![]() |
![]() |
#1 |
Aşmış Üye
![]() Üyelik Tarihi: Aug 2007
Konum: İstanbul
Mesajlar: 281,268
Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts
Üye No: 44033
İtibar Gücü: 57908
Rep Puanı : 34658
Rep Derecesi :
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Cinsiyet : Erkek
|
![]() Tanımazdım insanları,
bilmezdim yaşamayı, dolaşırdım yeryüzünde, duygusuz, gamsız. Gözlerim anlamsız bakardı dünyaya, göremezdim güzellikleri. Bir gün, dolaşırken yine pervasız, takıldı kaldı gözlerim, dalmışım… Bu ne güzellikti tanrım. Bir gül bahçesiydi karşımda duran, rengarenk. Ve bülbüller, muhabbetin doruğunda gülün dalında. İşte o an anladım herşeyi. İlk gördüğüm güzele vuruldum. Can dedim, dost dedim, sevgiden bahsettim. Anlatabilmiştim derdimi, şükürler olsun. Yakalamıştım mutluluğu, tutuyordum avucumda, sımsıkı, kaçmasın diye. Her şey ne güzeldi, Güneş daha parlak, yeşil daha yeşil, mavi deniz, mavi gök bir başka maviydi. Yağmur çiselemeye başladı tatlı, tatlı birden sağanak halini aldı, aldırmadım. Islanmıyordum çünkü. Umurumdamı ki, yağsın. Ama; Avuçlarım sırılsıklamdı, şaşırdım. Açtım ellerimi, bakakaldım. Erimişti mutluluk, bir anda. Şimdi, yine yeryüzündeyim, yine duygusuz, yine gamsız eskisi gibi. Tek fark var; İnsanları tanıyorum artık. Ama güvenmiyorum…
__________________
Buraya Kadarmış .. ![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() |
Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
|
|