Memeli hayvanlar neler yerler ve nasıl yerler

[F@sTaLaFisT@]

YENİLEBİLECEK her şey bir hayvan türüne yiyecek vazifesi görür. Her hayvan türü de geçimini belli bir yiyecek çeşidiyle sağlar. Meselâ sığırlar ot, geyikler yaprak, kunduzlar ise ağaçların kabuğunu yerler. Yırtıcı kediler başlıca etle geçinirler. Çiçeklerin özünü emen yarasalar vardır. Bazı hayvanların geçimleri böceklere, kabuklu deniz hayvanlarına, meyvalara, cevize veya tohumlara bağlıdır.
Katı veya yumuşak olabilen bu yiyecekleri yiyebilmek için, hayvanların özel yapıda dişleri vardır. Memeli hayvanların dişleri genel olarak daha ilkel omurgalı hayvanlardaki gibi eş değildir. Meselâ, kaplanın, avının etini kavrayıp yırtan iri köpek dişleri, başka memelilerin ise öğütmeye yardımcı olan kuvvetli azı dişleri vardır.
Köpekbalığı gibi ilkel hayvanların eskiyen bir dişinin yerine yenisi çıkar ve bu eylem hayvanın Ömrü boyunca sürüp gider. Fakat memelilerde durum böyle değildir. Onlarda iki takım diş görülür: Süt dişleriyle sonradan çıkan asıl dişler. Diş adedi de memelilerde pek ender olarak kırk dörtten fazladır, genellikle daha bile azdır.
Biz insanlar, bu memeli hayvanların dişlerine ne kadar imrensek yeridir. Onlarınkiler bir ömür boyunca dayamr. Kunduz ve diğer kemiriciler gibi memelilerin, uzaması hiç bir zaman sona ermeyen uzun ön dişleri vardır. Yiyeceklerini öğüten at gibi hayvanların dişleri de hayatlarının ileri çağlarına kadar büyümeye devam eder.
Sert ve kaba bitkilerle karınlarını doyuran hayvanların dişleri etli ve yumuşak yiyeceklerle beslenenlerinkinden daha sağlamdır. Karıncayiyen ve pangolin gibi, böcekle beslenenlerin hiç dişleri yoktur.
Böyleleri, uzun ve çevik dilleriyle avlarını yakalayıp bütün olarak yutarlar. Birçok balinalar da dişsizdir. Bunların ağızlarını süsleyen balina çubukları, muazzam vücutlarının besini olan minik deniz hayvanlarını sudan ayırmaları için süzgeç vazifesini görür.
Dişler, bir hayvanı incelemek isteyen tabiat bilgini için çok değerli ipuçlarıdır. Bazen bir türün tanınmasına tek başlarına yardımcı olurlar. Hayvanın kemiklerinin yüz bin, hatta bir milyon yıl önce dağılıp toz haline gelmesinin ehemmiyeti yoktur. Her türün kendine has bir dış yapısı olduğuna göre, sadece dişlerin bulunması hayvanın çeşidinin tanınmasını mümkün kılar.