Gün eksilmesin penceremden...

[KoJiRo]

Gün eksilmesin penceremden... Dün sabah İstanbul'da müthiş bir "kış güneşi" vardı... Bir süredir güneş gözlüğü kullanmamaya çalışıyorum. Güneş ışıklarının gözbebeklerimden içeriye girmesini engellememek için... Bir arkadaşım söylemişti bunu bana. "Güneş ışıklarının gözbebeklerinden içine doğru aktığını hissetmezsen mutlu olamazsın" demişti. ........ Kızılderililere ait 'özlü sözler'den birini hatırladım: "Sabah uyandığında, sabah güneşi için teşekkür et, sahip olduğun hayatın için... Hayatta olmanın sevinci için teşekkür et. Teşekkür etmek için bir neden bulamıyorsan, sorun sendedir..." Bir de yine Kızılderililere atfedilen bir öykü hatırlıyorum... Oregon'daki bir krater gölünden söz eden bir öykü... Orada yaşayan Kızılderililer şuna inanırlarmış: Gölün suyu o kadar renkliymiş ki, dağ kuşları kış güneşinin altında, suya dalıp çıkınca tüylerinin gri renkleri masmavi oluyormuş. Ruhlarımız da arınmak ve mavinin simgelediği tüm güzelliklere yeniden sahip olabilmek için rüzgârın yol gösterdiği kuşları izleyerek, bu suya batıp çıkarak yenilenecekmiş. ....... Bizi de aldat, kandır bizi! Kış güneşinin bademleri kandırdığı gibi bizleri de aldatmasını diledim içimden... İçimize sakladığımız ve dışarı çıkmasın diye sıkı sıkıya koruduğumuz güzel şeyleri açığa çıkarmasını diledim. Kış güneşinin altında krater gölüne dalan kuşları hatırladım... Sabah güneşi için teşekkür etmeyi... Kırağı kristallerinde parlayan güneş ışıklarının gözbebeklerimden girip içime akmasını.. Ne yaklaşan savaşı düşündüm, ne gazetelerde simsiyah harflerle basılmış bir sürü iç karartıcı olayı... Puslu havaları bırakalım kurtlar sevsin... Biz kurt olmak zorunda değiliz... Bir badem ağacında bahar dalı olmak, bir krater gölünde yıkanıp ruhunun grilerinden arınan kuş olmak çok daha iyi... Mehmet Y. Yilmaz