Ölümdür Yaşanan Tek Başına Aşk İki Kişilikdir

[KoJiRo]

gece karanlıktı
senden ayrılma zamanım
yaklaşan bir yalnızlıktı
henüz yakın konuşuyorduk
tebessüm dudaklarında
ayrılık öfkesi gözlerimdeydi
yinede karanfil sundum sana
sen ürkek dudaklarınla uçurdun hüznü gövdenden
belkide duygularım dağdan ılık iniyordu
ürkek ve titrektin
ben üşümüyordum
sana olan sevgim bütün zamanlardanda öteydi
ama talan edilmiş bir aşkın ortasındayım
yani kanlı bir hüzünle taşıyorum seni omuzlarımda
sonra
ay çıksa da
uçsak deli rüzgârlarla
gök-bulutlarının arkasına diyorduk ikimiz: içimizden
baktık ki
ay tutuldu
kar da yoktu
kuş sesleri
deniz kokusu
karanlık
ve yitip giden bir hayatın
çelik gözlerindeydik
sonra denizde gölgelendi
yağan iklimsiz bir yağmurdu: tam üstümüzde
umutla ve şifresiz baktım gözlerine:
kirpiklerin ıslak
dudakların öpülesiydi
o an bir kitap olsaydı yanımda
birer birer yırtıp atardım bildiklerimi
sonra seni
denizi olmayan bir dünyaya
yerçekimsiz bir sevdaya götürürdüm
ve tanıklık etmesi için bütün yıldızları ayağına indirirdim
bildiğim bütün kaygıları
elimin tersiyle yırtılmış sayfalara gömerdim
ve zulamda sakladığım bütün derinlik sözlerini
o an kalbime atardım
belkide kanıyordu yüreğin
ama inan ki okşardım seni
gece karanlıktı
baktık ki
ay tutuldu
gördüğüm sen değildin
yüzü buluta batmış bir deniz gibiydin
akmaya hazır yaşlar vardı gözlerinde
bense patlamaya hazır bir atom olmalıydım
kendim olmadan ayrılacaktım senden
ama bulutlara gizledim kendimi
ki yüzün gülüyordu
oysa
sevişmenin tam vaktiydi