Çokluk İçinde Tek

[KoJiRo]

Zaman akıp gidiyordu, akıp giderken de beraberinde birçok şeyi alıp götürüyordu.Üstelik hayatlar sığıyordu zamana, her insanın bir hayat olduğu öyküler doluyordu içine.

Günler adı aynı olsa da hep farklıydı, farklı farklı an’lar vardı, farklı farklı saatler, farklı farklı vakitler. Vakitler beş olsa da her gün aynı, farklı farklıydı yalvarışlar, farklı farklıydı yürek atışları, farklı farklıydı dökülen yaşların sebebi.


Her sabah güneş aynı doğsa da farklı bir güne, farklı bir günün ayrıntılarına, farklı farklı insanlara, yeni doğan her şeye bebeklere, yavrulara ve bitkilere selam veriyordu her parıldayışında.

Sular seller gibi akıyorduk

Sular seller gibi akarken bir yandan da suyumuza selimize kapılanlara bakıyorduk

Bakışlarımız onlara anlatmaya çalışıyordu sularımızın sellenişini

Durulmuyorduk

Durulmak istemiyorduk

Durulursa suyumuz biliyorduk zamanın son demlerinde yetiştirmemiz gerekenler yarım kalacaktı

Yarım kalmamalıydı hiçbir şey

Tamama ererken zaman tamama ermeliydi yapılması gerekenler

Tadı damağımızda kaldı’lara artık yer yoktu

Keşke’ler fayda vermiyordu

Bir kişiye daha anlatabilmenin sancısını herdaim yaşamalıydık

Bir ağaç daha dikmeliydik

Toprak yeniden yeşermeliydi

Dünyanın her bir köşesinde yaşayana sesimizi duyurmalıydık

Duymuyorsa birileri ya sesimiz çıkmıyordu yeterince, ya yanlış şeyler söylüyorduk ya da yanlış bir tavırdı takındığımız

Adımlarımız çoğuldu, çoktuk, çokluk içinde tektik, teklikle bir olana yaklaşmaya, bir adım daha bir adım daha, yeni yürüyen bir bebeğin ürkek adımlarıyla, bir adım daha yaklaşmaya çabalıyorduk

Çabamız vardı evet, çabamızdı belki bizi bazen yanılgılara götüren

Heyecan girince işin içine çabamız ayağımıza dolanıyor düşüyorduk bir çocuk gibi

Çocuk olmak da pek elzemdi aslında

Çocuk saflığı çözüveriyordu düğümleri bazen

Bazen çocuk oyunları bize gerçeği gösteriyordu

Oyunlarımız gerçeğin bir parçasıydı çoğu zaman, belki teselliydi

Af dilerken yanılgılarımızdan, bir çocuk nazlanması gözlerimize dokunuyordu

Dokundukça bağışlanıyorduk

Bağışlanmak ne büyük mutluluktu, ne büyük

Bağışlamaktı çünkü zor olan, bağışlanmayı beklemek değil

Biliyorduk belki bağışlanacağımızı

Seviliyorduk da ondan

Sevilen bağışlanırdı

Sevilen sevildiğini bildiği sürece bağışlanacağını da bilirdi

Bilmekse kolay değildi...

alıntı