Taşıyabileceğimiz Kadar Hüzünlü

[KoJiRo]

Taşıyabileceğimiz Kadar Hüzünlü

Yeni bir bayram daha...

Yeni bir bayram daha evimize konuk oluyor, nedense hüzünle yine.

Hoşgel bayram, sevgiyle gel, kucak kucak papatyayla... Umudu yüklen de gel.

Oysa bayramlar değil midir insanı sevinçle dolduran. Lakin uzaklarda olmaktır belki bu sevinci hüznün gölgelemesi. Belki... Belki de büyüdük ondan!




Uzun, toprak ara sokaklarda umursamadan koşabilmek yok artık. Çocukluk geride kaldı!

Dağlara çalı toplamaya gitmek yok. Şimdi başka çocuklar var!

Nehir boyu ıslanmak da yok. Şapkalı tavuğun nereye yumurtladığını bulmak da... Minik keçimizi çayır çimen dolaştırmak da.. Nar ağacının başına çıkıp nar tanelerini saya saya yemek de... Asmadaki üzümlerin kaç salkım olduğunu saymak da... Çamlığın arasında delicesine koşmak da... Ninem de yok, gözü yollarda balkonda oturan! Artık yok! Çocukça bayramlar da... Elbiselerimizi giyip babamızın dönüşünü beklemek de yok bayram sabahlarında. Artık büyüdük, çocuklara el uzatan biziz artık öpsünler diye. Biziz bayramları mutlu yapmaya çalışan çocuklar için.

Her şey değişmek zorunda. Bu hayatın gereği midir bu! Öyledir sanırım. Değişerek büyüyordu ya insan, değişerek öğreniyordu ya... Değişerek çoğalıyordu bir de, değişerek bayramları karşılıyordu işte!

Hoşgel bayram, hoşgel...



Şimdi ben de sesleniyorum...

‘Bayramın kutlu olsun anne, ver elini öpeyim!

Bayramın kutlu olsun baba, uzat elini öpeyim!

Bayramınız kutlu olsun tüm sevdiklerim!

Bayramın kutlu olsun ülkem!

Bayramın kutlu olsun dünya!’



Bu bayram da avuç açıp dileyelim...

‘Ey sevgili!

Evimizi, ailemizi, eşimizi sağ kıl

Dost, akraba, sevdaları yoldaş kıl

Göğü aydınlık, zihnimizi açık kıl

Yüreğimizi imanli, alnımızı secdeli kıl

Kelamı dost kıl huzura koşalım

Taşıyabileceğimiz yükler yükle sırtımıza

Bayramları da taşıyabileceğimiz kadar hüzünlü kıl!’


Dua ile...