Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Siz Olmasanız da...

Öyle çok şekle büründüm kendi yüreğimin ellerinde, öyle hallere düştüm ki bu sevdadan, yine de sorsalar pişman mısın diye, ömrüm boyunca söylediğim bütün evetleri silip atma pahasına hayır derdim.

Böyle birşey olsa gerek “acıya gönüllü olmak.” Yazılan onca şiiri tekrar tekrar okumanın verdiği buruk haz. Ben o evcilleştirilmiş acılarım sayesinde öğrendim aslında hergün biraz daha sağlam adımlarla yürümeyi hayatta…

Bilir misiniz nasıldır, hayatınızdaki herkesin sizi dinlemesi ancak söylediklerinizin tek kelimesini bile anlamaması.
İnsanlar vardı hayatımda, her anımda. İnsanlar vardı beni seven veya nefret eden… İnsanlar vardı, beni anlamayan ancak anladığını zannedip inatla yol göstermeye çalışan . Oysa mümkün müydü bir an için benim gözlerimle bakabilmeleri dünyaya.

Sevmek, en büyük bencillikti insanın yüreğinde. Kıldan inceydi bu yüzden aşk ve nefret arasındaki çizgi ve söylenen bütün sözler “Seni kendim için sevdim” diyen şaiiri haklı çıkartıyordu sanki. Oysa ben nefret edemedim sevdiğim hiçbir kızdan, sevgimi buruşturup bir köşeye atmış olsalar bile.

Bu sevda sayesinde öğrendim daha önce bilmediğim, kendime ait birçok şeyi. Evet ondan önce de şiirler yazıyordum ama ondan sonra öğrendim şair olduğumu, gerçek sevginin sevileni de aşabileceğini, ölesiye sevdiklerimizin aslında içimizdeki aşkın sadece bir nesnesi olduğunu (yani onlar olmasa da bu duygunun bizdeki mevcudiyetini) , sahip olunan bir düşün bütün sihrini yitirdiğini onu elde ettiğimizde
Ve en önemlisi, “İspatın öze dönük” olduğunu…

Şimdi yalnızca birkaç dize kaldı geriye o sevdalardan;

Yazılacaktı zaten o şiirler
Siz olsanız da
Olmasanız da

Yazılıyordu sizden önce de
Ve yazılacak
Sizden sonra da...

2006

[GooD aNd EvıL]

Siz Sevemedikçe...

Gökyüzü
Beyaz bir kılıç gibi
Saplıyor öfkesini geceye

İnan ki küsmedim hiçbir maviye
En zayıf yerime saplamış olsa da bıçağını
Dikeni yüzünden güle darılmak şaire yakışmaz

Yağmuruyla sevdim gökyüzünü
Toprağı çamuruyla
Yenilmişliğiyle sevdim yurdumu
Eksik yaşanmışlığıyla hayatı

Dikenlerle kaplanmış olsa da her yanın
Sarmaşıklar sarmış olsa da duvarlarını
Sevmek
Kavgaya girmek demektir
Hesapsızca
Sonunun ne olacağını düşünmeden
Güneşe yürümek gibi çılgınca

Ürkek ve tedirgin ellerin
En cesur türküsünü söylemeye başlar aniden
Haykırır bütün sustuklarını,
Düşünmeden
Nerede ve nasıl son bulacağını...

Kafanda aykırı bir düşünce belirir
Yaşayabilmek için öldürmek değil
Ölmek,
Yaşatabilmek için...

Göğsünde kabaran bıçak yarası değil cesaret,
Elinde mavzerinle
Dalmak değil
Aç ve arkasız köylerin yoksul hanelerine
Yalnız hürriyet için çıkar kurşun silahımızdan
Yaşatmak için,
Öldürmek için değil,

Koskoca bir halkın
Rahatlıkla sığabileceği şu göğsümde
Sevgiye daha çok yer var.
Her acı, sevgiye biraz daha yer açar
Aşık oldukça cesurdur,
Her acı biraz daha azdırır inancımı

Siz sevemedikçe
Her gün daha da çok seviyorum sizi...

18 Nisan 2003

[GooD aNd EvıL]

Sizi, Size Rağmen

Sizi
Size rağmen
Sizin sevemediğiniz kadar
Çok seviyorum

Masum bir bakıştı
En çok yaralayan
O önemsiz sesinle
Yaşasın özgürlük diyebilmek
Özgür olamasanda hiçbir zaman,
Ve sevebilmek
Yüreğinin hissebildiği ne varsa
Sevilmemiş olsanda hiçbir zaman

Çirkin sesleriyle
Kendi sessizliklerine boğmak isterler sesini
Konuşamazsın
Bağıramazsın
Kururken alın teri gün be gün
Kaybolurken ufukta
Bir zamanlar yollarına düştüğün
O yürekli sevda
Çok yukarılardan gelen
Bir ölüm fermanıdır sanki o çaresizlik

Sizi
Size rağmen
Sizin sevemediğinizden daha çok seviyorum
Yine de...........

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Soldu Bugün

Soldu bugün
Döktü bütün yapraklarını
Yurdumun meyve vermeyen tek ağacı
Niye dikmişlerdi ki zaten onu oraya
Gözü pek çocuklarının çıkıp ta
İnmeyi başaramadıkları tek ağacı
Neden dikmişlerdi zaten
En güzel şiirler yazılsın diye mi son akşamlarda
Yok etmek için mi bir dost gülüşü?
Peki nasıl susar haykırışı 17’sinde asılanın
Son sigara kahrolmaz mı şimdi
Keşke hemen tükenmeseydim diye
O çingene bulabilecek mi artık
Kaybettiği şahsiyetini
Artık çiçek açar mı o darağacı
Ve söyleyin
Kim geri getirebilir
Kaybedilen dostların gülüşlerini...

01 Eylül 02
00: 17

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Son Balıkçı

Bir oltanın ucuna takıp yüreğimi
Sallıyorum kederin kıyısından
Bütün balıkların
Başka sulara göç ettiği
Kimsesizlik denizine
Dev borulardan
Oluk oluk akarken kirletilmiş yalnızlıklarımız
Sevgisizlik yetip artıyor
Yaşadığının bile farkına varamayan bunca insana...

Martılar bile ağlıyorlar artık çaresizliklerine
Kentin göğsü dökerken kahverengi kanını
Her gün biraz daha çoğalıp
Daha da yalnızlaştığı günlerine,

Madem ki dipsizdir artık bu deniz
Ve şehrin sevgisizliği
Öldürmüştür bütün balıklarını
Vakti gelmiştir artık
Uzak denizlere açılmanın
Aşk üzerine yazılmış
Bir kitapta
Vakti gelmiştir artık sevilmenin...

Ben bu denizin son balıkçısıyım
Kanaması durunca
Göğsünde şehrin
Dönerim mutlaka
Bir akşam vakti...

13 Mayıs 2003
17:58

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Son Bir Şiir Daha Yazacağım Sana

Son bir şiir daha yazacağım sana
Sımsıcak bir maviyi büyüterek ellerimle

Bütün umutları saklamışsa ardına
Tesadüflerin büyüttüğü
O korkunç köşe başı yalnızlığı
Ve bir celladın
Kurbanına baktığı gibi bakıyorsa tüm gözler
Vazgeçmez yine de sevmekten
Dünyaya aşık o çocuk

Susmaktı belki her şeyi en iyi anlatacak olan
Susamadım
Çığlar büyüdü içimde
Ağır gelmeye başladı
İçimde sakladığım ne varsa
Konuştum yine de
Susmayı göze alarak bir ömür boyu

Kaldırımda yürüyen bir görünmez adam
En güzel türkülerini söyler
Dinlemese de hiç kimse
Derim ki yine de
Aldırma dostum
Önemli olan söylenmesidir o türkünün
Ve ses yürekten geliyorsa eğer
Dünyanın en güzel türküsüdür o artık
En berbat sesinle söylemiş olsan bile

Hiçbir söz anlatamadı seni
O türkü kadar
Hiçbir şey avutamadı o sazın teli kadar

Yine örgütlenen bir şeyler var içimde
Pişmanlık değil bu
Korku değil
Söyledim söylenmesi gereken ne varsa
Korkmadan ve pişmanlık duymadan hiçbir zaman

Deseler ki
Sevmenin ilk
Hayatın son günü bu yaşadığın
Yürürdüm yine de bu yolda
En ufak bir pişmanlık duymadan...
Asi bir karanfilim ben toprağına sığmayan
Mevsimi yok içimde hiçbir duygunun
Sığmasa da hayata
Bilirim ki yaşanır ölümden sonra da

Son bir şiir daha yazacağım sana bilmesen de hiçbir zaman
Sımsıcak bir maviyi büyüteceğim ellerimle...

21 Mayıs 2003
16:34

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Son Sivil Türküm

Beni aradığında
Belki çok uzakta olurum
Belki hiç bilmediğim bir şehirde
Hasretin üç beş nöbetinde
Duygusuz bir demir yığınıyla sevişirim her gece

Belki daha önce adını bile duymadığım bir köyde
Çapraz tüfek kuşanıp
Yüklenirim gecenin karanlığını sırtıma

Beni aradığında
Belki çok uzakta olurum
Bir duyguda, daha önce hiç tatmadığım
Yabancı bir gökyüzü altında
Sırtımı yeşilliğine yaslayıp hiç yatmadığım

Beni aradığında
Belki çok uzakta olurum
Sadece türkülerini duyduğum
Ama insanlarının yüzlerini
Toprak kokusu gibi içimde hissettiğim bir memlekette...

Son sivil türküm bu sana yaktığım
Mektup yazarsan bana, ucunu yakmayı unutma sakın...


Tuzla Piyade Okulu
Jandarma Komando Asteğmen- Melih COŞKUN

(Beni sorarsanız ben orada olacağım,
Kulağım çınlarsa eğer *******i
biliyorum ki şiirlerimi okuyan birileri var uzaklarda.
En yakın zamanda görüşmek dileğiyle,
Şiirle kalın dostlar...)

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Son Söz

Biliyorum ne desem eksik kalacak
Dünyaya ve sana dair
Biliyorum gözlerimin ardındaki ‘sen’i göremeyecek kimseler
Sustukça daha da büyüteceğim seni içimde

Sana söylediğim son söz
Yazılmış en güzel şiirim olsun
Öylesine ki
Yüzyıllar geçse bile kaybetmesin güzelliğini ceylan gözlerin…

2007

[GooD aNd EvıL]

Sonsuzluk Kadar Çok Vaktin Var Susmak İçin

Uykusuz gözlerimdeki kırmızılık,
Beni şiir yazmaktan alıkoyan ruhsuz gece,
Susma temiz kalan yanım benim
Susma ey insanlığım benim
Konuş,
Susmak için sonsuzluk kadar çok vaktin olacak

Korkunç gözleri
Acımasızca baktığında gözlerinin içine
Söyleyecek birkaç delikanlı sözün olsun

Konuş
Dilinin döndüğünce
Yüreğinin yettiğince
En çaresiz anlarında bile

Tükenmekte olan bir yaşama
Soluk verir gibi gelmeli sesin
Sustuktan sonra yankısı yarına kalmalı...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Sorma Bana Kendine Sürgün Yüreğimin Kederini

Sakın sorma bana kendine sürgün yüreğimin kederini. Acıyı bu denli sahiplenişime mantıklı bir sebep bulmak öyle zor ki...
Öyle zor ki güzel çocuk, acı tebessümümü büyük şehirlerin yalnızlığa bırakıp bir ıhlamur kokusunun peşine takılıp gidebilmek.

Kendimi bildim bileli boğazımda bir yumruyla dolaşıyorum. Saçları bir kez okşanmayan bütün çocuklukların yasını tutuyorum her gece. Omuzları çökmüş her babanın kederini taşıyorum omuzlarımda...

Senin suçun değil çocuk, deniz kıyısında bir martının gözlerine bakıp hayata dair cümleler kuramayışın
Hayatı bir yarış diye anlattılar çünkü bize. Bizi kendimizden çalmaya uğraştılar büyümeye başladığım günden beri. Kimi zaman kirli yeşil bir kağıt parçasının gölgesine saklamak istediler insan oluşumuzu, kimi zaman kendi kirli çarklarının parçası olmaya zorladılar bir nefeslik gökyüzü karşılığında.
Hayatın paylaşmak olduğuna inandım oysa kendimi bildiğim günden bu yana ve sırf bu yüzdendi karanlık her düştüğünde peşime çocukluğuma kaçışım.

Bu ülkenin çocukları biraz erken büyüyor derler ya,
Bakışlarınızın ardına sakladığınız yarayı görmeseydim bu kadar erken büyümezdim belki de ben. Beş yaşında bir çocuğun gözleriyle bakardım o zaman dünyaya. Dişlerimle dudaklarımı kanatırcasına isyankar cümleler kurmazdım her gece.

O kadar çok şey okudum ki gözlerinizde;
Sevecendi kiminiz, bakışlarınızın değdiği yerde bahar çiçekleri açardı.
Kiminizinse çirkindi bakışları, her güldüğümde masumiyetimin yüzüne tükürürdünüz.
Yine de vazgeçemezdim “sizi, size rağmen, beni sevemeyeceğiniz kadar çok sevmekten....”

Sorma bana çocuk,
Kendine sürgün yüreğimin kederini.
Çocuk gözlerime bakıp aldanma
Öylesine büyük işler yapmaya yeminli ki ellerim...

İnan bana
Ne olur inan
Hayatın yarış değil
Paylaşım olacağı o güzel günlere...

2006