Benİ Benle Birakma!...

[tatlı_cadı19]

BENİ BENLE BIRAKMA!...

Gitti.’’Çok sıkıldım,düş yakamdan artık!’’ diyerek bıraktı beni.Bunu duyacağıma nedensiz bir ayrılık yaşamayı o kadar çok isterdim ki…Kalp,kendini sevda ateşine atan göze söylenmeye bundan sadece dört ay önce başlamıştı halbuki.
Onu, fakültenin en büyük amfisinin önündeki tahta bir sandalyeye oturarak kırmızı gitarını çalarken görmüştüm ilk. Çok güzel saçları vardı. Uzun, dümdüz ve kumral… Dağınıktı,ucuna küçük bir toka iliştirmişti o kadar. Tam karşısına, arkadaşlarının yanına oturup dinlemeye başladım onu.Terkedilmiş sonbahar sahilinin koyu yeşil çimlerine uzanıp da eylül yağmurlarını içine alan yorgun bir çınar yaprağının renginde idi gözleri.Öylesine kahverengileşmiş bir yeşil.Kardelen gibi duruyordu beyaz teniyle mağrur ve insanı heyecanlandıran bir edası vardı.Dudaklarından şarkı sözleri ile birlikte tatlı bir tebessüm de akıyordu.O ne kadar neşeliyse ben o kadar melankolik, o ne kadar deli doluysa ben o kadar içe kapanık biriydim.Bu yüzden açılmaya korkuyordum ona,fakat bu zıtlıklara rağmen çekmiştik birbirimizi ve her şey başlamıştı birden.Başlaması kadar bitmesi de çabuk oldu her şeyin.Farklıydı karakterlerimiz.Hareketi severdi o, durmaksızın eğlenmeyi…Bense boş odaları severdim, her derdin içinde bulunmayı…O, beni derdin sebebi gördü ve gitti.
Halbuki güzel anılarımız oldu birlikte.Kalabalık caddelerde kendi gölgesini fark etmeyi öğrettim ona.Salacak’ta, Kız Kulesi’nin gölgesinin vurduğu kitap sayfalarını çevirmenin zevkini tattırdım.Hisar’a bakan balkonunda meltem rüzgarıyla dans etmeye başladı yıldızların büyülü ışığı eşliğinde.Kanlıca sahilinde koca bir kayaya oturup hayallere atladı benle.Ruhu Kaf Dağı’nın ardını gördü.Gerçeği itip uçuk düşüncelerine yaklaştı.Benle konuşurken, sanki kendisiyle konuşuyormuş gibi olduğunu söylüyordu. Öyleydi zaten.O istedi diye karşısına çıkmıştım ben.Kalabalıktan bıktı diye.Sahte gülümsemelerden bir an yoruldu diye.
Benim adım ‘’yalnızlık’’.Benle olmayı o istedi.Benleyken mutluydu da…Ama kısa sürdü bu mutluluğu ve çekip gitti.O karmaşanın,kalabalığın,yorulduğunu söylediği koşuşturmanın içine daldı.Beni benle bıraktı.’’Yalnız’’dım.
Bir gün yine birinin ihtiyacı olacak ban****arşısına çıkacağım.Onun hayata bağlılığını görüp istemeden de olsa yaşamına yanaşacağım.Sonra beni kendisinin çağırdığını unutup, ’’Düş yakamdan!Nerden geldin başıma,hiç bırakmayacak mısın peşimi?...’’ deyip kovmaya çalışacak.Şiirlerindeki kafiyelerle,söylediği yalnızlık şarkılarıyla boğmayı deneyecek beni.En yakın arkadaşlarıyla dedikodumu yapıp demediğini hakkımda demediğini bırakmayacak.Kalabalık yerlerde kendisini tek ve özel hissettirdiğimi,adımlarının seslerini benle duyup, soluklarının ve kalp atışlarının farkına benle vardığını unutarak sayıp sövmeye başlayacak arkamdan.Oysa ki o istememiş miydi beni?... Bence bazıları ne istediğini bilmiyor.Ama ben şu an ne istediğimi çok iyi biliyorum.
Beni her şeyin suçlusu olarak görmekten vazgeçin.Her derdinizi bana-yalnızlığa-bağlayıp hayatınızdan tamamen atmayın beni.Ben hayatınızın o boşluk anlarında tek kalıp kendinizi bulmanızı sağlıyorum.Böyle davranmaya devam ederseniz ihtiyacınız olduğunda bulamayabilirsiniz bir daha.Beni benle bırakmayın bundan sonra.

Yalnızlık

-Hakkı Yüksel-