Sevgilim!!

[ƒяαмвυαz]

Elim mi kalemlere gitmiyor yoksa kalemler mi seni anlatmaya yetmiyor bu uykusuz gecede? Gökyüzüne bakıyorum sen, denizlerin en hoyrat rüzgarlı yatağında sen, her yerde, her yerimde sen varsın. Hem uzaksın hemde bir o kadar yakın. Seçim yapmadan daldın yollara. Engelleri aşamadın kimi zaman. Güçsüzdün, yorgundu kalbin; bedenin gibi. Mutsuzluğun mutluluktan iki adım öndeydi hep. Uslanmadın, seni sevmeyen insanlara yer verdin kalbinde. Seni seven, sadık, içten insanlara inanmadın sevgilim. Bunun için hep kısaydı aşkların. Her geçen gün tadına bakıp bıraktığın bedenler işleniyordu günahkar ruhunun o tertemiz kalan yanlarına. Seni asıl yaralayan şey buydu belki de kimbilir.


Farkında olmadan bir gece ruhunu şeytana sattın. Kızamıyorum sana sevgilim. O çanlar çalındığında damarlarına saplanmış olan o şırınga son bir zehir daha salacak vücuduna. Ve yine yüzünde şimdiki gibi boşvermişlik olacak biliyorum.

Bir bulmaca gibisin sevgilim. Kolaysın, kolaysın da kendini zor sanıyorsun. Her bir boş karene bir harf yerleştiriyorum. Ancak koca bir parçan geçmiş aşk anılarında saklı. Ne sen bulabiliyorsun ne de benim bulmama izin veriyorsun. İnatçısın, insanı yoruyorsun.


Tek kişilik oyununu oynuyorsun bomboş tiyatroda. Ne seyircisi var ne de senden başka oyuncu. Boşa bu çırpınmalar, boşa bu yakınmalar. Yalnız kalınca anlarsın salonun çoktan boşalmış olduğunu.


Ah be sevgilim konuşacağım çok şey var seninle. Konuşuyorum, dinliyorsun. Ancak aklın yarım kalan bir sevgide belki de çekip giden vefasız bir sevgilide. Sorularımın cevapsız kalışı bu yüzden belki de. Farkındayım diline yapışan cümleler kanatıyor içini hadi anlat sevgilim içindekileri. Anlatamıyorsun. Yaşadığın kötü hatıralar sana suskunluğu öğretti çünkü. Sana anlattığım masallar gibi değil ki hayat. İnandır artık kendine, gerçekleşmeyecek o kocaman hayallerin. Ah be sevgilim uzun, kesik sigara dumanına hapsolmuşsun, mutsuzluğun şatosunda esir olmuşsun bir gün bir bakmışsın güzel günleri yaşayamadan yok olmuşsun.


Hadi sevgilim, düştüğün kaldırımlardan kaldır kafanıda sar yaralarını artık. Bırak köpükten hayallerini gerçeklerden konuşalım. İndir maskelerini, çıkar damarlarındaki zehiri ve hayata bir daha bak...


Hangi yalancı sevdalara dolandı yine kalbin?
Kimlerin sessizliğini parçalıyorsun buruk aşk şarkılarınla?
Nerelerdesin ey mutsuz sevgilim?

Yine mutlu anlarımız dolandı dilime.
Kanayan defterler arasında kaldı o güzel günlerimiz.

Hayatta en acı şey unutulmak aslında.
Bak ben hiç unutmadım seni!
Ey mutsuz sevgilim hangi sahtekar insanlar arasında yitirdin değerlerini?
Masumiyetini unutmuşsun o dar, karanlık yollarda.
Hatırlar mısın sana “düşenler içindir kaldırımlar” demiştim.
Şimdi ise kaldırımlar senin.
Beyaz katilin serseri kurbanı, damarların hala isyankar mı?
Anladın mı artık hayallerinin hiç gerçekleşmeyeceğini?
Hala pembe camları mı topluyorsun yerden?
Parçalanmış hayatlar hiç kanatmıyor mu ellerini?


(Dilara Gündüz)

alıntıdır