Yalnızlığa Alışmalı İnsan...

Yalnızlığa alışmalı...Bavulları hep toplu durmalı insanın.Bir gün telefonların hiç çalmayabileceğini hesaplamalı.Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vaz¬geçmeli.İhanetlere, terkedilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı...
Yalnızlığa alışmalı.Alışmalı insan yalnızlığa...
Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı göze almalı insan.Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı.Hüzünlü bir şarkıyla paylaşılan gecelerde başım dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli.Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı...Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarına..."Yalnızlık paylaşılmaz,Paylaşmılsa yalnızlık olmaz" dizeleriyle başlamalı güne.Telesekretere "şu anda size cevap verebilecek kimse yok" denmeli"belki de hiçbir zaman olmayacak..."Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı...
Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.Haklılığın onuru yaşatır insanı... Susmanın utancı öldürür.O yüzden en sessiz gecelerde ııdoğruydu, yaptım"la teselli bulmalı insan.Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı.Kendiyle hesaplaşmaya çalışmalı.Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüşmeye, kendiyle hüzünlenip, kendiyle eyiflenmeye hazır olmalı.Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış kadar gözüpek olabilmeli.Sessizliği, sese dönüştürebilmeli...
Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan...
Yollarla barışmalı... Yalnızlığa Alışmalı...