Meral Yağcıoğlu

[GooD aNd EvıL]

Yüreği Çalınmış Kadın


Yalnız yürüyordu kadın
Yüreği çalınmış,
Hırpalanmış bedeni
Ayaklarında pranga
İlerliyordu sürüye sürüye
Topuk sesleri karanlığa karışıp
Şamar gibi iniyordu gecenin yüzüne
Birlikte ağlıyordu gece, hüzünlüydü
Yıldızlar gizlenmişti ayın arkasına
Ay yüzünü saklamıştı bulutlarda
Siyahtı gece zifiri karanlık
Olanlardan utanıyordu sanki gece
Adeta sallanıyordu son ilmeğin ucunda

Duyguları kelepçeli
Matemdeydi gönlü
Siyahlara bürünmüş
Damlıyordu meçhule
Boş kalmıştı sol yanı
O yaralı yüreğinin yerine
Kocaman kara delik açılmıştı
Dipsizdi sonsuzdu kanıyordu
Tüm geçmişi gömülmüştü
Ama dolmamıştı kara delik
Cebindeki umutları saçılmıştı yerlere
Sökülmüştü her nedense iplik iplikti hayatı
Şeytan uçurtması yere çakılmış
Ölmüştü gönlünde beslediği melek
Çalınmıştı yüreğiyle birlikte
Hem çocukluğu, hem gençliği
Ve koparılmıştı tüm bağı yaşamdan

Yorgun, mecalsiz ellerinde
Salınıyordu parçalanmış geleceği
Yırtık çantasından karışmıştı toprağa neyi varsa
Bölük pörçük geçmişi de yoktu artık

Karmaşık ifadeli yüzü
Bulaşmıştı akan makyajına
Kırmızı ateş ruju
O son busede sönmüş morarmıştı
Aslında mavi bakan dünyaya
Çöl fırtınası kopan gözleri
Ağlamaktan aciz ayaklarını izliyordu
Kirpikleri ok olmuş rimelle kuşanmış
Germişti kömür karası yayı
Faili meçhul hırsızını arıyordu
Son bir gayret bulmalıydı
Parçalanmış yüreğini alıp
Posası kalmış olsa da geride
Dipsiz kuyunun dibine gömmeliydi
Dolmalıydı sol yanındaki koca delik