Ürpermiş Yalnızlığın Habercisi

[вσυя∂¢αη]

Ürpermiş Yalnızlığın Habercisi

Yüreğimin mezhebi yaşam çalar inadına,
ellerinin tohumları üzerim de çılgınca büyür
hasat yaklaştıkça telef olurum.
Çıkar diri duygular özlem harmanlarına
yanakları kızarmış beklentili ödümü çatlatırken,
korkunç göçler yaşarım susuşlar küllendikçe
yıldızlar kırık gitarın tellerine telaşla dokundukça,
dökerim çıplak yaralarımı geleceğe.
Güneşi gecede bırakalı sarısı ıstırabıma,
sıcağı öyle ki üşüyen umutlarıma
kıskanır tozlu sevinçlerim, canımın katları bir bir ayrılırken
sevgi eylemlerin de rüzgara siper olurum,
dalga tadında gülüşlerimle.
Gelir gündüze ay elinde, hiç birşey yerli yerinde değil
gökkuşağı almış resmini eline,
dursana orda silsene akanları
tırnak et hesapları süslü kopuk armağanlar,
yeşil bakışlı çevrilmiş mektuplar
iklim iklim pişmanlıklar da yanar,
birleştirmeye çalışırım yeminli çınlayışları.
Çığır yaratan yaşanış,
lekeli öyküler,
veled bu fısıldayan ayrılıklar
ağızda bir sav geviş tadında,
yüreğimdeki kahkahada kalsaydın!
kimsesiz keşkeleri sevmem bilirsin,
alacağım neşteri elime ibreti acı ezgiler adına...