Aldanma!

[sara74]

Aldanma

Sen takvimlere aldanma
Aylardan sen yoksun mesela
Seni özledim haftasında
Günlerden nerdesin?
Saat sana 5 var
Üzgün hüzünlü bir kentteyim
Cömert ellerini tuttuğum sımsıkı
İstanbul’da…
Dayanamaz ağlar biliyorum diyorum kendi kendime
Sokaklar ıslanır, yer gök kararır, denizler kabarır
İstanbul dayanamaz biliyorum..
Seni sormasıyla başlıyor her şey:
O nerede?
Yutkunuyorum boğazıma kocaman bir şey düğümleniyor
“O” diyorum: bağırabildiğim kadar kısık bir sesle
Bir papirüsü sirkeye atar gibi hissederek
O gitti…diye fısıldıyorum
Korkuyorum, gözlerimi kapatıyorum
Fırtınalar kopacak, yer gök sallanacak, denizler kabaracak..
Ama olmuyor
İstanbul karşımda kıpırtısız duruyor
Derin bir iç çekiş gibi
Boğazdan bir sıcak meltem esiyor, yüzümü yalayarak geçiyor yanımdan
Bir celladın darağacını gösterip hadi demesi gibi
O cömert elleri bırakmak istemiyorum hiç ama
Kum taneleri gibi dağılıp karışıyor rüzgara
Ağır çekim bir korku kaplıyor içimi
Güneş usul usul batıyor
Süleymaniye’nin ışıkları yanmıyor ilk defa
Halicin etekleri kurumuş aniden
Ve galata köprüsü ağlıyor zangır zangır titreyerek
Her şey küçülüyor git gide
Nice aşklar, nice krallar, nice savaşlar gören İstanbul
Aldandığın takvimlere inat
Saat seni beş geçe yavaş yavaş ölüyor
Sen..
Bana aldanma..