Ve kağıttan gemiler yapıp gözyaşlarımda yüzdürüyorum, tüm umutlarım alabora,

[LeGoLaS]

Ve kağıttan gemiler yapıp gözyaşlarımda yüzdürüyorum, tüm umutlarım alabora,

-Seni- tanımlayabilmek uğruna mezarlar kazıp yeni sıfatlar çıkartıyorum,
Hayatımın kurgusu ikiyüzlü zarlara emanet, tüm eski moda kaldırımlar zamansız ayrılıklara mesken,
Kör bir dilenci ahengi bozuk bir zamanın ışığında kırılmış, tüm hançerler hep içe dönük,
Umutlara dair mumlar çoktan yaşlanmış, mum kaplı bir kaya, yastık niyetine, sonsuza kadar,
Ve ben yaşlı bir gramofonun eşliğinde bir ileri, bir geri sarıyorum, sen son yeni bir başlangıcın iz düşümü,
Fotoğraf makinem karmaşasız anlar bütününü toparlıyor 4 bir yandan,
“kurgu kimin kurgusu?”
Kendi düşlerimde davetsiz bir misafir halini alıyorum, gölgem bile karanlıklardan kovulmuş,
Tüm sövgülerime onursuz ödüller layık görülüyor, ruhumu satın almaya hiçbir caninin gücü yetmiyor,
Ve ben satılık ruhları idam ediyorum, birisi adaletin terazisinin ayarlarını bozmuş,
Kendimi akıntıya bırakıyorum, havada melankolik bir toz bulutu asılı kalmış,
Yolculuk zamanlarımı geceye endeksleyip, “keşke göremeseydim” diyorum,
Ve bir gözümü bandajlıyorum, diğerini zaten hayat çoktan…
Yüksek yoğunluklu diyazemler kullanıyorum, serumlarıma bağlı, acı asla tükenmiyor,
Ellerimi kızılımsı bir suda yıkıyorum, “sahi, katil kim?”
Bilinçsizce bulduğum ilk çıkıntıya tutunuyorum, “sanırım 3000m yeterli olmalı!”
Bilmediğim bir güç beni yaşama döndürüyor, -Sen- diyorum her şeye rağmen,
Kayıplarım yaşlarımın çok ötesinde, ,
Gözlerim hep –Sen- adına kapanıyor, düşsüz *******imde adını sayıklıyorum,
Farkındalık en ağır otopsilerimde cerrah,
Ve ben kendi naşımı omuzlarımda taşıyorum,
Hayat susmak bilmiyor,
Ama ben “Hayal’i”* seviyorum
…
Ve –Sen- hep yanımdasın artık daha yakınımda,

*ve yazınlarım bütüne giderek yakınlaşıyor