SiteMiM SensizLiği....!!!

Senden ayrılınca, her şey çok kolay oldu. Ne ağladım ne de sızladım. Ani bir şekilde gelen kalp krizi gibi anlatılamayacak bir durumdu. Bütün şehir üstüme gelecek dünyam yıkılacak sandım, ama hiç bir sey olmadı.Zaman anlamsızlaşmış, günlerim başkalaşmıştı. Hayat`ım sessizleşmişti. Sensiz geçen günlerde, seni yaşamamı hiçbir sey engelleyemedi. Sabahlarım senle gecelerim senleydi. Her sey de seni yasamak bana acı yerine huzur veriyordu.Bir süre gelen gidenler ve kalbimde yer edinmek isteyenler oldu, beni tanımaya çalıştılar ama inan ki kimseye kendimi gösteremedim.Bilmem sana hiç söylemiş miydim benim içime bir anda kapanabileceğimi ve en çok terk edilmekten korktuğumu...
İşte, kimse beni anlayamadı ve anlayamayacakta, kimse de senin gibi olamayacak. Zaten bu deli gönlüm izin de vermeyecek! Asi yüreğim seni unutmama, seni içimde an ve an yaşatmamı engelleyemeyecek ! Geriye kalan günlerde, yorganı başıma çekip bütün gün uyudum. Ve her uyanışımda kendime lanetler yağdırdım neden yanımda olmadığını, neden seninle aynı havayı soluyamadığımı sordum. Ama inan ki cevap veremedim... İçimdeydin ama duygularımı senle paylaşamıyordum, yüreğimdeydin ama senin sıcaklığını göremiyordum, beynimdeydin, yavaşça iliklerime ilerliyordun ama bunun sancısını yaşatmıyordun. İsteğim geçmişte yaşayıp, seni unutmamak, daima ayni şekilde , yalansız, çıkarsız ve katıksız sevmeye devam etmekti !
Yine senin adınla güne başlamayı, yani başımda seni bulmayı, kulaklarıma güzel sözleri fısıldamanı, aksama kadar konuşmanı, hatta yine benim sevmediğim huylarını tekrarlamanı ve yine bu yüzden sana kızmayı, yine içip sarhoş olmanı, isyan bakışlarınla bana bakmanı, kulaklarımın aşina olduğu sesinle türküler söylemeni, yani kısacası bendeki seni aynen kaldığım yerden yaşamayı istedim.
Birden gözlerimi açtığımda bunların olmasını umuyordum, halbuki sen yoktun, ne yani basımda, ne de yaşadığım bu mekanda. Seni arasam bile bulamayacaktım, o kadar uzaklardaydın ki, sana ulamsak imkansızdı... Hani imkansızı severdim ya ben, iste bu güzel bir örnekti kendime bunu anlatmaya!
Unutmak mi? Yoo, unutamıyordum bir türlü seni, belki unutmak istemememdendi beklide imkansızlığını tüketmek istememdendi. Günler böyle geçip gitti ve hala kimsesizim, yalnızım hem de çok yalnız...İyiyim, kendimde yenilikler buluyorum her geçen gün, her yeni bir gün daha da yenileniyorum. Huzurlu yasamaya çalışıyorum. Yanlizligima da bir isim verdim, adi seher gülü. Bir seher gülüdür beni anlayan, çöl olmuş duygularımda yürek sancımı hafifletmeye çalışan.
Tüm zorluklara tek başıma bırakıp gittin beni, ama hayat bunlarla tek başıma savaşmayı da öğretti. Artik korkan , susan, başını eğen, gözyaşlarını gösteren değilim. Simdi senden sonraki suskunluğuma sesleniyorum, neden susturdun beni?
Oysaki beni susturmamalıydın! Başımı eğdirmemeliydin! Acımı yaşatmalıydın, seslenmeme izin vermeliydin! Ben bir çocuktum, kimsesiz kalmıştım ama ağlamama izin vermemiştin .Ey sen içimdeki sen! Artik hayatin içindeki sınırları, dört duvarları kaldır, betonu devir, bundan sonra kaldığın yerden duygularını yasa! Yasamaya dair ne varsa duygularınla yasa!
İçimdeki: sen bir bebeksin, seni doğuruyorum, artik emekleme zamanın geldi, ellerinden tutarak seni özgürleştirmek, senin mutlu olduğunu ve böylece beni daha da sevindireceğini görmek istiyorum. Geçmişim, anılarımdan arta kalanımsın, geleceğim, umudum, yarınlardaki sevincim, öfkemsin, sen benim tüm yaşamımdaki tek hazinemsin .....!!!!