Eksi Yirmi

**GooD aNd EvıL** · 01-21-2008, 10:07 AM

Hava soğuk!
Hava buz gibi!
Eksi yirmi,
Yâda eksi yirmi beş;
En uç diyarda bir memleket…
Dışarıda, saat yirmi üç otuz
Üzerimde uzun bir parke,
Belki içinde iki üç kat giysi hatırlamıyorum
Sakallar o biçim uzamış
Saçlar, tarak girmeyecek şekilde karman çorman
Dolaşıyorum dışarıda yabancı bir duygu gibi
Cebimde desen ya beş yâda on kuruş
Gerçi harcayacak yerde bulamazsın ya o vakit de…
Bir yandan;
Tepemden yağan karın haddi hesabı yok
Bir yandan da
O gece gidip de sığınacak yerim yok
Ne çare ki bu geceyi böyle geçirmek zorundayım…

Her nefes alışımda
Burnumun kıllarının don tutması yok mu?
İnsanın nefesini kesiyor
O anda
Dışarıda ya eksi yirmi, ya da yirmi beş derece soğukluk,
Duygular kör olmuş
İnsanlık bir çöpe atılmış,
Değeri olmadığını sandığımız; bir kar tanesi gibi, değersiz…
Düşündürücü bir gece
Bir bayi ileride
Yüz metre ileride
Işıkları yanıyor
Hani yanıp sönen ışıklar yokmu?
Kalp atışlarım gibi, atarak yanan!
Ne zaman duracağı belli olmayan,
Her an fişini çekeceklermiş gibi haykırırcasına yanıp sönen
bir duygu gibi;
asmışlar bayi nin panosuna, bana gülümsercesine yanıyor
yüz metre ileride bir tekel bayisinde
sanırım açık
ilerlemeye başladım usulca gülümsemeye karşı
her tarafım buz kesilmişti artık
titreyen vücudumu ısıtacak ne sıcak bir çorba
nede bir şişe kanyağım var
gerçi cebimde de birkaç kuruş var
istediğim olsa da alamıyacagım
ama içimi ısıtacak bir şeyler bulmak zorundayım…

Tekel bayi kapalı
içerisi güzelliklerle dolu bir cennet yuvası gibi
ne ararsan var.
Usulca etrafı gözetlemeye başladım
etrafta benden başka bir canlı varlık yok
yerden aldığım bir taşla tekel bayi nin camını
en sessiz şekilde kırdım
içeride sabaha kadar yetecek…
Kanyak, çerez cıgara tarzı bir poşet alıp usulca
uzaklaştım oradan.
Hızlıca yürümeye başladım…

Sığına bileceğim yıkık dökük
Tahminim terkedilmiş bir ev içinde sadece
Islak,
Islaklığıyla buz tutmuş bir koltuk
Yolda gelirken bir şişe kanyağı hemen hemen içmiştim
İçim o anda bir ateş parçası gibi yanıyordu
Çok iyi gelmişti bana ayakta duramıyordum
o üzeri buz tutmuş koltuğa oturman gerekiyordu;
ama üzerine oturulacak hali kalmamıştı
Karşıda duran kasayı kırıp
koltuğun üzerine koyup o şekilde oturdum
o anda üşümüyordum içtiğim kanyak içimi yakıyordu
vücudumun sıcaklığı bir buzu eritecek derecede sıcaktı
öglece etrafı izleyip düşüncelere dalmaya başladım isteksiz.
Niye ben?
Niye ben burada oturuyorum?
Neden kaçıyorum?
Niye? Niye? Diye
Düşündüm sessiz sessiz

Ben buraya dağdan hayvanlardan
İnsanın değerini bilmeyenlerden kaçıp da geldim
Bir iş bulur, ya da birisi bu halimi görürde
Sen kimsin, niye böylesin
Nerden geldin, nereye gidiyorsun diye sorar düşündüm
Hâlbuki beni bu halde birçok insan birçok duygular gördü
Ya birisi acıdı
Ya da pisliğin teki dedi geçti
Hele biri yokmu; o daha çocuktu
Ne olduğunu bile bilmiyordu
Bana öğle masum masum baktı
Ve sonra korkup kaçtı
Neyse!
Düşündüm o buz tutmuş koltuğun üstünde
Kanyak lar birbiri ne bitmeye başladı
Yanıyorum bir yandan, kafam bir milyon olmuş bir yandan
Sonra bir sığara yaktım
Dumanı açlığımı giderecek en güzel nimetti şu anda
Oturduğum yerde hem içiyor
Hem düşünüyor
Hem de isyan ediyordum
Bir an sızıp kalmışım iki büklüm oturduğum yerde
Düşüncelerimin, duygularımın bıraktığı hisleri
Sızdığımda gördüğüm rüyayla bütünleştirmiştim
Gördüğüm rüya bana hiç yabancı gelmiyordu
Düşüncelerimin fener tutulmuş haliydi…

Yalnız…
Tek başına
Bir ateşin içinde dolaşan insan değildim ben
Bir düşünceydim sadece
O ateşin içinde dolaşan
Düşüncelerim, duygularımdı
Benliğimin bana bıraktığı bir mirasıydı
O gördüğüm rüya.
Yine aynıydı tek ve korkutucu bir görsellik
Bir anda irkilerek uyandım
Korku bastırdı üzerime
O anda kaçacak bir yer bulamadım
Bir yerlere sığınmak istedim
Ama gidecek hiçbir yer yoktu
Bir ara dışarıya gözümü çevirdim
dışarıda kırmızı bir aydınlık.
Güneş doğmak üzereydi
buradan uzaklaşmam gerekiyordu
güneş tam doğana kadar orada takıldım
son iki şişe kanyak iki buçuk paket sığara
birde buz tutmuş çerez, yenecek hali kalmamış
kanyağın birini açtım yudumlamaya başladım
peşinden bir cıgara yaktım
bir yudum kanyak bir yudum cıgara
arada birde buz tutmuş çerez
artık oradan uzaklaşmam gerekiyordu
karnım da bir hayli açtı
cebimdeki para duruyordu
ama hala açık bir yer yoktu…

sokaklarda gezinmeye başladım
kirli ve ayyaş görünümümle
ileride bir bakkalın önüne bir kasa ekmek bırakmışlardı
içinden iki tane aldım ve koştum uzaklaştım
üç yüz dürt yüz metre ileride bir köşede
çömelip o ekmeği yemeye başladım
o açlıkla ekmeği yemem beş dakikamı almamıştı
artık karnım tok ısınmam için kanyağımda var
sigaramda cabası
yavaş yavaş insanlar uykularından uyanıyor
herkes işinin başına gelmeye başlıyordu..
Bense yine dolaşmaya başladım
Sessiz kendi halimde ne yapacağımı bile bilmiyordum
Bu halle bana ne işveren olur nede yatacak soğukta olsa
fark etmez yatak,
bu böyle olmayacaktı
artık sokaklarda insanlar çoğalmaya başladı
bir sürü insan; kimi okula, kimi işe gidiyordu
beni görenler hiç fark etmiyor, benden kaçmaya çalışıyorlardı
suratıma bakanlar, suratını çeviriyor
ekşimsi bir ifade sergiliyorlardı
kimse gelip sormuyor, sen kimsin?
nereden geldin? Bu halin ne diye.
Dediğim gibi herkes benden kaçıyordu

İsyan etmeye başladım
Haykırmaya etrafa tükürmeye
Duygularıma hakim olamayıp gülmeye başladım
Kendi kendime konuşuyor gülüyor etrafa haykırıyordum.
Ben bile inanamıyordum bunları yapanın ben olduğuma
cebimdeki kanyağı çıkartıp içmeye başladım
peşinden birde cıgara
oturdum bir köşeye içmeye başladım
yoldan gelen insanlar bana bakıp, bakıp geçmeye başladılar
onlarda şaşırmıştı bu adam ne yapıyor
bu saat de içilir mi diye mırıldanıp geçiyorlardı

ileride kemale ermiş iki genç çift
birbirlerine sarılmış bana doğru geliyorlar
kız bana baktı zavallı diye mırıldandı
çocuk; bırak bu ayyaşı kim bilir ne yaptı da
bu hallere düştü diye mırıldandı
ve bana korkuyla karışık tekme atmaya çalışıyor
ayağı boşa gidince küfür etmeye başladı
yüzüne baktım gözlerine umursamaz bir tebessüm bıraktım
kızdı tekrar küfür etmeye başladı ve yürümeye başladı
dayanamadım o küfürleri delirtmişti beni
elimdeki kanyak şişesini kırıp
çocuğun peşinden koşup yaraladım onu!
Sonra kaçmaya başladım
Kaçtıkça kaçıyordum
Pişmandım ama bunu yapmalıydım
Sonra
Sonrası yok
Çocuk hastaneye
Görevini yapması gereken iki kişi alıp götürdü
Ben dağdan iki üç puştun elinden kaçıp buralara geldim
O perişan halimle
Ama ne düşüncelerle ne duygularla gelmiştim.
Sonradan söylendim kendime
Ben dağdan o puşt ların elinden kaçıp buralara geldim
İnsan olduğumun burada farkına varırlar diye
Halbuki
Oradakiler değil buradakiler puşt muş da benim haberim yokmuş…

Şu anda cezaevindeyim
Bir süre hapis yedim işlediğim yaralamadan,
Şimdi özgürüm
Bazı duyguları hayatı kaleme dökmeye
Düşüncelerimi insanlarla paylaşmaya çalışıyorum,
Haa bu arada evlendim
İhtiyacımı görmek işçin gittiğim genelevinde
Hayata küsmüş birini hayatla barıştırmak için evlendim
Mutluyum! Mutluyum!
İnşallah iki ay sonra erkek çocuğum olacak
Adını özgür koyacağım
Her zaman adı gibi özgür olacak.

İşte ben
İşte yaşadığım ben
Aslında ben bu vatanda yaşanması gereken
Görünmesi gereken bazı hatalardan yanlışlardan biriyim
Ama ne çare ki bu hatayı da yanlışı da
Kimse de görüp düzeltmiyor

Kim düzeltecek bu yanlışları…

01-21-2008, 10:07 AM	#1
GooD aNd EvıL Aşmış Üye Üyelik Tarihi: Aug 2007 Konum: İstanbul Mesajlar: 281,268 Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts Üye No: 44033 İtibar Gücü: 57905 Rep Puanı : 34658 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Eksi Yirmi Hava soğuk! Hava buz gibi! Eksi yirmi, Yâda eksi yirmi beş; En uç diyarda bir memleket… Dışarıda, saat yirmi üç otuz Üzerimde uzun bir parke, Belki içinde iki üç kat giysi hatırlamıyorum Sakallar o biçim uzamış Saçlar, tarak girmeyecek şekilde karman çorman Dolaşıyorum dışarıda yabancı bir duygu gibi Cebimde desen ya beş yâda on kuruş Gerçi harcayacak yerde bulamazsın ya o vakit de… Bir yandan; Tepemden yağan karın haddi hesabı yok Bir yandan da O gece gidip de sığınacak yerim yok Ne çare ki bu geceyi böyle geçirmek zorundayım… Her nefes alışımda Burnumun kıllarının don tutması yok mu? İnsanın nefesini kesiyor O anda Dışarıda ya eksi yirmi, ya da yirmi beş derece soğukluk, Duygular kör olmuş İnsanlık bir çöpe atılmış, Değeri olmadığını sandığımız; bir kar tanesi gibi, değersiz… Düşündürücü bir gece Bir bayi ileride Yüz metre ileride Işıkları yanıyor Hani yanıp sönen ışıklar yokmu? Kalp atışlarım gibi, atarak yanan! Ne zaman duracağı belli olmayan, Her an fişini çekeceklermiş gibi haykırırcasına yanıp sönen bir duygu gibi; asmışlar bayi nin panosuna, bana gülümsercesine yanıyor yüz metre ileride bir tekel bayisinde sanırım açık ilerlemeye başladım usulca gülümsemeye karşı her tarafım buz kesilmişti artık titreyen vücudumu ısıtacak ne sıcak bir çorba nede bir şişe kanyağım var gerçi cebimde de birkaç kuruş var istediğim olsa da alamıyacagım ama içimi ısıtacak bir şeyler bulmak zorundayım… Tekel bayi kapalı içerisi güzelliklerle dolu bir cennet yuvası gibi ne ararsan var. Usulca etrafı gözetlemeye başladım etrafta benden başka bir canlı varlık yok yerden aldığım bir taşla tekel bayi nin camını en sessiz şekilde kırdım içeride sabaha kadar yetecek… Kanyak, çerez cıgara tarzı bir poşet alıp usulca uzaklaştım oradan. Hızlıca yürümeye başladım… Sığına bileceğim yıkık dökük Tahminim terkedilmiş bir ev içinde sadece Islak, Islaklığıyla buz tutmuş bir koltuk Yolda gelirken bir şişe kanyağı hemen hemen içmiştim İçim o anda bir ateş parçası gibi yanıyordu Çok iyi gelmişti bana ayakta duramıyordum o üzeri buz tutmuş koltuğa oturman gerekiyordu; ama üzerine oturulacak hali kalmamıştı Karşıda duran kasayı kırıp koltuğun üzerine koyup o şekilde oturdum o anda üşümüyordum içtiğim kanyak içimi yakıyordu vücudumun sıcaklığı bir buzu eritecek derecede sıcaktı öglece etrafı izleyip düşüncelere dalmaya başladım isteksiz. Niye ben? Niye ben burada oturuyorum? Neden kaçıyorum? Niye? Niye? Diye Düşündüm sessiz sessiz Ben buraya dağdan hayvanlardan İnsanın değerini bilmeyenlerden kaçıp da geldim Bir iş bulur, ya da birisi bu halimi görürde Sen kimsin, niye böylesin Nerden geldin, nereye gidiyorsun diye sorar düşündüm Hâlbuki beni bu halde birçok insan birçok duygular gördü Ya birisi acıdı Ya da pisliğin teki dedi geçti Hele biri yokmu; o daha çocuktu Ne olduğunu bile bilmiyordu Bana öğle masum masum baktı Ve sonra korkup kaçtı Neyse! Düşündüm o buz tutmuş koltuğun üstünde Kanyak lar birbiri ne bitmeye başladı Yanıyorum bir yandan, kafam bir milyon olmuş bir yandan Sonra bir sığara yaktım Dumanı açlığımı giderecek en güzel nimetti şu anda Oturduğum yerde hem içiyor Hem düşünüyor Hem de isyan ediyordum Bir an sızıp kalmışım iki büklüm oturduğum yerde Düşüncelerimin, duygularımın bıraktığı hisleri Sızdığımda gördüğüm rüyayla bütünleştirmiştim Gördüğüm rüya bana hiç yabancı gelmiyordu Düşüncelerimin fener tutulmuş haliydi… Yalnız… Tek başına Bir ateşin içinde dolaşan insan değildim ben Bir düşünceydim sadece O ateşin içinde dolaşan Düşüncelerim, duygularımdı Benliğimin bana bıraktığı bir mirasıydı O gördüğüm rüya. Yine aynıydı tek ve korkutucu bir görsellik Bir anda irkilerek uyandım Korku bastırdı üzerime O anda kaçacak bir yer bulamadım Bir yerlere sığınmak istedim Ama gidecek hiçbir yer yoktu Bir ara dışarıya gözümü çevirdim dışarıda kırmızı bir aydınlık. Güneş doğmak üzereydi buradan uzaklaşmam gerekiyordu güneş tam doğana kadar orada takıldım son iki şişe kanyak iki buçuk paket sığara birde buz tutmuş çerez, yenecek hali kalmamış kanyağın birini açtım yudumlamaya başladım peşinden bir cıgara yaktım bir yudum kanyak bir yudum cıgara arada birde buz tutmuş çerez artık oradan uzaklaşmam gerekiyordu karnım da bir hayli açtı cebimdeki para duruyordu ama hala açık bir yer yoktu… sokaklarda gezinmeye başladım kirli ve ayyaş görünümümle ileride bir bakkalın önüne bir kasa ekmek bırakmışlardı içinden iki tane aldım ve koştum uzaklaştım üç yüz dürt yüz metre ileride bir köşede çömelip o ekmeği yemeye başladım o açlıkla ekmeği yemem beş dakikamı almamıştı artık karnım tok ısınmam için kanyağımda var sigaramda cabası yavaş yavaş insanlar uykularından uyanıyor herkes işinin başına gelmeye başlıyordu.. Bense yine dolaşmaya başladım Sessiz kendi halimde ne yapacağımı bile bilmiyordum Bu halle bana ne işveren olur nede yatacak soğukta olsa fark etmez yatak, bu böyle olmayacaktı artık sokaklarda insanlar çoğalmaya başladı bir sürü insan; kimi okula, kimi işe gidiyordu beni görenler hiç fark etmiyor, benden kaçmaya çalışıyorlardı suratıma bakanlar, suratını çeviriyor ekşimsi bir ifade sergiliyorlardı kimse gelip sormuyor, sen kimsin? nereden geldin? Bu halin ne diye. Dediğim gibi herkes benden kaçıyordu İsyan etmeye başladım Haykırmaya etrafa tükürmeye Duygularıma hakim olamayıp gülmeye başladım Kendi kendime konuşuyor gülüyor etrafa haykırıyordum. Ben bile inanamıyordum bunları yapanın ben olduğuma cebimdeki kanyağı çıkartıp içmeye başladım peşinden birde cıgara oturdum bir köşeye içmeye başladım yoldan gelen insanlar bana bakıp, bakıp geçmeye başladılar onlarda şaşırmıştı bu adam ne yapıyor bu saat de içilir mi diye mırıldanıp geçiyorlardı ileride kemale ermiş iki genç çift birbirlerine sarılmış bana doğru geliyorlar kız bana baktı zavallı diye mırıldandı çocuk; bırak bu ayyaşı kim bilir ne yaptı da bu hallere düştü diye mırıldandı ve bana korkuyla karışık tekme atmaya çalışıyor ayağı boşa gidince küfür etmeye başladı yüzüne baktım gözlerine umursamaz bir tebessüm bıraktım kızdı tekrar küfür etmeye başladı ve yürümeye başladı dayanamadım o küfürleri delirtmişti beni elimdeki kanyak şişesini kırıp çocuğun peşinden koşup yaraladım onu! Sonra kaçmaya başladım Kaçtıkça kaçıyordum Pişmandım ama bunu yapmalıydım Sonra Sonrası yok Çocuk hastaneye Görevini yapması gereken iki kişi alıp götürdü Ben dağdan iki üç puştun elinden kaçıp buralara geldim O perişan halimle Ama ne düşüncelerle ne duygularla gelmiştim. Sonradan söylendim kendime Ben dağdan o puşt ların elinden kaçıp buralara geldim İnsan olduğumun burada farkına varırlar diye Halbuki Oradakiler değil buradakiler puşt muş da benim haberim yokmuş… Şu anda cezaevindeyim Bir süre hapis yedim işlediğim yaralamadan, Şimdi özgürüm Bazı duyguları hayatı kaleme dökmeye Düşüncelerimi insanlarla paylaşmaya çalışıyorum, Haa bu arada evlendim İhtiyacımı görmek işçin gittiğim genelevinde Hayata küsmüş birini hayatla barıştırmak için evlendim Mutluyum! Mutluyum! İnşallah iki ay sonra erkek çocuğum olacak Adını özgür koyacağım Her zaman adı gibi özgür olacak. İşte ben İşte yaşadığım ben Aslında ben bu vatanda yaşanması gereken Görünmesi gereken bazı hatalardan yanlışlardan biriyim Ama ne çare ki bu hatayı da yanlışı da Kimse de görüp düzeltmiyor Kim düzeltecek bu yanlışları… __________________ Buraya Kadarmış ..

Bugün	#n/a
Teşekkür Botu Bot Giriş Tarihi: Ocak 2005 Yaş: 0 Mesaj : 0 Üye No: 0 Rep Power: Çok	serseri_waynakh (01-21-2008) bu konu için teşekkür ettiler...

Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir)