Kendimi İpe Çekiyorum Cücemişliğinde Bu Kentin...!!!

Eylül küsüyorum sokaklarına, kaldırımlara dağılıyor yüzüm. Cehennemine geliyorum, sana kan gülleri topluyorum bütün yaralarımı kanatarak; avuçlarının kalabalık şehirlerinde buluyorlar leşimi.
Gözlerimi yumduğum her vakit; körebesi oluyorum, köreliyorum ellerinde aşkın.
Çürüyorum zindanlarda, çözemiyorum saçlarındaki kördüğümleri.
Gizindeki izleri arıyor ayaklarım, yorgunluğum dünden kalma.
Yangınım! Yanamadım hiç sensizliğe…
Sönemedim! Bir yudum su…
Oysa çokça tükendim. Her sela sabahında geçtim senden, geçti mevsimler ve geride masa üstünde boynu bükük kaldı kağıt kalem.
Şimdi yazdıklarımı aklayamıyorum ela gözlerinde.
Bir siren çığlığında bin parçaya bölüyorum güzelliğini.
İki nokta üst üste boğuluyorum kör kuyularında.
Ve her gece düşlerime geliyor bu sırtlan, kemiriyor beynimi adın. Az önce çalındı kapım…
Aç kapıyı bezirgan başı! Al satamadan, bal satamadan öldü babam. Aşk döndü arkasını bize ve sizden bize hep intiharlar düştü “çocukluğumun oyuncak kalbine”
Oysa senden gayrı sebebim yok, ölümüm oluyorsun durduk yere. İsa’ya eş varlığımı küçümsüyor gözlerin. Gittikçe devleşiyor acı, karanlığın dili çözülüyor. Gel! Gel de al bu kurtlanan ruhumu. Zan altında kalbim, bildiklerimin yalancısıyım artık. Cennetinden sürgünüm nicedir…
Aç kapıyı bezirgan başı! Kapı hakkı sadece acı; sadece karanlık içim ve bir varın laneti olsa gerek şimdi bu yokluk. Oysa evvel zamanlar içinde çürüdüm,kalbur zaman içinde kamburlaştı kalbim; kötürümlüğüme gülüştü kentin melekleri. Suskunluğu kustum, sustum…
Ardından söndü bütün şemleri içimin. Bu karanlık üşütür şimdi seni bir yıldız düşer sessizliğime. Arşına çıkarım yavaş yavaş, çığlık çığlığa ölürüm.
Eğilip acımı öper annem, korku ellerimi sever: “Gökten üç elma düşer”….
Gel… Gel… Gel….