Ölümdür Yaşanan Tek Başına Aşk İki Kişilikdir

[KoJiRo]

Kaçmaya çalışırken
Hayatın kısır döngülerinde
Umutlarım bir bir öldü
Dost sandıklarımın süngülerinde

Gece gündüze inat
Karanlığını verdi hep yüreğime
Sus pus oldu aydınlık
Hiç çıkamadı önüme
Oysa fanusta yakmıştım
Yürekleri aydınlatsın diye mumları
Hesap edememişim dikine esen fırtınaları”
Diyordu o mağrur ve onurlu kadın


Nedenlerini gördüm, toprağın bağrına mezar eşerken
Akmayan, akamayan gözyaşlarını seyrettim her defasında
Bir martı gibi süzülüp, yüreğimin deryasına hüzünle düşerken

Siz hiç, aklanmış bir yüreğin
Karanlığa yürüdüğünü gördünüz mü?
Ben gördüm, bir kadının onurlu gözlerinde
Uzattım ellerimi, önce korktu sonra tuttu
Hissettim, beklediği sadece ama sadece umuttu.

Kalkanlarını dövmüştü yıllarca acılar
En sevilmesi gerekenler, sevilmeyi hak etmemişti
Dokunduğumda, parmaklarımı ateşe verdi
Yüreğindeki o kesif sancılar

Sonra
Yüreğinde ki cam kırıklarında yürüdüm
Canım yandı en az onun kadar
Belki de ondan bile fazla

Bir şarkı söyledim usulca kulağına
Gülümsedi, gözlerinde belki de ilk kez güneş belirdi
Bu çok güzel bir şarkı dedi ve eşlik etti
“Bende seni”
Gözlerinde bir şey okudum
Diyordu ki “İşte gönlüm ve kulağım yıllarca bu şarkıyı bekledi”

Anladık ki
Aynı şarkıda buluştuk, aynı muştuda
Yeniden oluştuk.
Hiç ayrılmamak üzere…

Tanıdığım en onurlu ve en gururlu,
Saygının bile saygısını kazanmış kadına sevgilerimle