Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ayak Altında

Bu yollar patikalara çıkar diyordun
Uzamış sakalını kestiğinde
Tarağın yoktu saçına dokunmadın
Biliyor musun
Kaçıncı mevsimdir yollardasın
Yanlızlıklara kanmışcasına

Kaçıncı sormalarındır
Bu bilinmeyen yollara
İnadına gitmelerin mi
Rüzgardan mı yoksa
Yıllar yılı uzak kalışın
Hep aynı tempoda
Ay ışığının altında
Nice yollardan geçtin
Kim bilirdi ki ele versin
Biribirini silen izlerden
Aynı noktaya geldin.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ayakta Kalırdı

Bir lokma ekmeği tanır
Kokusundan anlardı
Bir bardak suda görür,
Ayakta kalırdı,
Zorluklara dayanmasını bilirdi
Üstüne çöken karanlığı
Oyunlarını...

Bir lokma ekmeği bilir
Bir bardak suda korkusuzca
Ayağa kalkardı.

Zindan içinde,
Zindandaydı
Gönlünde tutmaya
Çalışır, çabalardı
Gidenlerin arkasından,
Düşenleri görür
Ayakta kalırdı.

İhanete düşmemek için
Kendini tanır, bilirdi
Bir lokma ekmekte
Bir bardak suda anlardı
İhanet ki sarmaş dolaş,
Ayağına dolanırdı
Yürürdü üstüne üstüne
İnsan olabilmesi için.
Kendinin olduğunda
Ayakta kalır kavrardı
Ve emeksiz hiç bir şeye
Dönüp bakmazdı bile...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ayakta Olmasan da

Dayanırsın
Tutkunu olursan insanlığın
Bolca tezgahlar geçmeye
Vermelisin de kendini
Şimdiden
His ede ede
Kemiğindeki acıyı.
Dayanırsa bedenin bunlara
Ucuz yaşamaktan uzakta
Bir tohum
Bırakır kendini toprağa
Ve bir daha
Bir daha
Düşecektir ellerinden
Kıtalar ötesinden de olsa,
Belki de
Yer edemeden bile kendine
Ucundan belki
Saplanırcasına toprağa.

Ama toprak bu,
İnan
Güneşe gülümseyen toprak
Bağrına basacaktır
Sen olmasan da ayakta...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ayıklayadur

ayıkla dur çürüğünü, ayıkla
bulma umuduyla
çürümeyen birini
sinirlerin sağlamdır umarım
yoksa boşuna akar zamanın

aydınlıkta yapsan diyorum
şu ayıklama işini
olmaya karanlık ağır gelsin

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ayın Yarısı Görürdü

Yürürdük kızıl kayalara doğru
Basa basa ağaç köklerine
Bir dağdan diğerine bakarken
Gözlerimizi verirdik yıldızlara,
Ellerimizi...
Ayın yarısı görürdü yüzümüzü
Bizde görürdük ayın yarısını
Sen parmağını uzatırken
Gözünün ucundan
Terazi yıldızına
Ayın yarısına yakın dururdu,
Yüzümüze gelirdi sonra
Sabaha yakındı yağmur
İlk damlalarını
Saçlarımıza taktığında.

Yollara vermediler adını
Küçük dünyaları aştığından mıdır?
Şimdi bahar
Gözyaşları mı iner toprağa?
Güzel günler var dedik ya bir kez
Bin kez de söz verdik güzel günlere,
Düşenlerin adlarıyla peşisıra
Çocuklar toplanıyor başımıza,
Gülüşlerini paylaştığımız çocuklar.

Şimdiler zemheri ve ayaklarımız çıplak
Kaçıncı darbenin altında kaldı ellerimiz?
Sızlayan omurgam benim
Kefi ile sardığımda seni
Ay görünürdü harman yeri kadar
Yıldız seçerdik geceleyin
Parmaklarımızı kaldırırken
Gözlerimizden yukarı
Ayın yarısı yüzümüze inerdi...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Az Gelir

doğaya dar geliyor 'insan' kalıbı
doğa nefessiz, doğa solgun
adsız fırtınalar bekliyor doğa

ne deseniz azdır artık
az gelir
kendini bilmez insana

ne yazsanız azdır
az gelir
kirlenmiş bir 'dünyaya'

canınızı da verseniz artık
baş koyduğunuz yola
azdır, az gelir

insanın
değmedikten sonra kafası.

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Babadan Bilme Yaşardı

Kaplumbağa sabrıyla bir demirci
Yapardı, spariş gelen orağı
Hava karardığında ikindi vaktiydi
Bedenini saran karanlık, sırtından girmişti
Soğurdu bedeni kara bulutun ardında...

İklimi değildi bu ülkenin
Bu coğrafyanın iklimi değil
Bir yanda düşünürdü ak saçınan
Soğumuş teri kor ateşe damlardı.

Bir ömür gelip geçerdi
İnadına çile yüklenirdi sanki,
Kendi toprağında ağzı dolu
Gülemezdi insan.

Babadan kalma miras
Gelip geçerdi bir ömür
Bir adım büyütmez,
Bir gün götürmezdi
Babadan bilme yaşardı
Günbegün, tam bir ömür
Sınır geçmez, yol geçmezdi
Çilesini yüklenirken omuzlarına...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Babam Nerede Anne

bu nasıl bir rüzgardır Anne
bu nasıl bir rüzgardır ki
nereden
kimin adına yola çıkmışda
uçurtmamın peşine düşmüş...

hava bozuyor Anne
hava bozuyor iyiden iyiye
beni eve götür sar kollarınla
bana göre değil bu havalar

tozu duman içinde sokaklar
akrepler sarmış her yanı
kardeşlerim nerede Anne
Babam nerede
onları kim çaldı Anne...
nerede onlar...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bahar Geldi

bahar geldi gelmesine
toprak ısındı bir kere,
anlar mısın
her bahar yeşerir umutlar

göreceğimi görmüşüm fazladan
acı, zulüm ve yokluk içinde
şimdi sen kıçını kaldırmadan yerinden
benden soruyorsun kara kışın hesabını

yoksa bahar değil de
kara kış mı geri döndü...

çiçekler de olmasaydı kırlarda
bir de alacağını alan bal arıları
şu dünyanın tadı mı olurdu...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bahardı Kendi Yurdunda

Bitirmenin hıncındandır bunca zindan
Sürgünler, katliamlar ardında
Barbarlıklarıyla bilindiler
Karanlıktan beslenenler.

Bu bahar Alişer'den gelir ülkeye.
Kor ateşte duman gökçüle doğru,
Kuş cıvıltıları eşlik ederken inleyişine
Ve vakitsizce sararıp düşen meşe yaprağı
Kimbilir, ki sürgünlerden haber verirdi.

Çocuklar ya hiç bilmediler oyunu
Ya da patikalara bıraktılar çocukluğunu
Ve el bombasını oyuncak bilip
Parçalananları katmazsan eğer,
Diğerleri büyürler,
Büyüdüler ezgili yüreklerde...

Damar damar toprağın derinliğinde
Ateşte kavrulan bir direnç gülü,
Acı bir gülümsemede...
Meşe ağacı bu
Seyit Rıza'dan torunlarına bağdaş olmuş
Ki kırılır da eğilmezdi.
Bir direniş destanı, bedeninde kor ateşi taşır
Duman yükselir, buruşur, kızıllaşırdı
Aşiret boyu kururdu fidan,
Sürülürdü toprağından ırak
Kabile kabile...
Yoğrulurdu külü
Potin diplerinde pul pul
Rüzgara savrulurdu
Soysuza, hal bilmeze inatla
Sığmazdı ki bir kaba
Meşe ağacı.

Asiliğiydi dünden bugüne
Ve ülke, güneşin renklerini alırken üstüne
Vurmaya gelirdi tayyere, kobra
Ve tepe başlarındaki termal kamera
Kilittir hedefine,
İçindeki potin - kepe bürünü yoksun
Komutla yatıp kalkardı
Sorgusuzca...
Ve gölgemde büyüyen yılan asıl
Ve de keklik soyu...
Kimbilirdi ki,
Bunca acıdan sonra...

Ellerinin nasırı, kamburu ile ora insanı
Daha çok
Yüz çizgilerinde anlatırdı kendini
Ve patikada yürürcesine yürürdü asfaltta.
Ve de dili,
Giysisi,
Hele tütün sarması
Ele verirdi kendini metropol sokaklarında.
Emeğini çalmaya gelenler yarış içindedirler
Eli kırılası yoksullukta
Emeğini elin işine kaptırıp düşürürdü kendini.

İşgal edilmiş bir ülke
Kökü toprağın derinliğinde
Saklanırdı
Budayıp uzaklara attılar dallarını
Atamadıklarını ateşe verdiler
Bir tek meşe
Yüklendi damarlarına...
Elin kapısına ekmek için
Kendi yurdunda yurtsuz
Ve bir de çocuğunun hasreti ki
Asıl boynuna binen...

Bir tek aş için
Ölmek vardı hücre hücre
Kendine yabancılaşma
Kolay çalınırdı
Açlığın böylesi
Ve nice şatavatlı sözlerden sonra asıl
Cayır cayır tutuşuncaya
Toprağın kalbi...
Yoktu bir allahın kulu,
Yok.
Gözbebeği insanın
Gözbebeği
Kendinindir
Kolay kolay girmez ayak altına
Ve ayrı değildir bedenden
Öyle kendini tüketen göz ise
Maketlerde olurdu ancak...

Ellerim ellerinden ağırdır beğefendi
Yanındaki kadının midesi de bulanır
Bilmez miyim
Rengi
Kokusu karışmış insan maketi
Horlanırım elbet
Ellerim horlanır
Emeğim horlanır
Rengim horlanır
Dilim horlanır...
Sığamam bir yerlere
Sığamam
Ülkemin toprağından gayrı.

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)

Ercan Cengiz