Aşkım İsyandır Benim

[Kéan aRs]

Bir Mezar taşı var başucunda

Doğuştan kalbi delikti Yıldız’ın
Annesinin gözleri önünde günde güne eriyordu
Ana yüreği kaldıramıyordu bunu
İyileşmesi için dua ediyordu Rabbine
Bir umut ışığı doğmuştu ameliyat olacaktı
İyileşip annesinin kollarına koşacaktı
Daha bir umutlu olacaktı yarınlar
Annesi okuyacağı okulları bile şimdiden düşünmüştü
İyi bir gelecek annesine yakışan bir kız olacaktı Yıldız
Olamadı.. Olmadı..
Hayallerin, düşlerin, umutların üstünü kara toprak kapattı
Yıldız ameliyattan çıkıp koşamadı annesine
Bir candan bir can gitmişti.
Bembeyaz gelinlikle görecekken kızını
Kefenle teslim ettiler annenin ellerine
Oysa sabah öperek dualarla yollamıştı gözünün bebeğini
Hastalığından dolayı hiç konuşamamıştı Yıldız
Annesi gözlerine bakarak anlıyordu ne istediğini
Ameliyata girerken o küçücük dudaklarının arasından Anne kelimesi çıkmıştı
Hüzünle mutluluk o an birbirine karışmıştı
İlk kez konuşmuştu ve Annesi son kez duymuştu.
Dört yaşındaydı Yıldız annesinin mavişi yaşama sebebiydi
Ecel gence yaşlıya bakmaz…
Azrail giren evde duman tütmez, aş pişmez
Ölümün sessizliği dolar eve
Selası veriliyor Yıldız’ın son yolculuğunu haber veriyor hoca
Tanıyan tanımayan camiye akın ediyor yalnız bırakmıyorlar
Yıldız’ı bu son yolculuğunda
Küçücük bir beden yatıyor musalla taşında
Annesinin sıcacık kollarından ayrılan Yıldız
Anne şefkatiyle Yıldız’ı kara toprak kucaklıyor
Annesi beklerdi her gece Yıldız’ı başucunda
Annesinin yerine
Bir mezar taşı var şimdi Yıldız’ın başucunda