sevgiliye mektuplar

[bluekeys™]

Sevgiye dair ne çok sey söylendi binlerce yildir, Ne çok sey yasadi insanoglu sevdaya dair. Garip olan su ki herkes kendi sevdasini yasadi
Ve "sevgi" diye kendi yüregini tarif etti.

Bugün bende bunu yapacagim. Yillarca sevdaya dair yazdigim misralarimda
Hiç tariflemedigimi fark ettigim kendi sevdami anlatacagim, Kendi yüregime ayna tutacagim.

"Gerçek sevdayi yasadin mi ki" diye sorma bana, Belkide bunu ancak hayata gözlerimi kaparken yanitlayacagim. Sadece bugün önüme; yüregimi, ruhumu, bedenimi ve aklimi koyup, Varolusumla yasayip yasatabilecegim kendi sevdamin hayalini kuracagim.

Sevgi; Önce "ben" yerine önce "sen" diyebilmek Kendinden önce onu, onun mutlulugunu düsünebilmektir. Onun yaninda huzur bulmak, güven duymak,Her ne olursa olsun yaninda olacagini, seni sevecegini bilerek "kendin" olmaktir.

Sevgi; Sevdiginin yüreginin güzelligine ve sevdasina inanmak Onu mutlu etmek ugruna zevkle emek etmektir. Sevdiginin gözlerinde kaybolmak
Bedeninde bir olmaktir.

Sevgi; Sevdigine saygi duymak Varligindan gurur duymaktir. Kahkaha kadar gözyasinida Sohbetler kadar sessizligide büyük bir zevkle paylasmaktir.

Sevgi; Sadakat, vefa, bagliliktir, Sorumluluk, özveri, sevkattir.

Sevgi; Anlayis, hosgörü, sabirdir.Tutku, cesaret, risktir.

Sevgi;Bakmak, dokunmak, söylemektir. Yasatmak, yasamak, göze almaktir.

Sevgi;Umuttur, soluktur, hayattir. Bir bedende bütün olmak, birlikte çogalmaktir.

Sevgi;Yüreginle gülümseyebilmek, Insan olabilmektir.

Günümüzde fütursuzca kullanilan sevgi sözcüklerini hak eden kisilere
kullanmamiz ve hak ettigi degeri bulmamiz dilegiyle...Yüreginizden sevgi hiç eksik olmasin...

Söylenmiş ve söylenecek tüm merhabalara merhaba...

[bluekeys™]

Bu iklimi sevdim sevgili. Eylül ya bu; orda da güzel, bur da bir başka. Doğa kabullenmiş yeniden uyanmak üzere uyumayı bir süre, hazırlanıyor işte kara bir kışa. Ben hüzün insanıyım, bu besbelli de, nedendir bilmem böyle bir son buluşta sevinişim benim. İnandığımdandır belki de yeniden doğacağına.

Biliyor musun, nazlanıyorum dokunmaya denize. Üşüyeceğimi düşünüp, bana kıyamayacağına getiriyorum olayın bir ucunu da. Ben bu iklimi sevdim sevgili, sevdim sevmesine de; gel gör ki, o sevmesin beni diye, yağıyorum elimden gelen her şeyi, sevip de alıkoymasın diye. Önce saçlarımı darmadağın toplayıp tepemde, ojelerimi çıkararak koyuldum işe. Düşünmeden, elime geçen ilk şeyleri giymeye başladım üzerime ve vazgeçemediğim tüm takılarımı koydum bir kenara. En ilginç olanı da ne biliyor musun sevgili, her seferinde kendimi bir kez daha sevdiğim aynaya bakmaz oldum.

Bir yanan meltem rüzgarı değerken tenime usul usul, burnumda yosun kokusu ve ben bir kar tanesinin saflığıyla yere düşmeyi bekliyorum salına salına. Şehrimin caddelerinin kimsesiz kalabalıklarını mı özlüyorum, kaçıyor muyum bu iklimin beni benden alışına alışmaktan anlayamıyorum ama bana yaraşmaz buralar öyle uzun zamanlar bilirim. Bilirim bu sakinlik koparır beni yaşamımdan, yaklaştırıp da kendime.

Komşumun her sabah denizden çıkardığı kafeste çırpınan balıklar gibi hissediyorum kendimi. Anlayacağın sevgili, stoklar sandığımdan daha çabuk tükenecek gibi.

Saatlerce çiçek tohumları topluyorum bahçeden; akşam sefası, top kadife, aslan ağzı ve daha adını bilemediğim bir sürü renk renk çiçek, büyütüp sana hediye edeceğimi hayal ederek. Ve hepsine birer isim koyarız diye geçiriyorum içimden, gözlerim parlıyor. İşte böyle böyle oyalıyorum kendimi sevgili.

Rüzgarın karşısına dikildiğim zamanlarda, sen şefkatle izleyeduruyorsun öylece dalgalanan saçlarımı. Ve sesin yankılanıyor ağızlardan çıkan her sözde. Deniz gözlerinden çalıyor, ay yüzünden geceleri sevgili. Sen bana bakma sevgili, bakma; eğer istesen, inan, ben de senin baktığın yerdeyim.

Gülen bir güne kavuşmayı bekleyen bir gecenin tam orta yerinde, alacakaranlık bir zamandayım yine sevgili. Ve griye çalıyor tüm beyazlar, ki karaları göremiyorum, Allah'tan gece rengi. Alışılmış bir hüzne bulanmışım yine.

N’olur yumma gözlerini sevgili, çağırdığım bu güneş ısıtmayacak beni. Aç avuçlarını da, içlerini öpmeyi özledim. Gülüm gülüm gülümse n’olur, açarım o zaman ben yüzünde. Ah sevgili, unutma beni...

[bluekeys™]

Bunu defalarca kez yaşadım. Dönüp dolaşıp kuş yuvaya geri dönüyor işte. Düşüncelere balıklama dalıp kıvrıla kıvrıla yüzmekten beynimin değil de gözlerimin yorulduğu bir yolculuğa koyuldum yine. Sonunda göz kapaklarım ağırlaşıp hasretle öpecek yine birbirini kendiliğinden biliyorum. Biliyorum yine de durmayacak beynim, uzanacak olur olmaz uçlara söz dinlemeden. Orantı doğru elbette, sahibesi asi.

Yalnız, bir fark seziyorum bu kez; bana ait, ama benden öte bir şeyler var sanki. Yani özlene ve alışılmışın dışında. Camda yansıyan aynı yüz daha yumuşak çizgilere bürünmüş, kendime benziyor, çok benziyor. Bakıp bakıp bir daha bakıyorum, çıkaramıyorum. Tüm yıldızlar saçlarına düşmüş ve hareket ettikçe sedefleniyor ay yanaklarında. Gecenin rengi gözlerine yansıyor, ordan göğe sıçrıyor ve yıldız sanıyor herkes onları. Bu camda yansıyan benden öte bir şey işte, uğraşmıyorum.

Şimdilerde sadece bir hikayeden ibaret olan ve gerçekleşme yolunda bir başarısızlıkla sonuçlanan bir düşüm düştü aklıma. Güneşin altına serilmiş, öylece geçmişken kendimden, alelacele fırlayıp yerimden denize baktım, daha önce hiç görmemişim gibi. Ayaklarımı sallayıp dalgalara doğru, neler olduğunu anlayamadan bakarken, bir taşın arasından hızla çıkıp kendini usulca suya bırakan yavru bir yengeçle karşılaştım. Bana ait, ama seni anlatan bir şeyler vardı sanki. Düşüm orda başladı sevgili...

Yayvan bir kavanoz aldım önce elime. Kıvrık beyaz deniz çiçekleri yerleştirdim içine özenle ve birkaç tür yosun, elbette yeşilin farklı tonlarında. Aralarına deniz kabuğu ve salyangoz da koydum sonra birkaç tane. Çeşit olsun diye değil elbette, eksiksiz olsun istedim, huy.

Sıra kavanoza deniz suyu doldurmaya geldiğinde, yengecin derdine düşmüştüm bile. Bir an korktum bu düşten de düşerim diye, ama neyse ki bir el uzandı ve tamamdı işte, yavru yengeç de avuçlarımda sıkı sıkı tuttuğum küçük denizde.

Bende bir macera etkisi yaratan onca heyecandan sonra ayak parmaklarıma çarpan dalgayla irkildim. Düşüm kaldı orda öylece ve ben yine düştüm sevgili...

Üzülmedim, üzülme sen de. Düşten bol ne var ki bende. Unuttum gitti bunu da dalgaların şırıltısıyla.

Göz kapaklarım öpmek için birbirini sabırsızlanıyor sevgili. Denizi geride bıraktım ve geçen zaman beni soğuk, kuru bir iklime götürüyor. Gülen bir güne uyanmayı dileyerek, öpüyorum gözlerinden sevgili. İnanma sen, ayrılık getirir diyenlere...

[bluekeys™]

Şimdi ne yapıyorsun

Birgün daha geçti sensiz.
Ben yine aynı bilgisayar başında, radyomun sesini az açmış zamanımı ve işimi bitirmeye çalışıyorum.
Öyle hasretimki yıldızlar altında seninle oturmaya, Deniz kenarında oturup martıları izlemeye.
Hatırlarmısın izmir'in sıcak günlerinde yüzümüzü okşarcasına esen rüzgara doğru bir bankta otururduk, sen başını omzuma yaslar denizin ve sonsuz maviliğin birleştiği noktaya dalardın, Bende usulca saçlarını okşar esen yelin o büyüleyici serinliğine kendimi bırakırdım.
Şimdi binlerce kilometre uzaktayız, Bazan mesafelere isyan edesim geliyor çünkü en ihtiyacım olduğu an sana, yalnızlığım yanımda oluyor.
Yalnızlığım sarıyor senin yerine beni,
Yalnızlığım paylaşıyor tüm dertlerimi,
Yalnızlığıma haykırıyorum deli gibi sevdiğimi...

ahh yanımda olsan,
Deli gibi sarılsam sana, öyle hasretimki...
Elimi kalbime koyduğum her an seni yanımda bulacakmış gibi oluyorum.
Sessizce adını fısıldıyorum Gözlerimi kapayarak. Sıcaklığın sarıyor dört bir yanımı.
Buz gibi odam birden sıcacık bir mekana dönüşüyor.
Özlüyorum birtanem. Sensizlik çok zor, üşüyorum...

Yazıyorum şuan hissettiklerimi, yazmaya çalışmak kar etmiyor çünkü inan hissettiklerimi yazmaya kelimeler yetmiyor. Meğer ne kifayetsizmiş sözcükler aşkın yanında, Gözlerine bir kere bakmam bir romanı yazmama yeter.
Hiç bir şey yerini tutmuyor senin.
soğuk klavyemin tıngırtıları beynimi kemiriyor adeta, Yoksun sevdiğim yoksun işte...
Müziğin her notasında sen varsın sanki
Bak ne diyor şarkıda , Onur Akın

"Geceyi sana yazdım sızımı sana
Tutundum güzel sesine tenine tutundum..."
Yanarım sana....

Sensizim sana koştum iklimler boyu
Uykular yanan liman uykular haram
bir vapur geçer dalgasında savrulan ben
dön yürek yurduma evine dön
...
Yanarım sana...

Bir gece daha geçti en insafsızından, ayrı kalmak ne zormuş be cancağzım.

Yetmiyor yazmak hasretimi gidermeye
Yetmiyor hiçbirşey senin özlemini gidermeye.
Anladım ben sensizken yarım kalmış bir roman gibi anlamsızım.
Unutma sevdiğim,
ne kadar uzakta olursam olayım yine sendeyim.
Birgün uzaklarda yakın olur, önemli olan YÜREKLER BİR OLSUN...

[bluekeys™]

Zamanı geldiginde cekilmeli...

Daima kalabilmek icin zamanı geldiginde cekilmek gerekir
Unuttum inan; unuttum bütün benligimı serüvenlerim, hikayelerim nem toplamıs bir bulut gibi döküldü gözlerimden.
Gök yüzünün bu siyaha çalan ucsuz yüzüne bakarak hep agıt yaktım kaybettiklerime.Güzellerim nasılda kaydınız parmaklarımın arasından nasılda caresızce izledim yok olmalarınızı.Bir kibrit yoktu cebimde karnlıgınıza yakacak ucusan ısıgınızda tutunup kalabilecegim yoktu iste yok.
Zarif gumus kadehlerede sunulmus zehir, itiraz etmeden yudumlamısım ve tepkisiz izlemisim ıssızlıgın kanıma islemesini.Isyanları ise hep bu saate gizlemisim, yani kımsenin duymadıgı zamana. Akmıs bır ömürlük serüven donuk bakıslarımda.Duygusuz sönük inkarlarda.Balkonlar aynı,sahıl aynı dert yine aynı.Bu sonuçsuz yalvarıslarımmıs elimde kalan ve kalacak olan, birde bu donuk sessizlik.Hani kelimeler kifayetsiz. Sözcükler anlamsız bu derde düsmeden önce iste aynen öyle.Ögreniyoruz ıste düse kalka ögreniyoruz zulmu,hiçligi.
Bazen bir sabah kalktıgımda yoklugun ısıgına dair hafiften bır ezgi kalıyor aksamki kasırgadan aklımda.Gün dogmus ya gerisi zaten önemsiz.
Siyah bir halının süpürdükçe kirlenen beyaz beyaz pullanan ön yüzü gibi seni düsündükçe dahada bir batıyorum bu cıkmazlıgın dibine. Zaman kanatıyor derin derin yaralar acıyor benim tedavi diye sana gönderdigim merhabalarda. Gün çeliskili dedikodu kabuslarında yarım yarım kararıyor, uzaklaradan ucan bir güvercinin kanatlarındaki guneşsin, ben elimde havlu pesin sıra kosturuyorum.Sitem yok inan sadece caresizce aranıyorum kah klavyede kah kalemle kagıtlarda yuzunu kelimelerle boyuyorum.Birtek dudakların acıkta, onlarada cesaret edemiyorum…

[bluekeys™]

Evlerin duvarlarını neden duvar kağıdıyla kaplarlar ki... Duvar kağıdı olmasa... Bembeyaz...İstediğin düşle doldurabileceğin kadar geniş bir sinema perdesi gibi... Neden evlerin duvarları bembeyaz, lekesiz değil... Benim ki bile...


Hiç dağda yaşadığın oldu mu, dağda ve çadırda?
Çadırda yaşamak nasıl bir şeydir bilir misin?
Hayatında aynı günde aynı topraklarda yüzden fazla çiçek gördüğün olmuş mudur?
Ya geceleri gökyüzüne baktığında ne kadar yıldız sayabildin en fazla?
Saman yolunu görme şansına kaçımız sahip oldu bugüne dek...
Seninle ne zaman tanıştık. Hiç bilmiyorum...
Yoksa hep tanışıyorduk da bir türlü yüz yüze mi gelememiştik...
Ne iyi ettim de geldim.
Daha önce de kaç kez gelmiştim.
Ama söyler misin bana neden
Neden tanışamadık bir türlü.
Tesadüf müydü yoksa bilerek mi gelmiştim çalıştığın yere?
Seni orada bulacağımı biliyor muydum?
Seni ilk gördüğüm anı hiç unutmuyorum.
Ama bir türlü yanına gelmeye cesaret edememiştim.
Çocuk gözlerinle bana bakmıştın.
Bir sevgiliydi ya da bir çocuk ne fark eder ki
İkisini birden seviyordum.
İkisiyle birden konuştum.
Çocuk gözler,
Sevgili gözler,
Kocaman hüzünlü gözler...
Bir yüze,
Bir çift göze ancak bu kadar yakışırdı hüzün...
Boş bırak bir yanını
Ben geleceğim nasılsa
Taş plaklardan kalma bir sevdayla
Oturacağım yanına
Ben geleceğim boş bırak bir yanını
Unutma!
Bir yanından bir yanına sırılsıklam olacak avuçların
Yasak bir köy olacak değilsin o zaman...
ve özlemlerin taze kalsın diye limon kolonyası kokacak değilim sana.
Sen gibisini bulamadım gülüm
Ödünç paralarla katettiğim
Bu çalıntı yollarda
Boş bırak en sevdiğin yanlarından birini
Ben geleceğim nasılsa.
Şimdi sen uykudasın...
Bir resmin var başucumda
Gözlerindeki hüzün
Daha bir ortada
Daha bir uzun...
Kızıl, kıpkızıldı saçların
Ve başımın üstünde yerin.
Yaz geldi mi gitmek bilmeli
Kış geldi mi dondurmalı sevgileri
Şimdi sen uyuyorsun
Senin gecelerin uzunsa
Benim sevgim uzun, upuzun...
Sana o kadar çok şey yazmak istiyorum ki...
.
Senin her anını
Yaptığın her şeyi fotoğraflamak isterdim. Hiç durmadan...
Parmaklarım artık deklanşöre basamayacak duruma gelse bile...
Seni çok özlüyorum.
Buna hakkım var mı diye sormak bile saçma
Önce sordum ama,
Ne hakla özlüyorsun sen onu diye...
Sonra kızdım kendime...
Evlerin duvarlarını neden duvar kağıdıyla kaplarlar ki...
Duvar kağıdı olmasa...
Bembeyaz...
İstediğin düşle doldurabileceğin kadar geniş bir sinema perdesi gibi...
Neden evlerin duvarları bembeyaz, lekesiz değil...
Benim ki bile...
Kendime bir kahve yaptım.
Pencerem açık
Hava çok sıcak...
Dışarıda bir kedi yavrusu ağlayıp duruyor.
Bahçeye çıkıp bir şeyler verdim sustu...çıkmışken ağaçtan iki tane olmuşlarından şeftali kopardım. Biri senin içindi...
Radyoda bir şarkı çalıyor.
Yarısı hasret yarısı savaş
Bütünü ayrılık kokan bir şarkı...
Anılarını eskitmeyenlerin acıları çok olur
Umutları çok...
Sana çok şey söylemek istiyorum...
Belki yıllardır kimselere söylemediğim her şeyi sana söylemek istiyorum.
Seninle ilgili bir sürü proje geliştiriyorum senden habersiz...
Ama herşeyi de sana söyleyemem ki
Ah şimdi burada, İzmir'de olsan ne iyi olurdu
Bu istek belki de dünyada ki en son olacak şey şimdilik
Yani ben böyle düşünüyorum. Bana kızıyorsun biliyorum
Ancak senin İzmir'de olman kadar hiçbir şey beni daha fazla heyecanlandıramazdı...
İzmir'i anlatmaya gerek yok.
Biliyorsun işte.
İzmir...
Ama onun şimdi çok büyük bir eksiği var.
Neredeyse olmazsa olmaz denecek kadar büyük bir eksik...
Gülüyorsun biliyorum...
Ama öyle ne yapayım...
İşlerimi bir an önce bitirmeliyim.
yakında orada olacağım.
Daha çok var. Sen ne kaldı ki demiştin...
Ama 25 koca gün
Neredeyse bir ay...
Ve ben seni çok özledim
Kendine çok iyi bak.
Hoşça kal...

[bluekeys™]

Dalıp gittim yine senli düşüncelere
nerdesin ve ne yapmaktasın diye
Uzak kaldık öyle uzakki birbirimize
Yollarda karşılaşma ümidimiz bile yok....

Kış vurdu mu acaba o deniz memleketine
Üşüyor mu burnun,ağzın,yanakların
ama düşünüyorumda al al olmak ne de güzel yakışırdı yüzüne
iyi giyin dikkat et sağlığına
bir zarar gelecek olursa sana
dayanamam,parçalanır yüreğim

..sevgimi verdim,almadın
başka kollardı aradığın
yine de kızıp,küsmem sana
aynı yerde ,aynı büyük sevgiyle
kalbimle ben bekleriz seni,umudumuz hiç tükenmemekte
....Bu ölmüş duvarlarla çevrili odada
yalnızlığımla oturmuş işte böyle düşünürüm seni
merak etme yolunda herşey buralarda
bir sana,bir sessizliğine dayanmak zor gelir..
Ve sevdiğim,
Unut demiştin,kulaklarımda çınlıyor hala sesin
Ama unutamam seni ben hiçbir zaman bilmeni isterim...

[bluekeys™]

Sevginin Yenilgisi

Bana uzattığın bit buket sevgiyi almaya korktu ellerim.İlk defa titredi çekindi tutmaya o sevgiyi.Etraf buram buram sevgi kokarken benim için benim içim sanki buz kesti.dona kaldım birden niye böyle olduğumu bilmiyorum ama sevgi gözümü korkutmuştu.Sevgi her zaman acımı verirdi insana.İllakide bir parçasını alevler içinde yakar daha sonrada ardına bakmadan gidermiydi.Sevgi bu kadar acımasızmıydı.
Zamanlama önemlimiydi ki aşkta.O kalbin habersiz misafiri değimliydi.Benide bu haliyle yakmadı mı?Beni eline alıp duvardan duvara vurup kalbimi kor ateşlerde yakıp daha sonrada kapanmayacak yaralar bırakıp giden o değilmiydi?
Bunun için mi sevgiden bu kadar korkuyorum.Ben ki yasakları dinlemez,nerede imkansız şey varsa onu istemez miydim?Peki niye şimdi sevgiden kaçıyorum.Önceden ben onu kovalar bulmak için ne çabalar harcardım.Ya şimdi kapımın önünde duruyor ama kapıyı açmak için tereddüt ediyorum.İçeri girdiğinde yine üzülen ya ben olursam Dayanabilir miyim ki?bu darbeye kaldırabilir miyim?
Ama her şeyin bedeli yokmuydu.Aşk her zaman mutluluk demek değil ya.Dünyada en ağır bedeli aşk için ödüyoruz herhalde.Mutlu olmak isteyenlere yanında promosyon olarak acı,keder ve gözyaşı veriyorlar.
Dünyanın en bedava şeyi hayal kurmakken biz onu dahi yapamıyoruz.İçimizde koskocaman bir sevgi ağacı büyütmeye çalışıyoruz.O ağacın her yaprağında bizim olduğumuz ama yapamıyoruz.Çünkü bir gün o ağacın kesileceğini ikimizde çok iyi biliyoruz.İmkansız olanların gerçekleşmeyecek hayaller kurmanın ne kadar aptalca olduğunu bildiğimiz halde keşke böyle olmasaydı demekten alamıyoruz kendimizi.Gerçektende aşkın zamanı yokmuş.Beyinde bir sürü soru bırakıp gidiyormuş.Eğer bu soruların cevabı olsaydı demek ki aşk olmazmış.Sevgi insana keder ve dertten başka bir şey getirmezmiş gelirken yanında.Sevgi bir şekilde kalbe girerken mantık uçup gidermiş beyinden.Zaten mantığın olduğu yerde sevginin işi de yok.
Kalbimi senin ellerine bırakırken hiç korkmamıştım.Bir hamur gibiydim beklide istediğin gibi yoğurup daha sonrada bana bakıp işte benim eserim diyebilirdin.Ama ikimizde çocuk değildik.ve olanların farkındaydık.Bu aşk baştan sona kadar imkansızdı ve biz imkansızı kovalıyorduk.Bunun sonu da bir yenilgiden başka bir şey değildi.Sevgi ilk defa yenilecekti ve bizim bunu kaldırabilecek gücümüz yoktu.En güzel çare sevgimizi kalbimize gömüp uzaklaşmaktı.Coşkun dereler gibi çağlayan kalplerimizi susturmaktan ve o sevgi ağacının yaprakları sararıp solmadan bu aşka bir son vermeliydik.Zaten yarını düşünmüyorduk ki.Bizim yaşadığımız bugündü ve yarının hayatımızda yeri de yoktu.Çünkü bu ikimize de uymazdı.Bizim sevgimiz konuşmaktansa susmayı tercih ederdi tıpkı bizim gibi.Zaten sevgimizde bu yüzden yenilmedi mi?
Her şeyin ilacı olan zaman bizim sevgimizin ağrısını bile kesmedi,kanayan yarasını durduramadı.Ve rapor sonucunda da yazdığı gibi kanayan kalbimiz daha fazla dayanamadı oda sevgimiz gibi mücadeleye yenildi…

[CaKaLBoT]

Döktürmüşsün be kanka emeğine sağlık olsun...

[CaKaLBoT]

süper bişe ya saol saim abi