Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İkirciklere Ağ Atarlar

İkirciklerin
İştahı kabarıyor
Yem gelirken
Orta yere.
İkircikler aç,
Kendinden uzakta,
Yabancı
On adım
Gerisindedir sözleri.
Yem
Açlıkları
Kendine çekiyor
Koştururlar
Şimdi
Suyun
Yüzündedirler
Yarış içinde...
Ağ atılır tümüne.

İnsanlaşmanın
Korkusudur
Donuk gözlerde
Yüzleri ürpek
Ağa tutunurlar
Namussuzca.
Korkaklar,
Kaçkınlar
Soysuzlaşmalar
O ağdadır.
Estetik işe yaramadı
Korkuluğa da
Yaranmadan
Kuruyacaklar...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İlk Sıralar

Öğrenmeyi
Öğreniyorum
a, be, ce, de, e...
Alfabenin gölgesi
Üzerime çöküyor
Annemle
Konuşuyorum
Gölgesiz sözlerinde
Sevmeyi öğretiyor
Annemin dili
Dikensiz güldür
Gökkuşağı gibi
Sevdikçe renkleniyorum
Öğrendikçe
Öğreniyorum
Doğayı tanımlayanlar
Adlarını ayrı ayrı
Yaşam tarzlarına bakarak
Bir çeşidine yılan
Diğerine kelebek diyorlar
Çıplak gözlerimle
Göre göre öğreniyorum
Yaşanılırlığını
Yaşanmazlıklarını
Bedelini
Diyalektik gelişimini
Yenilgilerini
Yengilerini
Türlerini
Özgürlük bilincini
a, be, ce, de, e...
Heceler gibi
Sayılar da
Gölgelidirler.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İmparatorluğun Böylesi

güneşin önündeydiler
o bereketli topraklarda
tutulduğunda güneş,
dünyaları kararmıştı birden
oysa akan kanın üstünde
ne de çok hesaplar yatardı
Medler, Persler adına orada
ay ödedi bütün hesaplarını
güneşin önüne attığında kendini
söyleyecek sözleri kalmadı
ne Medlerin, ne Perslerin
onlara kızmış olmalıydı bu güneş
durduk yere karartmazdı yeri gögü

güneş ki sığındıkları tek güçtü
günahlarının, sevaplarının
varlıklarının, yokluklarının
üzerinde yaşadıkları toprağın,
yüzünü güldürende o güneşti
şimdi kızmış ise kendilerine
görmek istemiyorsa yüzlerini
bu şerden olmalıydı, bu şerden
insan canına kıyan bu savaştan
başkada kusurları yoktu
belki vardı da bulamadılar
yer, gök şahitleriydi ki
toprağa akan kandan başka
gözlerinden düşen yaştan
daha mı büyüktü kusurları
diz çöküp yalvardılar güneşe

bir tarafta Medler
bir tarafta Persler vardı
kan candan çıktığında
toprak kanardı
onlarsa karşı karşıya
gögüs gögüseydiler hala
ellerini açtıklarında güneşe

savaşın ortası belki
ne uçakları vardı onların
ne de kimyasal silahları
güneş kapadığında yüzünü
gögüs gögüseydiler
hasmından çekip ellerini
güneşe açtılar
diz çöktüler güneşin önünde
yalvardılar,
kanı durdurmak için
ay araya giripde
tutulduğunda güneş
son uyarısı olmalıydı

güneşi anladıklarında
savaşı durdurdular
barış doğdu her iki yanda

Medler ki
İmparatorlukları boyunca
kendi dillerinde yazmak
dillerini geliştirmek yerine
diğer dilleri kullandılar
yazılı tarihlerinde
bir insan ömründen fazla süren
o imparatorlukları boyunca
bir şiir de mi yazmazdı insan
kendi ana dilinde
bir resim, bir heykel, bir roman...
imparatorluk çökmüştü bu yüzden...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İnceden İnceye Bir Halka

Kimi dalları kurumuş
İri gövdesiyle bir ağaçtı
Yaprakları solumuş
Omuzlarının altında
Bir kaç balta izi
İçten içe oyulmuş
Damarları bırakmış
Su taşımayı
Toprağa küsmüş

Sesi duyulmaz olmuş
Gücenir
Acırdın korka korka
Gölgesi hala ağırdır
Dibinde küçücük bir fidan
Ayağa kalkmış

Gökyüzünün mavisine çıkarsın
Sırtını kayaya verirsin
Gezinirsin durmadan gece boyu
İnce ince halkalar görürsün
Yıldızların arasında çekip gidersin

O iri gövdesiyle yaşama küsmüşcesine
Boyunu uzatıyor milim milim
Dibinde sessiz duran bir fidan
Aldırmadan güneş topluyor üstüne
O iri gövde tutamadı gölgesinde
Kıskanmadı, kıskanamıyordu ya da
Uzunca yıllar yutmuştu oysa
Yağmur, dolu görmüştü kar görmüştü
Dayanmıştı da buğüne kadar
Önceki yıllara benzemezdi huyu
Milim milim uzanırdı boyu
Öleceğini sezmeliydi kırışmış gözleri
Korkardın, elinden gelse altından
Çekip fidanı alırdın
Hele rüzgar vurmasın dallarına
Yapraklarını sürttükçe biribirine
Bu dünyanın haline yanardın
Artık damarları da nazlanmaya başladı
Zor bela tutuyor o kocaman gövdeyi
İçerlenirdi koca ağaç en çok ta damarlarına
Uyurdu başına güneş geldiğinde
Yorgunluğu bitmezdi
Sonunda dalları sırasıyla bıraktı kendini
Dalsız damarsız yığılıp kaldı
Fidan çaresiz kaldı
Kollarını açtı güneşe döndü...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İsteğe Bağlı

Ciddi ciddi Cenneti istiyorsan
Her şeyden önce
Bu cehennemi kurut
Senin sayende
Belli mi olur
Bakarsın ben de bu zulümden
Kurtulmuş olurum.

(3.k.)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İsyan

Sıkı sıkıya sarıldığın
Elini öpüp de başına koyduğun
Evinin direği değil, bilesin
Bu çarkın efendisidir o
Suyunu kesip ekmeğini aşıran
Ve sen sarıldıkça
Ezildiğin kar kalır sana
Bir ömür boyu
Döner durursun etrafında
Sürüne sürüne
O çarkın dişlerine...
İsyanım sanadır da
Bilesin

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İşte O Gün

Dağların oyuğunda kamufle olmuş çadırlar
Milletlerarası konup göçercesine
Gırtlakta düğümlenen dizeleri tutuyor
İnsanlığın çatısına gönderircesine.
Yanağına düşecek bir su damlası
Başını yerden kaldırıp doğrultur belki.
Nice şekiller çizerek kaçan bulutlar
Ardından üst üste yığılırlar
Uçuşur kuşlar kendi ahenginden öte telaşla
Ardı sıra bakarsın kanatlarına odaklanırcasına.

Sel kapılırken bulut kümelerine
Karartılarında kabarıp akardı,
Saklanırken bir geyik korku içinde
Meşenin oyuğuna
İki göz anahtar gibi
Demir kapılara açılırdı.
Görünmezdi ıslak dallara tutunmuş kuşlar.
Hikayemiz yollara akardı bu yüzden
Saçlarını okşayan yağmur tanesi
Selden sonrasına kalanları anlatır
Kırılmış ya da hırpalanmıştır
Kirlenmiştir de alabildiğine...
Dağlarda korurken sevdamızı
Rüzgara karşı tanımlamak içindi
Yeniden
Ve çatısına insanlığın elbet
Kendimizden birşeyler gönderebilmek,
Bilinmediğinden elbet
Çatılmış kaşlar akardı üstümüze.
Payımıza kalan dağlardı rüzgara karşı
Ufak ufak yağmur taneleri gelip
Kurumuş dudaklarımıza yavaşça inerdi
Örürcesine yaşamı, okşarcasına
Kuş olup kanatlanırdık maviliklere.
Korumak için kazanımları
Kazandığından daha fazla emeği
Sarfetmek gerekecekti...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İşte Taş İşte Çekiç

Sen bir duvar ustası
Ben bir amele
İşte taş, işte çekiç

İster evir, ister çevir
Bu taş başka taş
Bu taş dipsiz, bu taş tipsiz
Sivri yanlarına vurursan
İri yanları dağılır,

Korkarım ki elinde kalır

Bana düşmez söylemesi
Sen bir ustasın
Kafası serttir bu taşın,
Sert başa sert çekiç diyorsan
Ufalanmış hali de olsa yapıya katar,
Fazlalığını da bana yüklersin...

Kırılmaların sesi kulağındadır
Taş ta kırılır, kalas ta kırılır, demir de...
Ayrı ayrı kırılmalar, sana karşı birleşir.

Bu taş kirini çatlağına doldurur
Üstünden su akıp gitse de,
Kırılmış kokusunu arkasında bırakır.

Sesler incinir o derin sularda
Demir kızgın, girdiği suya alışır

Yontulmamış kalaslar var
Göze batan yanları alınır
İzleri kalır.

Bu ustanın sırrı, illa ki yapıya taşır...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İz mi Kaldı?

Hangi saltanatın rüzgarıdır ki
Böylesine kıvırtırdı dumanı...

Gözükara bir pulluk
Kararan yüzünde toprağın
Başına vurur karıncanın
Yuvası bozulduğunda
Altında mı kalır.

Kıvıra kıvıra kendini
Küllerinin üstünden
Yükselir duman,
Her biri bir yana
Bilinmezliğe savruldu sürü
Yuva dağıldı
İz mi kaldı geriye
Bir kaç karartıdan öte.

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

İzci misin

Şansın yine
yaver gitti
demektir
bu,
rüzgara
baksana,
senin
o
ayaklarının
izini
sildi
süpürdü.

Ercan Cengiz