Efsane, lider olarak geri döndü(Cengiz Çandar)

[DHeMLy-CHaY]

İşlem tamamdır. Manisa’dan lider döndük. Öyle olmasını bekliyorduk zaten. Bizim için sürpriz değil. Kazanacağımızı kuvvetle tahmin ediyorduk. Aklımıza gelmeyen Deivid’in hat-trick’iyle maçı 3 gol ile alacağımızdı. Skor, daha da farklı olabilirdi, 5’e, 6’ya gidebilirdi. Maçı seyretmeyenler için 3-2 aldatıcı olabilir. Çok zor kazandık sanılabilir. Öyle değildi.





Bu arada Vestel’i asla küçümsememek gerekiyor. Taş gibi takım derler ya, tam öyle. Çok da iyi oynadılar. Çok iyi bir takım; bizden liderliği bu kadar zaman devralmayı çok hak eden bir takım olduğunu gördük. Umarım, şampiyonluk yarışında sonuna kadar kalır ve lige renk katarlar. Buna uygun bir kadroları ve oyun anlayışları zaten var. Ne de olsa Ersun Yanal’ın takım.

Basketboldaki set oyunu gibi hücum etmesini de biliyorlar, kanatlara aniden açılıp, isabetli ortalarla, yine basketboldaki gibi üç saniye çizgisi içindeki oyunculara topu geçirmek gibi hücum organizasyonlarını da iyi uyguluyorlar. Manisa’daki maçta, Fenerbahçe ceza sahasına, altı pasa çok geldiler. Ancak, bunların hemen tümünü Fenerbahçe savunması kesti ve güvenli şekilde çıkarttı. Pek dönen top bile olmadı. Manisa hep geldi ama aman aman gol pozisyonu verilmedi. Önder-Lugano- ilk goldeki hatasına rağmen Edu-Uğur Boral-Deniz Barış ve Volkan sayesinde.

İşin ilginç tarafı, Vestel Manisaspor’un bulduğu iki gol, hiç böylesine başarılı hücum organizasyonları sonucunda gelmedi. İlki, Edu’nun herhalde futbol hayatında bir daha yapmayacağı akıl almaz bir acemice hata ile söz konusu olan ikram ile geldi. İkinci gol, maçın bitmesine 5 dakika kala, Manisaspor’un 12 kornerinden en tehlikesizi sonucunda, ceza sahası dışından vurulan yumuşak bir plase ile atıldı. Volkan, topu önü kalabalık olduğundan göremedi (mazeret değil tabii) ve normalde eğilerek tutabileceği bir top ağlara takıldı.

Şimdi denilecek ki, Fenerbahçe’nin Deivid ile kazandığı ilk gol de, Uğur İnceman gibi bir oyuncunun yapmaması gereken bir hata sonucu Önder Turacı’nın asisti ile, Fenerbahçe gol pozisyonu hiç üretememişken geldi.

Doğru değil. Şunun için değil. Fenerbahçe, Manisaspor’u kontratakla avlamak üzere bir oyun düzeninde oynadığını, hem kadro yapısıyla hem de oyunun başından beri belli etmişti. Gol, böyle bir kontratak sonucunda, Önder’in ısrarlı top takibi ve presiyle geldi. Uğur İnceman, Edu’nun beş dakika sonra yapacağı gibi gol ikram etmedi.

İkinci golde ise, iki stoper tek çizgide kaldı ve Alex’in Deivid’i enfes bir pasla kaçırmasına sebep oldular. Hücumdayken geri hızla dönemediler. Alex’in üzerinde kimse yoktu filan deniyor. Doğru ama şunu hesaba katmak gerek. Vestel Manisaspor, maça lider çıkmış; üç puan önde. Kendi sahasında oynuyor. Oyun karakteri, hücum futbolu. Teknik Direktörü Ersun Yanal. Böyle bir takım Alex’in başına adam dikerse, stoperlerini takım halinde kolektif bir hücum düzeni içindeyken, çok geride tutsa, bu maça kadarki “lider” Vestel Manisaspor olmazdı. İşin bir de bu tarafı var. Risk, zafer de getirir; Appiah-Alex ve Deivid ile üç pasta kendi kalenizde golü de gösterebilir.

Yani, ikinci golü Vestel’in hatası olarak kayda geçirmekten ziyade, bir Fenerbahçe becerisi olarak düşünmek daha isabetli.

Üçüncü Fenerbahçe golü, üç yıldır seyrettiğimiz cinsten bir Alex prodüksüyonu idi. Bu kez kafayı vuran Luciano, Tuncay ya da Servet değil Deivid oldu. Bildiğimiz Fenerbahçe’ye hem de daha iyisine doğru, geri dönüyoruz.

Biz burada, haftalar önce Zico’nun ipi çekilirken, bütün yeni futbolculara öfke saçılırken, inatla ısrarla “sabır ve zaman tanımak”tan söz ettik. Newcastle maçında yenilmemize rağmen, “İşte Özlediğimiz Fenerbahçe” diye yazdık ve o maçın bir dönüm noktası olacağını vurguladık. İhtiyatı elden bırakmamak için Kayserispor ve Vestel Manisaspor maçlarını bekleyelim dedik.

Ligin en iyilerinden iki takımına 4-1 ve liderliği deplasmanda 3 golle aldıktan sonra, “işlem tamam” diyebiliriz. Hoş geldin Fenerbahçe. Selam sana, geri dönen Efsane.

Denilecek ki, -deniyor zaten- Zico, Newcastle maçıyla birlikte sistem değiştirdi ve buna göre de oyuncu tercihlerini genişletti de, o sayede bu “yükseliş” başladı. Tamam. Peki. Demek ki, Zico, yanlıştan dönebilen ve doğruyu uygulayabilen kapasitede bir insan. “Sabır ve zaman tanımak” derken, bunu demiş oluyorduk. Hem onun için, hem yeni yabancı oyuncular için. Ülke yeni. Ortam yeni. Takım yeni. Hayatlarında daha önce geçirdikleri tecrübelere hiç benzemeyen bir ortama girmişler. Takımın geri kalan Türk oyuncuları için de, birdenbire yepyeni bir teknik direktör ve yepyeni 4-5 oyuncu. Takımın tüm kimyası değişmişti. Sabır ve zamandan başka ilacı olmayan ve olmayacak bir durumdu.
Zico’nun asıl kutlanacak yanı, -şu anda bakıldığında Daum’dan daha olumlu yanı- takımın tüm oyuncularını her an kullanılacak ve verim alınacak bir hale dönüştürmesi. Hafta içinde, unutmayalım, bu takım Gaziantepspor gibi Walter Zenga’nın dişli takımıyla bir kupa maçı oynadı ve aylardır forma yüzü giymeyen futbolcularla maçı 2-0 kazandı.

Fenerbahçe, 20-22 kişilik bir takım oluyor. Sahada bu 20-22’den herhangi bir 11 (ya da 14) aynı göze hoş giden futbolu oynamaya başlıyor. Manisa maçında yedek kulübesine bakan, hayretten dilini yutabilirdi. Rüştü, Ümit Özat, Marco Aurelio oturuyordu. Sahada Deniz Barış, takır takır oynuyor. Başına gelen büyük felaketten sonra Deniz kazanıldı. Fenerbahçe, Zico’nun anlayışı sayesinde sanki yeni ve iyi bir transfer yapmış oldu. Geçen hafta Kayserispor karşısında maçın adamı, hatırlayalım, Mehmet Yozgatlı idi. Bu hafta sakatlığından ötürü 18’de bile yoktu. Bu kadroya, Kemal’in ve Serkan’ın da girebileceğini hesaba katalım.

Liverpool’un antrenörü Rafael Martinez, 39 maçta değişik kadroyla çıktığı kendisine söylendiğinde, “Ben, bu yolla Valencia’yı bir UEFA Şampiyonu yaptım; iki kez La Liga’yı kazandım, Liverpool ile ise Şampiyonlar Ligi’ni ve Süper Kupa’yı kazandım” demiş. Her yiğidin bir yoğurt yiyişi var; Zico’yla 22 kişilik tadından yenmez bir takım olursak, bunu kimin itirazı olabilir.
Hem öyle bir maç trafiği ve zaman dilimine giriyoruz ki, her oyuncunun hazır kıta gibi durması şart. Geçen hafta “Yeni Fenerbahçe takım oluyor” derken, bu umudumuzu belirtmiştik. Manisa’da bu umudumuzun doğrulandığını gördük, mutlu olduk.

Artık, “lider”i, Türkiye futbol dünyasının “gerçek lideri”ni selamlayabiliriz. Bundan sonra, Fenerbahçeliler olarak, takımımızı keyifle ve daha büyük umutlarla izlemeyle hazırlanabiliriz.