Yüzünü dön bana diyemezdim

[KoJiRo]

Sen özlediğim, yüzünü göremediğim, hatboylarında insan taşıyan minibüslerde bakmaya utandığım...
Uçurumlar varken vadilere bölünmüş kentlerin varoşlarında düşlerimde sakladığım.
Uzatsam elimi ellerine, kırlangıç sıcakları yürürdü hüzünlerimize, bilmezdik altı aylıktı ömürleri bütün aşkların...
Uyku kaçıran gece yarıları: Ege kıyılarında sakin ve sinekli gecede Amasra kalesini düşlerdim kapkara maviciğin kıyısında, sokaklarda insanlar: balıkçı: doktor dişci avukat, sen de olsaydın;
Kutup yıldızını görebildim nihayet derdim. buldum insan olan insancıkları. " Yağmur yağardı çisil çisil Ege sıcağı Karadeniz sabahlarına..."
Susamsız simit ve demli çay: Konar göçer sevdalar taşırız çoğu zaman sırtımızda...
Yüzünü arardım, Kedi çığırtkanlıkları gecenin sessizliğini bozardı, usum marmaris kalesinde gündoğuşunu selamlayan Baykuş’a takılrdı...
Sessizce bir yolculuk başlardı kumru uğultusunda adını bildiğim şehirlere... Bir senin adın geçmezdi, eskil zamanların yeni yazılan öykülerinde...
Ne bileyim belki de vardı bir adın ben anımsamazdım, unutkan bir hastalık olurdun, gözlerine bakamazdım...
Yanımdan geçerdin; Saçlarını okşardın saçlarımı değil," bak o benim dercesine,"
Gökyüzündeki en parlak yıldıza bakar seni arardım...
Bilirdim Yıldızların maviye sarılış öyküsünü, sarılamazdım...
Ressamın çizdiği tablodaki ay zamanlarının hüzün çökmüş baharları gibi seyrederdim: pürüzsüz bacaklarını, dolgun göğüslerini, " dokunamazdım."
Korkardım bol yıldızlı *******de can kırıklıklarına tanık olmaktan... Bir çocuğun sesi gelirdi uzaktan: " Anne bana bisiklet alsana? "
" Yüzünü dön bana diyemezdim..."
Ben: Lodosum, poyrazım, gabril’im imbatım... Bilirdim başka rüzgarlarda savrulduğunu. bundan dolayıdır ki: Hiç işlenmemiş bir konuydu bizim öykümüz, ne ben yazabildim ne de sen anlatabildin okuyucusu da olmadı hiç...
Yüzünü göremediğim sevgili: Anlat bana kendini desem, ne sen anlatabilirdin, ne de ben anlayabilirdim. İnsan anlayabildiği anlatınları dinler ancak

alıntıdır