Bahar ve Ayrılık...

Bahar, alıp başını gitmelerin mevsimidir.Sebepsiz yere bazen...Önünü ardını hesaplamadan...Hesapsız, kitapsız çekip gitmelerin mevsimidir bahar... Bir bakarsınız kekik kokulu bir eylül sabahı koparıp alıverir sizi hayattan...Çiçek açmış bir kiraz ağacının hayaliyle yollara düşersiniz.Demir alır gönlünüzün limanındaki gemiler... Açılır gidersiniz...
Aradığınız belki yüzülmemiş denizlerdir, belki keşfedilmemiş sevdalar, belki hiç yazılmamış satırlar...Yüzmenin, sevmenin, yazmanın heyecanıyla coşarsınız.Dünyaya sırtınızı dönüp yürürken, o yaşanmamışlıkların izini sürersiniz kuytularda...Ve çoğu zaman kendinizle karşılaşırsınız umulmadık bir köşebaşında...Elele tutuşur yürürsünüz içindeki çocukla...Oınu büyütmekten korkarak...Önünde bir eylül sağanağı varsa, geriye dönüp bakası gelmez insanın...
Oysa fotoğrafları henüz tazedir dünün ayazlı gecelerinin...Kışı birlikte aştığınız dostluklar sımsıcak durur yüreğinizde...Sadakatin veyerleşikliğin güvenli kolları huzur vaadeder ardınız sıra...Gel gör ki baharın kokusu dayanılmazdır. Ilık bir rüzgar ruhunuzdaki isyanı okşar. "Hadi sokağa" diye bağıran sirenler çalar içinizden...Derinliklerinizde tutuşturulmayı bekleyen alevler kıvılcımlanır.Sanki gitmek sadakattir: kalmaksa ihanet...Lakin bahara söz geçirmek ne mümkün...Bir kez çiy düşmeye görsün kış mahmuru bedenlere...
...Coşkuları dizginleyebilene aşkolsun...
Bu köşe (kış köşesi) baharla buharlaşıyor.
Geriye bakınca hüzünleniyorum elbet...Ve paylaşılmış köşelerde benzer duyarlılıklar... Ve sımsıcak dostluklar... yeni günün ilham verdiği baharlar çağırıyor. Şimdi gitmek sadakattir, kalmaksa ihanet...
O yüzden bir an önce kanatları takıp, uçmakta yarar var... Yeni baharlarda, yepyeni bahar şarkıları söyleyebilmek için...Hep beraber...