Son senfoni }Veda}

Bir yaprak kopuyordu dalından, gözlerimin önünde
Rüzgarla dans eder gibi, döne döne süzülüyordu düşerken
Maviliğin göğsünden ayrılıp, siyaha yol alıyordu
Sanki bu gidiş, ardında ölümü avuçlarıma bırakıyordu...
"Dur" diyemiyordum,
"Gitme, kal" topu topu, iki kelimeydi
Dilim dönmüyordu,
Hecelerimde ağır-aksak bir gidiş, yolunu bulamayan
Bir araya gelip de, beni sana anlatamıyordu...

Bir yaprak koptu, dalının canını yaka yaka
Fırtına koptu ansızın, beklenmedik bir çığlık gibi
Güneşin ortasından doğdu, kanlar içinde
Elinde bir yırtık ses,
Beyaza boyanmış bir sayfaya iliştirilmiş
"Seni çok seviyorum, hoşça kal" diyordu...
Besbelli veda ediyordu,
Gün gibi aşikardı, okundukça yüreğime batıyordu
Göz yaşlarımı saklamaya,
Ne utanç ne de korku yetiyordu...
Ağaç küstü dalına, dalının suçu yoktu oysa
Yaprak bıraktı kendini hayatın akışına,
Küskün edasını takındı sevimli suratına
Rüzgarın hoyrat savruluşlarında
Düşerken yağmur taneleri, bitişi anlatıyordu
Ve, başlıyordu sonu belirsiz tango...
Baharlara gebe kışlar taşıyacaktı kahverengili umutlarında.Sararmış rengine bakmadan, hep yeşilmiş gibi gülümseyerekHep geri dönecekmiş gibi bakardı, ayrılırken dalından
Burukluğuna sığınırdı acıların,Ama bu gidişin acısı başkaydı...Güneşi doğuran fırtınanın altında atılan
O şen kahkahalarda gizliydi,Gerçekte çekilen acılar...
Artık viraneye dönmüştü gözlerimde;
Savaştan yeni çıkmış gibi, üstüne hüznü ve yalnızlığı
Sımsıkı bürünmüş, bu bomboş ve anlamsız şehir
Ağlamıyordum da, olmayan rıhtımında,
Beklerken, belki bir daha hiç gelmeyecek o yolcuyu...
Ve artık,
Yüzüme değmiyordu onca yağmurun bir tanesi
Yüzüme değmiyordu onca kar tanesinden hiç biri
Yüzüme değmiyordu, ellerin gibi
Her gün bıkıp-usanmadan doğan güneşin, bir tek ışığı
Aydınlatmıyordu benim karanlıklarımı
Başlıyordu aynı dipsiz kuyulardaki
Sessiz, çıldırtan müzik.O ölümsüz hasretin doğurduğu yalnızlık çemberi.Giderek büyüyordu...
İlk kez, iki kelimeyi bir araya getirmek bu kadar zordu.Büyüyordu harfler dimağımda, kocaman oluyordu
Ne sığıyordu bedenime ne de okunuyordu dilimde
Kuruyordu damağım, yapışıp kalıyordu cümleler
Ben sana öykünüyordum, sen bana yalnızca uzun uzun bakıyordun
Bu kez gözler,
Bir türlü bitmeyen o senfoninin sonunu yazıyordu, veda diye;
"Gitme, kal" diyordu...