Zaten Bilseydim Yazmazdım Herhalde..

[Stinq]

zaten bilseydim yazmazdım herhalde..



bazen öle an olur ki, içimde bir ben, bana muhalif.. bazen ölümü düşünürüm sessiz çığlıklarla, korkarım çoğu zaman, elbette bilirim herkes gibi benimde sonumun ölüm olduğunu ama korkarım elde değil geri atarım kendimi ama zaman beni hep ileri götürür kaçamam geri.. kimi zaman boş sokaklar, loş ışıklar, gökgürültüsü ve yağmurla ıslanan toprak yoldaşım olur bazen ise yalnızlığımla başbaşa kalırım.. herkes gibi bende hayal kurarım elbet ama hayallerim baharı yaşamadan kara düşer çok zaman.. bazen karanlık bir odada mum ışığı ile aydınlanır ve sönmüş sobanın dibinde titrerim tir tir ve radyomun pilide biter zaten yıllardır bitikti, o an tek ahbabım kara dünyadaki beyaz bir defter yaprağı ve bu beyazlığı karalayan kalemim olurdu. yazardım mum sönene şafak sökene kadar, okurdum ağlardım, yırtardım ve yine ağlardım. ağlamak çocukluk belki kimine göre ama ben ağlamayı çok sevmiştim.. yağmur damlacıkları vururken balkon demirlerine bir kaç damla da ben akıtırdım sonra gülerdim çaresizliğime ama yıkılmazdım, ayakta durmama yardımcı bir destek kuvvet olmazdı ama ben ayakta durmayı başarırdım.. yıkılmazdım ama otururdum soğuk kaldırımla ay ışığı tokatlarcasına vururdu suratıma ve ben nedensizde olsa yine ağlardım.. bazen uykum gelirdi, ama korkardım uyumazdım ya bu gözler son kez kapanırsa ya bir daha açılmazsa diye.. gözlerim zemher ateşine dönerdi ama ben uyumazdım.. hayalini görürdüm çoğu zaman yeşil gözlerimde ve hayal olarak kalırdın benliğimde.. her zaman dost seçerdim kendime ama anladımki sonraları düşmanda seçmeliymişim, ne bilirdimki düşmanım dostumdan harbi çıkacağını.. hiç kimse gibi bende 1sn. sonra ne olacağını bilemezdim tahminde etmezdim.. kimi zaman bulutlar üzerinde yürürdüm ama hep yağmur yağardı ben düşerdim, hayallerim düşerdi kırılırdı teker teker.. hep yek kaldım hayatta sırtımı yaslayacağım bir duvarım olmadı hiçbir zaman. hatalarda yaptım yanlışlarda.. aşkıda yaşadım ihanetide, hüzünüde sevincide.. pişman değilim yaşadıklarımdan keşke demedim hiçbir zaman ama içim buruk kalbüm kırık benliğim yaralı.. serseri değilim olmadım da hiçbir zaman.. ama eşkiya oldum çok zaman... imparator olmak istemedim hiçbir zaman hükmetmek bana göre değildi. hükümde giymedim, giydiremediler..
bazen avuttuğum yüreklerin metanetiyle eşdeğer oldu risaletim, bazende yaptığın ihanetlerle yok oldu asaletin... evet sustum ama korktuğumdan değil asaletimden.. şimdi yine soruyorum kendi kendime bunları neden yazdım diye.. bilmiyorum arkadaslar bilmiyorum, zaten bilseydim yazmazdım herhalde..