün gün solduran çiçeklere dönüyo yaşadığın…

Tutma ve bırakma anları vardır evet hayatın, çünkü atladığında bu zamanı büyüsünü yitiriyo güzel sandığın..

Sonra sıkıntı,
Sonra tıkanma,
Sonra tek düze bir mutsuzluk..

Duyguların, günlerin ve hayatın, her şey kangrene dönüştüğünde, işte bu anlarda yapılacak tek şey kesmektir bi yerinden...

Ve atmak kangreni kendinden, kalan ruhunu kurtarmak için geriye..

Hem bu soluksuzluk içinde çırpınıp durmaktansa, daha iyi değil mi çekip kendini almak biraz dışarı,

Ayrıca korkma kıyısı da var yaşamın,hem böylece neyin içinde boğuluyor olduğuna birazda kenarından bakarsın,fena mı ?

Dur ve ölmek gibi kapa gözlerini, o her şeyin seni bunaltmış ortasında,

Ve yürü,
Ve git,
Ve dene bir kez, sil her şeyi ve yaz yeniden, at her şeyi ve yerleştir tekrardan......

Ve başka bi hayata aç gözlerini sonra, başka hayatın daha sen gibi olanına …

Kazanmak üzere kurulmuş bir dünyada sana kaybetmekte var diyorum..
En incesi gözyaşlarının içine akanlardır gör istiyorum,

Ve yinede göze almaktan bahsediyorum, göze almaktan bir başka hayatı,
Yeni bir doğuma ölüp, her şeye sıfırdan başlamayı fısıldıyorum....

Ve bütün bunların yazmasının kolay, yapmanınsa zor olduğunu,

Biliyorum....

[bluekeys™]

erdem yazıyı ölümden bahsettiği için sitem etmek için açtım başlıktan görüp ama okuyunca evet haklısın ÖLMEK GEREKİR BAZEN YENİDEN DOĞUM DAHA TEMİZİNİ YAŞAMAK İÇİN EYW kardeşim soal

[zapata]

eywallah kanka saolasın