Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Çocukluk Düşlerinde Şiir /1

Şiirin üstünde yağmur, altında koskoca dünya
Para dilinde zamanın, kaybolur gonca güllerin

Emekleye gelen barış, gecenin savaşı arsız
Vurunca güneş üstüne, kör olur yarasa görmez

İhanet mi zincirler mi, kültürler mi gelir güne
Toprak sevginin elinde, kin nefret kimin neyine

Karanlıktan gurur duyan, acı ekip nefret biçen
Güneş doğmaz çiçek açmaz, sanma ki aşk geçer burdan

Baba anne çocuk için, yaşamaya özlemler var
Vur rampaya haksızlığı, tank top durur ardı sıra

Vatan dediğin emektir, emek kutsal bir yürektir
İhanet boyun eğmektir, zalimin zulmü övmektir

Tanrı umudu bıraktı, doğa aldı çiçek yaptı
Anlamadı bundan hayvan, zorba özenir hayvana

(k.3.)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Çocukluk Düşlerinde Şiir /2

Hayat zindana dönünce tel örgüler mi güvence
Hücreye şiir vurunca dost yüzü çıkar bahara

Özgürlüğü içen eller ezgilerde biner biner
Masmavi bir gökyüzünde yüzerler deniz içinde

Balık da deniz içinde, deniz mi durur yerinde
Yaşam önünde insanca, karanlık gömülür yere

Gurur duyarsın elbette sesin delince geceyi
Sen ki bir halk ozanı halkınla bir yeşeren

Tarih görünür seninle, seninle umut gelişir
Çoluk çocuk kadın yaşlı haykırırlar barış için
Haykırırlar ekmek için, haykırırlar özgürlüğe

Ne bir telaş ne bir korku bin Ana doğurur seni
Yıkım savaşın koynunda sonu yakın yıkımların

Zengin diye üç beş kişi bunca cana kıymak niye
Yürek mi dayanır buna bu kin öfke nefret niye.

(k.3)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Çocuksun Sen Çocuk

Çocuksun sen çocuk
Doğduğun topraklara
Bir renksin sadece
Sarı, esmer, kumral
Ve siyah tenli geldin
Geldin ya çocuk
Hoş geldin.

Sokakların
Yarınsız günleri
Aç mı bıraktılar seni
Hayallerini çaldıklarında
Asileştin mi nedir
Müptelası olmuşsun
İstanbul sokaklarının

Yetim mi kaldın çocuk
Adı konmayan günahların
Kurbanı mı oldun yoksa

Neye hasretsin çocuk
Gel şöyle otur yanıma
Sevgiye mi
Gıdaya mı
Sıcacık bir ekmeğe mi
Gülümseyen yüzlere mi...

Oyuncaksız mı büyüdün sen
Neler öğrendin çocuk
Daha bu yaşta

Büyüklerin mi öğretti yoksa
Sana ele bakmayı
Ümitsizce umuda tutunmayı
Hırçınlaşmanı
Bu katır inadını...

Kaşlarını çatma bana
Henüz çocuksun sen
Benimle gülmeyi dene
Bir kerecik te olsa

Kahkahalarla olmasa bile
Gülelim be çocuk
Gülelim
Ağız tadıyla...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Daha Doğmadım ki Anne

daha doğmadım ki anne
bu ne telaş
yüzümü dahi görmeden
ayırmışsın odamı

senden mi, benden mi
bu gök gürültüsü
bu sağanak yağmur
bu şimşek

sensiz uyuyamam ki anne,
yatağımı yapmış
donatmışsın çiçeklerle
çiçeksiz olmaz mı bahar

patiğine varıncaya dek
yüreğindeki şefkati
giyeceklerime renk renk
gözlerinle örmüşsün,

söyle bana
bunca zahmetine
sabrına, emeğine...
değecek miyim anne

ya uçup gidersem
kanatlarının altından

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Daha Gür Yeşermek İçin, Töremizdir

Mırıldanırsa bizim çocuklar
Baş başa vermiş oniki çocuk
Yeter ki bir arada biline
Kuşatılmışcasına
Biribirine girer o kara bulutlar,
Gök gürler, kulağını delercesine
Şimşek çakar.

Töremizde
Yiğitlere ağlamak düşmez
Toprağın zoruna gider gözyaşları
Bir kokum ağlarsa eğer
Bil ki dolu yağar,
Bil ki kar yağar
Bil ki bu toprağın yüzü donar.

Kadınlarımız
Bizim o acılı kadınlar
Üç kadın bir arada
Gülerse eğer baş başa
O büyük yürekleri,
O yaşama olan bağlılıklarıyla
Toprak Ana'ları gibi
Katıla katıla, adilane
Bil ki tüm dünya güler...

...

Düşüyorlar birer birer
Güneşin çocukları düşüyor
Üç beş demeden
Toprağın koynuna düşüyorlar
Ve daha daha
Güneşin sarısında
Ateşin kızıllığında,
Yeşilinde ekinin
Giriyorlar toprağın gözüne
Toprağın sesine giriyorlar
Daha daha
Daha gür yeşermek için...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Daima Yanımda

ölüm - kara, kara - ölüm
henüz gözü tutmadıysa beni
ya beğenmediğinden
ya da erken onun için

bense, ya sağımda taşıdım
ya da sırtımdan vururken ihanet
kollarımın altında sakladım onu

sorgulamasaydım
ihanetin o iğrenç yüzünü
ölümü, ölüm karasını,
çoktaaan ölmüştüm...

adımı bırakmadan dünyaya
niyetim yok toprağa dönmeye
uzak dur ölüm, uzak dur

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Dalgalar Dilimliyor Toprağı

doğa suskunluğunu bozmuş
dalgalar dilimliyor toprağı
ileri gelen(ler) i vardır
köylerin, o devleşen şehirlerin
ileri giden(ler) i olduğu gibi…
zaman zaman

dün kölenin de yeri vardı
itten / kırbaçtan geri de olsa
ve prangalarla birleşse de işgücü
efendilerinin boğazında
güçten düşünceye eğilirdi ancak
el / ayak öpmek için değil elbet
doymadığı toprağa kanını kusardı
kaldırmazlardı kendi gibi köleler
ya da efendileri / elleri arkasında
son nefesine bakarlardı kişneyerek...
bugünse işçileri buluşturuyorlar
fabrikalarda makineleşen işçileri

holdingler büyürmüş bugünlerde,
dünya kirlenirmiş / delinirmiş ozon tabakası
iklimler karışırmış / tutarsızca / bencilce
ahlaki değerler kırılırmış / yozlaşırmış her şey
kime ne bunlardan…

sahillere vururmuş / vuruyor fırtınalar
çatılarını uçururmuş /uçuruyor o dev dalgalar
ve biz izliyoruz / oturduğumuz yerden
kılımızı oynatmadan
ısınmaya can atan bir dünya / ısınıyor da
buzlarını eritip gönderirken üzerimize …
kimin umurunda

işçilerin yapamadığını kaç asırdır
işçiler ki / duvarı aşamayan sesleriyle
karınlarını doyurmanın telaşından
yüreklerini dinleyemediler kardeşlerinin
ve bir yumruk olamadan henüz
bıraktılar ürettiklerine dokunmadan
az bir şey mi? ...
gözleri aç / erkenden yaşlandılarsa
ve utandılarsa çocuklarının önünde…

şimdi tersinden yönetiyorlar
tamamen kendi patronları
ki yapıyorlarsa da bugün...
parçaladıklarını birleştirmekle
tehlike geçti diyorlar / duyuyorum
çok yerine daha / daha çok yemek
demektir ki bu onlara
küreselleşen bir dünya için / ne ki
sınırları kaldırmasalar bile hepten
kardeş kardeşe yabancı / insan insana
görmezden gelirler…

şehir şehir ayrılmış işçiler / işsizler
aydınlar / öğrenciler / öğretmenler
bilcümle
emeğiyle geçinenleri bu yeryüzünün
benzeşen kör noktalarda dur(dur) dular
arka arkaya gördük onları / kol kola
filmin bir karesinde toplananları
diğer karesinde dağıtıyorlardı polisler
acıları kalıyordu son karesine…

artık ne güne / o bombardıman uçakları
göbek göbek birleşiyorsa patronlar
savaşa kodlanan adlar / bulunurmuş çoktan
kendi adına savaşacaklar da öyle
yeme içme bedava / üstüne para…
yosma istiyorsa / yosma…
gözünü kırpmadan vurmayı öğren de öğren
yüzünü bile görmediğini…
yaşamayı / yaşatmayı değil insanca
öldürücü noktaları / hedef tahtasında
tam on ikiden / ne demekse on iki
kuşatmalar başlıyor havadan ve karadan…
hazır bekleyedurur kapıda
yeni ölümler geliyor, / gözyaşları boşuna
sınırları dilimliyorlar yeniden….
kahramanlar / madalyalar / cezalı tanklar…
ve bir yığın hikaye ile dolduracaklar altını

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Dar Boğaz

Seninle yürüyoruz ya bu kış günü yollara girmiş
önümüz dar boğaz ve iki metre kar
boyumuzdan büyük işlerin altındayız
üstüne de tipi bindiriyor ya, acımasız

oysa sözümüz vardı gelen bahara
şimdi teslim mi olacağız
kar, tipi az mı geldi
üstüne sis te çöktü,

sıkıca tut elimi
biribirimizden koparsak
yeminimiz bozulacak,

geriye dönemeyiz o yollar kapalı,
ileri de gidemeyiz
gel, bu kara kışta okkalı bir ders verelim
tipi bizi görmesin

bu kardan evde nefes alışımız bile
erim erim eritmeye denk gelir
yakalandığımız bu kara kışta

bekle
tomurcuklar seslendiğinde arılara
baba yadigarı adımızla çıkacağız sokağa
seninle ben
bir şafak vaktinde el ele verip
yürüyüşe devam diyecegiz.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Dayanamam Ses Zindan

Sedasızca durmuş insan
Su uyumuş,
Ölüm sessizliğinde
Yollar tutulu
Ağaç suskun,
Dal çıplak
Akbabalar geçer üstünden,
Dayanamam,
Dayanamam, ses zindan
Yitip gider ansızın
Zorun kollarında bir dalım.
Bir tek rüzgar çalışır üzerime
Töreleşmiş acı,
Zulümde kan akar
Yapışmış kara kaputlu
Makinalaşan bedenime...

Su uyumuş, ağaç suskun
Doğa sus - pus
Kapanmış yollar
Alın terim bana düşman...
Ses zindan
Bir lokma,
Ekmek benden uzak,
Bağlanmış emeğe ırmak sessiz
Yılan kör, zehir zemberek
Akbaba düşmez peşimden...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Dayê Dayê

Dayê Dayê
zonê to tenıqo
qês mavaco
windi benno
wacı Dayê
zonê to çıma
hontı gırano
gıraniya zonira
hêrd jibeno.
Bê bıwênı Dayê
qêlemı damis nıdane
xetı damis nıdane
qıtab xo ser negêno
zono xam bınıdı mono
çikko, adıro
cıko Dayê...
Dayê Dayê
zone to tenıqo
rocora qi gırano
zonodı weso
çıma hontı şirino
roştina cımona
noğda dı to
aşirorê bêsa
aşirê ênê pêser
hemgêno
serbeto, cıko
mordem qı
mordemo
qupe genno
mesımo qi
tam qenno.

K-05

Ercan Cengiz