Aşk Bir Felakettir Kimi Zaman

[GooD aNd EvıL]

Aşk Bir Felakettir Kimi Zaman

Apostol`la Dört Yüz Kırk Altıncı Sayfaya İlave

1/:
Şiiri seversiniz bilirim,
Ki o da seni ve bendeni sever,
Usulca ve kararlı tutup kaldırır,
Kara yerden belki ikimizi birden,
Mirzam ancak aşk bir felakettir kimi zaman,
Yanık ruhumuzu kadim ilinden temelli alır.
***
Esaret köpekliktir der bir ulu bilge,
Köpek laldir anlamaz hikmet dilinden,
Işığın ve aşkın ülkesindeyiz ya ama yine de,
Derim ben de bunaldığımda başım.
Belki tali konukluğumuz her devirde sürer biteviye,
Ama bilirim ki geriye,
Bir ruhsuz pervane kadarcık haz kalır,
Uzun ama bölük pürçük yaşamımızdan ileriye ise,
Ahlar ile eyvahlar mı?
Bilemem
Senin de ne düşündüğünü kestiremem...
2/:
Ve ey şiir sever naif ademoğulları...
Böyle bir hikayetti benimkisi herhangi bir tarihte:
O sırada piramitler bir adım daha ilerliyordu. Hatta her şey Atlantis kıtasına doğru. Geride ise temelleri kalıyordu Roma hukukunun kuru ve harçsız: "Emanet mi?" diye soruyordu firavunun Biritiş Mözyumdaki kahverengi artıkları. "Nerede o şimdi?" Genç komünistler, son sorusuna cevap veremiyorlardı bin dokuz yüz seksen dokuz takviminin. Geçmişinin geleceğinin cümlesine sinkaf ediyordu Lenin. Stalin arsız... Bıyık buruyordu. Mao Çetin kuduruyordu. Kastro hala duruyordu. İyi mi?
***
Sıra klişedeydi artı:
"Lan barba ikiletme de doldur,” diyordum kulağına.
“Şiir şırasından olsun itin ölümü,
Atın ölümü bozlakların şeytan suyundan..."
Ve dalıyordum Konfüç’e bir ucundan...