Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bermuda
Yeğenimin (oğlumun) , yanımda 9 ay kaldıktan
sonra 11.6.2000’de baba evine dönmesi üzerine)

Gönlümün ırmağı oldun
Her an kalbime doldun
Bir gün bir çatlak buldun
Sızdın gittin bir tanem.

Kanılmadan içilen
Yaşam pınarım oldun
Bir gün birden kurudun
Akmadın be bir tanem.

Şen şakrak hep ötüşen
Evimin bülbülüydün
Bir gün açık cam buldun
Uçtun gittin bir tanem.

Ruhumun meltemiydin
Okşar okşar geçerdin
Bir gün bir yar’a geldin
Kesildin be bir tanem.

Gönlüm serinlemiyor, ırmaksızım.
Susuz kaldım, pınarsızım.
Kulağım sessiz kaldı, bülbülsüzüm.
Ruhum okşanmıyor, meltemsizim.
Sensizim Onur’um, sensizim.
Allah sana selâmet,
Bana da sabırlar versin.

12. 6. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Beşinci Boyut
Dördüncü boyut, ‘Zaman’.
izafiyet teorisinin dayanağı.
Müthiş bir farkediş,
müthiş bir buluş.
Râhmetler olsun Einstein’e.

Diğer üç boyutun üzerinde,
her ne kadar bir boyutsa da zaman
ve onları izafî kılan,
öyle hissediyorum ki
bir boyut daha olmalı zamanı da izafî kılan.

Çünkü bir günü yaşıyorsun bir an gibi.
Bir başka günü yaşıyorsun bir ömür gibi.
Sıkıntıdan patlayarak bitiremiyorsun bazen bir günü,
bazen de bir günde bitiriyorsun bir ömürlük işi.
Zamanın da tanımlanan, yok arkası ve önü.

Kuantum alanlarda bulacağız sanırım onu.
Enerjinin çok siptül, çok seyyal alanlarında.
Nesnel kavramlara sokacağız onu bir gün
mutlak boyutun bir parçası olarak.
Bir gün muhakkak.

22. 9. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Biçare
Bu sabah, bu dünya ne de anlamsız.
Kimseler yok, sanki bir tek ben varım.
Bir umut da yok, bir gün gelecek diye.
Duygumu anlatmaya sözüm yetmiyor.

Yokluğun her geçen an yıkıyor beni,
Hasretinle başetmeye gücüm yetmiyor.
Sensizliğin ateşi yakıyor beni,
Söndürmeye gözyaşım, inan yetmiyor.

Sen sev yeter, uzaklığın ne önemi var,
Uzaklarda olsa da senindir o yâr,
Kuruntunla dünyanı etmesene dar,
Diyor dilim, anlamaya aklım yetmiyor.

İlk defa mı ayrıldın sen sevdalından?
Doğarken kopmadın mı en büyük yardan?
Kemâle erilirmiş ayrılıklarlan,
Diyor aklım, anlamaya gönlüm yetmiyor..
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bileniş
Gecenin tam köründe otururken evimde,
en süslü haliyle ülkem geldi gözüme.
Gecenin tam köründe otururken evimde,
o en sefil haliyle ülkem düştü gönlüme,
meteor gibi hem de.
Gecenin köründe otururken evimde,
bir kurt düştü içime
aynı Türkiye’m gibi.
Ama kemiremedi beni
ülkemi kemirdiği gibi.
Kükredi yüreğimdeki aslan,
haydi dedi “sırtını bana yaslan,
bir sen değilsin yaşayacak olan,
senden sonraki
ve daha da sonraki nesiller var,
utanç duymamalısın,
küfür yememelisin onlardan.”
Bir hırs bürüdü beni
ve inancım dışıma taştı göz pınarlarımdan.
Ciğerlerimi nasiplendirdim cigaramdan,
umudumu kesmeden yarından,
baba bir yudum daha aldım rakımdan.


2. 4. 2002 - Salı / Saat: 02.40
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bilginin Gücü
Güçlü olmak, daha da güçlü olmak,
Çok arzu edilir bir şey, değil mi?
Her insan sahip olmak ister bu özelliğe.
Bunun için de, çabalar hiç durmadan.

Kimisi bağırır, çağırır, baskı yapar
Kimisi asar, keser, yakar, yıkar
Kimisi dedikodu eder, fitne yapar
Kimisi kafayı çeker, nara atar
Kimisi adale geliştirir
Kimisi bıçak, tabanca, tüfek edinir
Kimisi çete kurar, tayfa edinir
Kimisi çalar-çırpar, para-mal edinir
Kimi de türlü entrikalarla mevki edinir

Aslında, bilgi vardır gücün temelinde
Ve o bilgiye dayalı düşünce.
Güç yetersiz kaldığında
Yeni bilgilere ihtiyaç var demektir.
Bilgi çağına da yakışan,
İnsan olma onuruna da yakışan bu değil mi?

9.1.1998 – Saat: 23.00
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bir Masal
Bir varmış, bir yokmuş.
Evvel zaman içinde,
Kalbur saman içinde,
Develer tellâl iken,
Pireler berber iken,
Ben annemin beşiğini,
Tıngır mıngır sallar iken,
Ruh isimli bir süvari varmış.

Bu süvari, beden isimli bir ata binmiş,
Yaşama koyulmuş yeryüzünde.
Bundan maksat, at ile bir hedefe varmak.
Gerek at, gerekse yeryüzü,
Ve başka ne varsa nesnel olan,
Ve o nesnelerle ilişkili olan,
Hepsi de araç olarak sunulmuş süvariye,
Belirlenen hedefe varabilmesi için.

Ama süvari zamanla,
Atıyla kendini çok özdeşleştirdiği için,
Kendi varlığını unutmaya başlamış.
Tabî ki, varması gereken hedefi de.
Öylesine unutmuş, öylesine unutmuş ki...!
Sonunda kendisini at zannetmeye başlamış.
O günden sonra da,
Mesken tutmuş kendine, atının meskenini.
Atının yemiyle doyurmaya başlamış karnını.

Derken, birgün bindiği at ölüvermiş.
O zaman farketmiş kendisinin at olmadığını.
Süvarisi olduğunu hatırlamış o atın.
At öldü ya...!
At olmayınca süvarilik mi olur?
Süvarilik yetisinin de kalmadığını anlamış.
Anlamış da, iş işten geçtikten sonra.
Ne kadar da yazık etmiş kendine...


5.1.1998 - Pazartesi
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bir Perdelik Oyun
İnsanoğlunun yaşama başlaması,
Doğması dünyaya,
Güneşin yeryüzüne doğması gibi.
Tan yerinin ağartısı,
Şafak vaktinin kızıllığı kadar güzel.
Pırıl pırıl, ışıl ışıl, tertemiz,
Neşe ve coşku vererek gönüllere.
Güneşli bir Nisan sabahı gibi.

Sonra hayat verir hayata insanoğlu.
Kendi öğleninde, yeni şafaklar söktürür,
Yeni güneşler doğurur dünyaya.
Yeni değerler katar, kendine ve yaşama.
Güneşin, öğle vaktine doğru toprağı ısıtarak,
Yeni filizler çıkarması ve olgunlaştırması gibi.

Daha sonra ölür insanoğlu.
Ölmez ama, ölür diyelim hadi.
Olgun buğdayın biçilmesi gibi,
Daha değerli hâle getirilmek için.
Veya, güneşin batması gibi.
Dünyanın diğer yüzüne doğarak,
Oralara hayat vermek için.

5.12.1997 – Saat: 01.00
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Boş Dünya
Dünya yalan,
dünya boş derler ya! ..
Yıllarca dinledim bu masalı.
Bu masalla büyüdüm âdeta.
Evet büyüdüm.
Büyüyünce anladım ki
dünya doluydu,
hem de dopdolu.
Boş olan bizdik,
hem de bomboş.
Kendim doldukça öğrendim
dünyanın dopdolu,
kendimin bomboş olduğunu.

19. 6. 2000 – Pazartesi
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bütünleşme
Kumsaldayım gecenin bir yarısında
dört – beş gönül dostuyla birlikte.
Kum tenimizi okşuyor,
dalga sesleri kulaklarımızı,
rüzgâr da her ikisini birden.
Yakamoz, sonra da şafak gözlerimizi.
Müzikse evrenin titreşimleriyle bütünleştiriyor bizi.

Tam şafak sökerken,
o sarı, kırmızı ve gri renkler
sararken gökyüzünü,
gümüşi renkli
pırıl pırıl denizin üzerinden,
Haydi! ... diyorum gençlere,
patlatalım “ağrı dağı efsanesini.”
Ve başlıyoruz ağrı dağı efsanesini çalmaya.
Gitarın o akoru, bağlamanın o solosu
evrenin tınılarıyla harmanlanmış, bir olmuş.
İşte o an öylesine dönüyoruz ki özümüze;
ağıyoruz göğe doğru içimizden.
O şafakta, o ufukta oluyoruz bir anda.
Doluyor evren içimize.
kimbilir, belki de hep içimizde! ...


5. 9. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Bütünü Sevebilmek
Ne heyecan bu ya Rabbim.
Ne iç titreyişi bu.
Bir his ki,
Hem uçarcasına havalara,
Hem de çakılırcasına yere.
Görünce sevdiklerimi,
Olan halim bu işte.
Diyorum ki bir de kendi kendime.
Gördüğün her şeyde niçin böyle olmuyorum?
Ne olur ya Rabbim,
Bana, bir de bunun yolunu söyle.


16.8.1999
Abdurrahman Özdemir