Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Suskunluk

Suskunluk
Sorumsuzlukdur der
Zamanın gölgesinde dinen
Çınar ağacı
Avuçlarıyla hışırdar
Esen rüzgara karşı.

Günün alnından inen
Bir domur terdir
Beyninde büyüyen
Işıl ışıl düşün ışkınları
Denizden esen
Meltemden ürperen.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sustu

Sustu;
Yalnızlığını unutup,
Daldı gecenin karasına..
Takıldı yıldızın sarısına.
Aktı düşleri;
Ta gecenin içine.
Karadan kara,
Kapkara bir düşte.
Genede sıcak bir gülüş,
Takıldı yüzüne.
Kapkara gecenin,
Saçlarındaki yıldız gibi.
Baktı kendine,
Aktı ışık ışık.
Ulaştı yüreğine.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sustukça

Sustukça;
Yığıldılar yüzüme
Hüznün damlaları.
Yağmurun altında
Toprak bir damdım
Tavan tavan aktım.
Sonra
Damla damla
Sana baktım.
Güzeliğinin saçağından
Kayarken yere
Sona en yakınken bile
Mutluydum.
Sustukça
Gözlerinin içinde
Kendi içine göçen
Toprak bir damdım.
Yıkıp kendimi
Kalıntılarımın üstüne
Bir gök kafes kuramadım
Işıltılı göğüne varamadım.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sustun

Bu yalnızlık;
Senin eserin.
Sen değil misin?
Beni eğen.
Eğilmez bir başım vardı.
Hırçın dalgalı;
Bir denizim.
Sustum artık;
Sessizim.
Senle solan ne varsa,
İçimi kapladı;
Ayrık otları.
Tınılar buldum;
Senle dolu köşelerde.
İnanmadın bana;
Sustun.
Ben sana;
Ezgiler yolladım,
Yüreğimden kopan.
İnanmak budur sevgilim.
Bir Allaha inanmaz insan;
Ben sana da inandım.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Susuyorduk

Susuyorduk;
Çığlıklar atan,
Doğanın önünden,
Sessice geçiyorduk.
Susuyordu toprak da.
Güneş usulca kaçıyordu,
Ufkun sonsuzundan.
Yürüyorduk;
Kaldırım taşlarının düzenine,
Bakıyorduk,
Ve gözlerimiz batan,
İki güneş gibi batıyordu,
Kaldırımların altındaki;
Karanlığa akıyordu gözlerimiz.
Su susuyordu;
Dalların gamı üşürken,
Ve düşerken umuttan yapraklar,
Gizemin toprağına.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sür Umudunu

Gizemle saklı arzu.
İçinde kabaran
Ulaşamadığın
Yüzünün hamurudur.
Yaşam toprağın
Ellerinde
Sür umudunu göğe.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Sürgün

Sende bilirsin
Dünyada bir sürgündür insan
Göçlerle savrulan
Savruldukça arsızlaşan
Bir sürgün.

Bir şey daha
Ne zaman düştü ilk damla
Gözlerindeki pınardan bilmem
Ama unutma azaldıkça göz yaşın
Eksilir merhametin.

Sürgünler ağlar
Sen ağlama acıdan
Çık boş sokaklara ve bağır
Anlamasalarda duyacaklar
Senin yaralı çığlıklarını.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Süzgün

Süzgün bir gülümseme.
Gözyaşlarıyla bezenmiş;
Yüzündeki çizgiler.
Işıl ışıl aydınlanmış;
Göçebe bir tebessüm,
Asılmış kalmış yüzünde.
Yabanıl bir şarkı;
Mırıldandı diyaframdan.
Bahardan diri;
Göğüsleriyle,
Derin bir iç çekti.
Göğe döndü yüzünü;
Sınırsız dolanan aya,
İmrendi.
Ve azaplı uykulardan;
Uyanır gibi ürperdi.
Kuşlarla daha özgür;
Gecenin ıssızlığı,
Daha çekilirdi.
Sızdı geceye;
Derin bir uykuya daldı.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Süzülene

Uzaklardan Süzülene
Açıp kanatlarını;
Dünya üzerinden.
Süzülüp ulaşıyor bana;
Yalnızlığın.
Zifiri çığlıklarıyla;
Bir evren ki umulmaz,
Kararan ne varsa;
Saklıyor içinde.
Karardıkça yalnızlığın,
Dalıyorum karanlık diplere.
Arıyorum umutlarımı;
Mavinin enginliklerinde.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Şafağın Gözleri

Yuvalarında kızıl
Kuruyan iki güldü onlar!
Onlar ki
Çelişkili bir ömrün
Yitik gezginleriydi!
Dolanan göğü
Gezgin bir ay misali.
Ve onlardır;
Değiştiren öyküleri.
Merihte beliren
Yaşam zerreleri
Ve Arda boylarından
Yükselen ezgi tınılarıyla
Doğan her günde
Şafağın gözleri oldular.
Aynı yöne bakan
Omuz omuza
Sonsuza akan
Biri diğerinin
Yarısı olan
Bir bütünün
İki parçası gibi
Kavuşmanın tılsımıyla
Duvarların karanlığını
Yıkanlardır onlar.
Değişir elbet öyküler
Kalmışsa içinde
Şafağın gözleri
Ve varmamışsa ölüm
Sevdalının kıyısına.
Öyküler
Değişir elbet!

Ufuk Nazım