üşürken,üşümemeyi öğrenen bir yürek olabilmek

[RuYa_GuZeLi]

Gün, gündüzü geride bırakmış, gecenin ilerleyen saatlerine doğru ilerliyordu. O, üzerinde ince kazağı, pantolonu ve kısacık saçları ile bir erkek çocuğunu andırıyordu. İki eliyle sımsıkı tuttuğu sepete, kocaman kara gözleriyle, baktı.İki demet menekşe kalmıştı.
Başını kaldırıp, kaldırımdan kendisine doğru gelenlere hızla bir göz attı. İşte geliyordu..Son çiçekler onundu.Her akşam ondan iki demet çiçek alan, kısacık saçlarını okşayan yada soğuktan buz kesmiş yanağına yumuşak eli ile dokunurken, içini ısıtan gülümsemeli kadın.
İçini ısıtan gülümseme, birden düşüncelere daldı. Yeni yıla birkaç günün kaldığı bu gecede, ne kadar şanslı olduğunu düşündü.
Havanın soğuk olmasına karşın o hiç üşümüyordu.Üşürken, üşümemeyi öğrenmişti. Yaşlı ninesiyle kaldığı, dört duvar evlerinde bunu çok iyi öğrenmişti. Küçük gösteriyordu, lakin on iki yaşındaydı.
İki yıl okula gidebilmişti.Ne annesini, nede babasını biliyordu. Bir yaşlı ninesi vardı, sevgiyle sarılabildiği…
Evet, ilki buydu, üşürken üşümemeyi öğrenmesinin nedeni.Sevgiyle sarılabileceği bir canının olmasıydı.Bir iki eşyanın dışında, soba olmayan bir evde ninesinin sevgi dolu kucağı, onu üşürken hep ısıtmıştı. Kimi zaman yorgun düşse de omuzları, yorgun düşse de umutları, hemen ninesini ve başını sokacağı evini aklına getirirdi.Mutluluğu vardı, sımsıcak bir ninenin kucağında.Üşürken, üşümemesini bilmek gerekti.Gülümsedi…
Yanağına sıcak bir el değmişti.İçimi ısıtan gülümseme!!! Merhaba güzel kızım, bunlar benim değil mi,diye uzandı, son kalan iki menekşe demetine. Parasını ödedi, lakin yanından ayrılmamıştı. Biliyor musun? Neyi diyemeden, şu banka oturabilir miyiz, dedi. Ninem yalnız, diyecektim ki,birden kısa bir süreliğine, peki efendim, dedim.Öyle yumuşaktı ki sesi,birde yüzündeki sımsıcak gülümsemesi, olmaz diyememiştim. Sanki sıkıntımı, anladı. İstersen evine doğru yürüyelim, dediğinde yorulmaz mısınız, dedim. Elinde iki üç pakette taşıyordu. Hayır küçüğüm, dünyalar benim olmuştu. Bu gece aniden üşürken üşümediğimi hissettirecek güzel bir nedenim daha olmuştu.
İçimi ısıtan gülümseme, elimi avucunun içine almış, evime doğru yürüyorduk.İki de bir dönüp, ona bakıyordum.Evet, bu bir düş değildi.
Yüreğim geceyi aydınlatan yıldızlar, caddeyi süsleyen yeni yıl ışıkları gibi olmuş, her kalp atışım mutluluk şarkısının bir notasını söyler gibiydi.Öyle huzurluydum ki, eve dönen çok özel bir anne-kızdık.
Birden yüreğim neşesinden, onu dinlemediğimi fark ettim. Ninen ile konuştum mu, demişti.Birden olduğum yerde durdum, onu dinlemediğimi anlamıştı.Gülümseyerek, dört gün önce dedi.Artık can kulağıyla onu dinlemeye başlamıştım.Kendi apartmanın bir dairesinin içinde eşyaları ile boş olduğunu, oraya taşınabileceklerini, bunu ninesine ilettiğinde,sevinse de seninde istemem gerektiğini söyledi.Ve benim sana anlatmamı istedi. Hem okula da gidebilirsin…
Öylesine durdum.Elini bırakmadan ona döndüm.Gecenin karanlık mavisi, giderek yeni yılın ışıklandırmalarından yoksun kalmış bir ara sokakta, yıldızların bildiğimiz bize özgü parlaklığını yansıtan aydınlığına kalmıştı. Bu, inanılmaz bir olaydı. İyice yaşlanmış ninem için sıcak bir ev...Sonra düşleri, düşleri hayatının nefes aldığı anlarına mı karışmaya başlamıştı. Okula gittiğini düşündüğünde, hiç üşümezdi,
onun üşümemeyi öğrenen akıl yüreği, sevgi dolu can yüreği…
Orada durmuş, hala ona bakıyordum. Neden ben, neden biz diyecektim ki, senin kara gözlerinden, hiç değiştirmeden her akşam bana yolladığın o sımsıcak sevgi dolu bakışın var ya küçüğüm, içimi öyle ısıtıyor ki,..Cümlesini bitirmeden ona sıkıca sarılmıştım. O da bana…Ben henüz on iki yaşında küçük bir kız çocuğuydum. Ve göz yaşlarım akabilirdi…
…………..
…………..
Bir gün üşürken üşümemeyi öğrenmeye çabalayan birinin elinden tutabilecek kadar şanslı biri oluruz, umarım.Yüreğimizin karşılıklı sımsıcak bir sevgiyi yakalaması adına.Sevgiyle kalın…