Usandım

[вσυя∂¢αη]

Usandım


Dinmek bilmeyen fırtınalar kadar ısrarlıyım bu aşkta,
Bir türlü vazgeçemiyor ellerim ellerini aramaktan.
Gözlerimde nakşolmuş gözlerinin buğusu ey sevgili,
Usandım "sen"li düşüncelere sensiz dalmaktan.

Koparırcasına gideceğim bir gün gözlerimi gözlerinden,
Kurtulacaksın aşkımın ağırlığını taşımaktan.
Anlaşıldığı kadardır geride bırakacaklarımız ey sevgili,
Usandım her şeyi ifade edebilmek için çırpınmaktan.

Vazgeçebilirdim bir sızı olsaydı gözlerinde,
Dalgın dalgın baktığın öteleri bile kıskanmaktan.
Parçalayabilirim tırnaklarımla kalbini ey sevgili,
Usandım dar vadilere beyhude taşmaktan.

Gaye yakınlaşıldıkça uzaklaşandır yüreğimize,
Hiç bıkmamalı insan ötelerden de ötelere uzanmaktan.
Kavuşur belki de böylece ruhum huzura ey sevgili,
Usandım vuslatı perdelerin gerisinde aramaktan.

Ne kadar söz varsa o kadar artmakta mesafe,
Kurtulmalı gözler bir an önce dilin hükümdarlığından.
Aşk suskunlukta yaşanılıyor anlıyor musun ey sevgili,
Usandım artık aramıza bu kelimeleri koymaktan.