4-Isa Mesih'in Olumu

[despina]

Birçokları, buraya kadar incelediğimiz gibi, İsa Mesih'in insanüstü bir karaktere
sahip olduğunu benimsemekte zorluk çekmemektedir. Ne var ki, İsa'nın gerçekten
çarmıh üzerinde ölmüş olabileceğini kabul edemiyorlar. Tanrı, seçtiği kişiyi
nasıl terk edebilir? Mesih'in böyle korkunç bir ölüme gitmesine nasıl izin verebilir?
Tanrı'nın O'nu, ölüme terk etmeden doğruca cennete çıkardığına inanmak daha
akla yatkın olmaz mı?

Çarmıhın simgesi olan haç işaretinin birçoklarında olumsuz bir tepki yaratması
da başlı başına bir sorundur. Çarmıhın gerçek anlamını algılayamadıkları gibi,
Haçlı Seferleri sırasında sözde, Tanrı'nın buyruğuyla savaşa gelenlerin sancakları
ve kalkanları üzerinde böyle bir simgenin yer aldığını anımsıyorlar. Ya da Hollywood'dan
çıkan filmlerde şişman rahiplerin boyunlarındaki altın ve gümüş haçları görmüşlerdir.
Belki de gazetede fotoğrafını gördükleri Lübnanlı bir Falanjist'i akıllarına
getirmişlerdir. Aynı haç işareti altında soydaşlarının canlarına acımasızca
kıymaktan çekinmiyordu... Bazılarının bu simgeyi görünce olumsuz düşüncelere
kapılmaları hiç de şaşılacak bir şey değil!

Şu bir gerçektir ki Hıristiyanlık adı altında, İsa Mesih'in gerçek öğretişine
tümüyle zıt olan birçok kötülükler yapılmıştır. İsa'nın öğretişlerinde sevginin,
hatta düşmanı bile sevmek ilkesinin temel bir yer tuttuğunu gördük. Öyle ki
Haçlı Seferleri saldırganlarının, İsa'nın öğrettiğinin tam tersini yaptıkları
besbellidir. Her gerçek Hıristiyan, din adına yapılan bu tür saldırganlığı kınar,
kesinlikle reddeder.

Günümüzde de bazen siyasal güçler kendi çıkarları için dini sömürmek istemektedirler.
Ama birçokları, "Hıristiyan" diye bilinen ülkelerde yaşayanların büyük
çoğunluğunun bunu yalnız bir etiket olarak takındıklarını anlamıyorlar. Bunların,
İncil'in öğretişlerine karşı gerçek bir ilgileri yoktur. Tanrı'yı kişisel düzeyde
tanımanın yaşam değiştirici deneyiminden geçmemişlerdir. Sözde "Hıristiyan"ların
çok az bir yüzdesi, İsa Mesih'in öğretişlerini kendi yaşamlarına ciddi bir şekilde
uygulamak isteğindedirler. Kaldı ki, bazı kilise üyeleri ve kiliseler de, İncil'de
yazılanlara tamamıyla zıt bir biçimde davranmaktadırlar. Örneğin bazı kimseler,
Tanrı'nın bir papazın aracılığıyla günah çıkarttığını öne sürerler. Oysa Kutsal
Kitap, günah bağışlamaya yalnız ve yalnız Tanrı'nın yetkisi ve gücü olduğunu
öğretmektedir. Bazı kiliseler büyük servetleri ele geçirmiş, gerçekten halk
kitlelerini ezmek pahasına başlarında bulunan bir avuç ayrıcalıklı yöneticiyi
semirtmişlerdir. Oysa İsa, kendini izleyenleri aşırı zenginlikten uzak, gösterişsiz,
alçakgönüllü bir yaşama çağırmıştır.

Böylelikle, bazı sözüm ona "Hıristiyan"ların bugün din adı altında
yaptıklarına bakacağımıza, İsa Mesih'in İncil'de yazılan kendi öğrettiklerine
dönmemiz gerekir. İster sözde "Hıristiyan" ülkelerde yaşayanlar olsun,
isterse de dünyanın başka herhangi bir yerinde bulunanlar olsun, herkes Tanrı'nın
sözlerini okuyup bunlara uymakla yükümlüdür. Herkesin, gerçeği araştırıp kendi
kararını vermesi gerekir.

Çarmıh konusuna gelince bu ilke özel bir önem kazanmaktadır. Konuya, önyargıları
bir kenara bırakarak elden geldiğince objektif bir görüşle yaklaşmalıyız. Çevreden
edindiğimiz temelsiz ve aldatıcı düşüncelerden sıyrılmaya çalışalım. Birlikte,
tarihsel kaynaklan inceleyerek tarihin bize öğretmek istediklerine yakından
bakalım.



İdam Aleti Olarak Kullanılan Çarmıh

Suçluyu çarmıha gererek idam etme yöntemi eski çağlarda Fenikeliler ve Kartacalılar
arasında biliniyordu; sonraları bu insanlık dışı uygulama Romalılarca da geniş
çapta kullanılmıştır. Genellikle köleler ve en adi suçlular için kullanılan
bu idam yöntemi, Roma yurttaşları için hemen hemen hiç uygulanmazdı. Roma İmparatorluğu
boyunca yüz binlerce kişinin canına kıymak için uygulanan çarmıha germe işlemi,
ancak İ.S. 315 yılında İmparator Konstantin'in buyruğuyla kaldırıldı.

Çarmıh genellikle iki kısımdan oluşuyordu. Önce uzun bir direk toprağa dikilir,
sonra da "patibulum" adını alan ikinci bir kiriş birincisine haç şeklini
oluşturacak biçimde yanlamasına bağlanırdı. İsa'nın zamanında, kendi çarmıhının
ağır patibulum kirişini idam yerine kadar ta şımaya zorlanan suçlular sık sık
görülüyordu. İdam yargısının gerçekleştirileceği yere gelince suçlu çırılçıplak
soyulur, patibulum omuzları altında olmak üzere yere yatırılırdı. Yanlara uzatılan
ipleri, ya ip bağlanarak ya da çivi çakılarak kirişe tutturulurdu. Bunun üzerine
kiriş kaldırılıp dikine duran direğe yerleştirilirdi. Yere kadar uzanmayan hükümlünün
ayaklan o zaman direğe bağlanırdı. Suçlu bu şekilde açlıktan ve bitkinlikten
ölmeye bırakılırdı. Bazı olağanüstü durumlarda ölüm ancak dokuzuncu günde gerçekleşirdi.
Hükümlünün daha çabuk ölmesini sağlamak için bazen bacakları kırılırdı. Çarmıhın,
idam aleti olduğu kadar, bir işkence aleti olarak da kullanıldığı açıktır.

Roma yönetimi altında olan Filistin'de yaşayan Yahudiler çarmıhı iyi tanıyorlardı.
İ.Ö. 4. yılında Romalı komutan Varus'un, ayaklanma çıkaran 1000 Yahudi'yi çarmıh
üzerinde idam ettiği bildiriliyor. Yine İ.S. 66 yılında, Yahudi ulusunun Roma
yönetimine karşı geniş çapta giriştiği ayaklanmanın ele başlan olduğu saptanan
3.600 kişi çarmıha gerilerek öldürüldü. Bundan dört yıl sonra, Kudüs kentinin
Titus tarafından kuşatılması sırasında, çarmıhta idam uygulaması o denli yaygınlaştı
ki, ne direkleri yapacak ağaç ne de bunları dikecek yer kaldı. Böylece İ.S.
1. yüzyıl tarihçilerinden, çarmıha germe işleminin ölümle sonuçlanan bir işkence
yöntemi olarak çok kullanıldığı anlaşılmaktadır.



İsa Mesih Çarmıh Üzerinde Öldü mü?

Bu, aslında bizi ilgilendiren tarihsel bir sorundur, İsa Mesih gerçekten böyle
korkunç bir şekilde can verdi mi?

İlk olarak, İncil'in büyük bölümünün İsa'nın çarmıh üzerinde ölümünü anlatmak
ve açıklamak amacıyla yazıldığı göze çarpmaktadır. İncil'in Matta, Markos, Luka
ve Yuhanna kısımlarını okursak, yazılanların yaklaşık olarak üçte birinin İsa'nın
ölümünü ve ölümüne öncülük eden olayları tanımladığını görüyoruz. Herhangi bir
yaşam öyküsünde, kişinin ölümü kitabın son birkaç sayfasında anlatılır. Ne var
ki İncil'in yazarları, İsa'nın ölmek amacıyla dünyaya geldiğini anlamışa benziyorlar.
Yazdıkları, İsa'nın ölümüyle ilgili tarihsel ayrıntılarla doludur.

İncil İsa'nın, Yahudiler'in Fısıh Bayramı'ndan bir gün önce tutuklandığını bildirmektedir.
Ön soruşturmanın Hanan'ın evinde yapıldığını okuyoruz (Yuhanna 18:12). Başka
tarihsel kaynaklardan, Hanan'ın İ.S. 6-15 yıllan arasında Yahudiler'in Başkâhin
olan Kayafa'ın kayınbabası olduğunu öğreniyoruz.

İsa Mesih, ilk önce dinsel kurallar gereğince yargılanmak üzere Kayafa'ın önüne
çıkarıldı (Yuhanna 18:28). Tutuklanmasının ertesi sabahı suçlamalar, Yahudi
Yüksek Kurulu önünde sürdürüldü. Din önderleri İsa'yı kendini Tanrı'nın Oğlu
yerine koymakla suçluyorlardı. İsa ise, bu iddiayı açıkça kabul etti (Luka 22:66-71).
Bundan sonra tutukluyu, bölgenin Roma valisi olan Pilatus'un önüne çıkardılar
(Matta 27:1-14). İsa, Pilatus'un sorgu sırasında kullandığı "Yahudiler'in
Kralı" unvanını benimsemekten çekinmedi (Luka 23:1-5).

Roma işgalinde bulunan bir bölgeyi denetim altında tutmakla görevli olan vali,
Yahudiler'in iç çekişmelerine karışmak istemedi. Süregelen bir geleneğe göre
Roma valisi, her yıl Fısıh bayramı için halkın seçtiği bir suçluyu salıveriyordu
(Matta 27:15). Bu yüzden Pilatus, duruşmayı dışarıdan izleyen kalabalığa başvurarak
İsa ile Barabba adlı tanınmış bir isyancı arasında seçim yapmalarını önerdi.
Kalabalık, Barabba'nın serbest bırakılması, İsa'nın ise çarmıha gerilmesi isteklerinde
direndi (Matta 27:15-16). Bunun üzerine vali İsa'yı önce dövülmesi, sonra da
çarmıha gerilerek idam edilmesi için Romalı askerlere teslim etti (Matta 27:27-44).
İsa'nın çarmıhını, Simun adında Kireneli bir adama taşıttılar.

İdamın gerçekleştirileceği Golgota tepesine çıkınca İsa'yı iki haydut arasında
çarmıha gerdiler (Luka 23:32, 33). Sabah, saat dokuz sularıydı. Saat on ikide
ortalık birdenbire zifiri bir karanlığa büründü. Bu olağanüstü durum üç saat
sürdükten sonra İsa Mesih, cuma günü saat on beşte can verdi (Luka 23:44-49).
Yahudiler'in tapınma günü olan Şabat o akşam başlayacağından ve Yahudiler'in
de tapınma gününde herhangi bir iş yapmaları kesinlikle yasak olduğundan ötürü,
çarmıha asılanların karanlık basmadan önce ölmelerini sağlayıp ölülerini gömmek
gerekiyordu. Bu amaçla Romalı askerler, İsa ile birlikte asılanların bacaklarını
kırdılar. Ne var ki sıra İsa'ya gelince, O'nun zaten ölmüş olduğunu gördüler
(Yuhanna 19:31-37).

Şunu kesinlikle belirtmemiz gerekir ki, başka birinin kazara İsa'nın yerinde
çarmıha gerilmiş olmasına hiç olanak yoktu. Kudüs kentinde herkes İsa'yı tanıyordu.
İsa idam yerine götürülürken, O'nu iyi tanıyan büyük bir kalabalık ardına düşmüştür
(Luka 23:27). Vali Pilatus, çarmıhın üst tarafına asılmak üzere "Nasıralı
İsa - Yahudiler'in Kralı" diye yazılı bir levha hazırlamıştı. Herkes okuyabilsin
diye levha İbranice, Latince ve Yunanca olmak üzere üç dilde yazıldı (Yuhanna19:19-22).
Bütün bu olaylar sürerken İsa, askerlerin gözetimindeydi (Yuhanna 19:23-25;
Luka 23:36, 37). Üstelik çarmıhın yanı başında kendi annesi Meryem ve bazı yakın
dostları duruyordu (Yuhanna 19:25-27). Herhalde kendi annesinin gözleri önünde,
İsa'nın yerine bir başkasının yanlışlıkla çarmıha gerilmiş olabileceğini düşünemeyiz.
Ayrıca, İsa'nın iki yanında idam edilen iki suçlu O'nun kim olduğunu biliyordu.
İsa'nın son nefesine kadar onlar hayattaydılar (Luka 23:39-43).

İncil'in tüm öğretişinin, hatta Mesih İnancı'nın özünün, İsa Mesih'in tarihsel
ölümü gerçeği üzerine kurulduğu bellidir. Eğer İsa çarmıhta ölmediyse, Mesih
İnancı'nın tüm yapısı iskambilden bir şato gibi bir anda çöker. İncil yazarlarından
Tarsuslu Pavlus'un belirttiği gibi, İsa Mesih ölüp yeniden dirilmediyse, Mesih
İnanlısı'nın inancı boştur, acıklı bir aldatmacadan başka bir şey değildir (l.Korintliler
15:12-19).

Bazıları bu noktada şöyle bir soru sorarlar: "İncil belgelerinin güvenilir
olduğunu nereden bileceğiz? Belki de ilk Mesih İnanlıları, İncil'i değiştirip
İsa'nın ölümü ve dirilişiyle ilgili haberleri uydurmuş olabilirler."

Bu önemli soruya ayrıntılı olarak yanıt vermek bizi kitabımızın kapsamı ve
amacı dışına çıkarır.

İncil belgelerinin tarihsel güvenilirliğini kanıtlayan bir sürü kitap yazılmıştır.1



Ne var ki, tarihsel kanıtlara geçmeden önce bile şunu sormamız gerek: Konuyu
psikolojik açıdan ele alacak olursak, İsa'nın öğrencileri, İsa ölmüş ve dirilmiş
diye neden bir hikaye uydursunlar? İsa Mesih'in, insanların günahlarını bağışlamak
için öldüğünü müjdeleyen bu öğrenciler, Müjde uğruna birçok acıya katlandılar.
Kendilerini böylesi acılara sürükleyecek, hatta ölüme dek götürecek boş bir
hikayeyi ne diye yalan yere uydursunlar? İsa ölmeden göğe alındıysa, O'nun öğrencileri
bunu neden gizlemiş olsunlar? İnsanlar, genellikle kendi çıkarlarını korumak
için yalana başvururlar, başlarına derde sokmak için değil!

İ.S. 12'nci yüzyılda, yani İncil'in yazılışından yaklaşık 1100 yıl sonra, yayılmaya
başlanan bir söylenti bugüne dek süregelmektedir. Bu asılsız söylentiye göre
İ.S. 325 yılında birçok Hıristiyan papazı, ortalıkta dolaşan çok sayıda çelişkili
İncil'lerle ilgili sorunu görüşmek için İznik kentinde toplanmışlar. (Söz konusu
İncil'lerin kaç tane olduğu anlatıştan anlatışa değişir!) Sorunu çözümlemek
için papazlar, İncil'lerden bir tanesini (ya da birkaç tanesini) gerçek olarak
seçip geri kalanları yakmışlar.

Bu anlamsız hikayenin Karanlık Çağlar zihniyetinin bir ürünü olduğu besbellidir.
Bununla beraber, her ne kadar İznik konseyinde hazır bulunan tarihçi Eusebius
olup bitenleri açıkça anlatıyorsa da, birçoklarının bu saçma söylentiye hâlâ
inanması akıllara durgunluk verir. Eusebius'un yazdıklarına dayanarak, İznik
konseyi diye tarihe geçen bir toplantının gerçekten 20 Mayıs 325 günü başladığını
biliyoruz. Ne var ki toplantının başlıca amacı, İskenderiyeli Arius adında bir
kilise önderinin yaydığı yanlış bir öğretiyi düzeltmekti. Konseyde hazır bulunan
300'e yakın üst düzey kilise yetkilisi, Arius'un öğrettiklerinin yanlışlığını
İncil'den kanıtladılar. Yapılan tartışmaların sonucu olarak, İncil'de yer alan
açık öğretilere dayanarak İsa Mesih'in kimliğine ilişkin bir "inanç bildirgesi"
hazırlandı. 300 kilise önderinden yalnızca iki kişi, hazırlanan inanç bildirgesini
onaylamayıp imza atmayı reddettiler.

Böylelikle İznik konseyinde olup bitenler, İ.S. 4'üncü yüzyıla dek Roma'dan
İran'a kadar, Roma İmparatorluğu'nun dört bucağına yayılmış bulunan Mesih İnanlıları
arasında esas ve tek olan İncil'in yetkisinin benimsendiğini açıkça göstermektedir.
Nitekim yazılı İncil metinlerinin daha İ.S. 2'nci yüzyılın başlarında, yani
İznik konseyinden 200 yıl kadar önce, inanlılar topluluklarında geniş çapta
kullanıldığı biliniyor. Bugün elimizde bulunan ve 2'nci yüzyıl tarihli İncil'in
el yazması kopyaları, günümüzde okunan İncil'in aynısıdır.

Psikolojik açıdan İsa'nın izleyicilerinin İncil'i değiştirmelerinin hiçbir anlamı
olmayacağı gibi, İncil'in değişikliğe uğradığına ilişkin tarihsel hiçbir kanıt
da yoktur.



Mesih İnanlısı Olmayan Tarihçilerin Tanıklığı

Buraya kadar İsa Mesih'in çarmıha gerilişi konusunda yalnız O'na inanan kişilerin
tanıklıklarını incelemiş bulunuyoruz. Ne var ki İsa'yı hiçbir zaman Tanrı'dan
gönderilen Kurtarıcı olarak benimsememiş olan başka tarihçiler de İsa'nın ölümünü
anlamışlardır. Ayrıca, arkeolojik araştırmalar, İncil'de bu konuda bildirilenlerin
doğruluğuna dair önemli destekleyici bulguları ortaya çıkarmıştır.

Sözgelişi, İsa'nın duruşmasında yetkili bulunan Romalı vali Pilatus'un adı,
Yosefus ve İskenderiyeli Filo olmak üzere birinci yüzyılın iki ünlü tarihçisinin
yazılarında geçmektedir. Filo, Pontiyus'u şöyle tanımlıyor:

"Gaddar, taşyürekli, acımayı bilmeyen biriydi. Yahudiye'deki yönetimi,
rüşvet ve şiddet,

soygunculuk, baskı ve sıkıntı yöntemiydi. Adil yasal işlemler yapılmaksızın
idamlar ve

sonsuz zorbalıklar zamanıydı."

Bu sözler, Pilatus için İncil'de yazılanlarla bağdaşmaktadır.

İsa'nın duruşması ve ölümüyle ilgili bazı ince ayrıntılar bile arkeolojik araştırmalarca
doğrulanmıştır. Örneğin İncil, İsa'nın Pilatus önündeki duruşmasının "Taş
Döşeme" denilen bir yerde yapıldığını bildirmektedir (Yuhanna 19:13). Yüzyıllar
boyunca İncil'in anlattığı yerde böyle bir kaldırımın varlığı bilinmiyordu.
Ne var ki, 1930 yıllarında İncil'in tanımlamasına dayanarak kazı yapan Fransız
arkeolog Pere Vincent, Kudüs'teki tapınağın hemen yanında 3000 m2 büyüklüğünde
düz, döşemeli bir meydan ortaya çıkardı. Burası İ.S. 70 yılında kentin yağma
edilip yıkılmasıyla yıkıntılar altında kalmıştı. Ancak 20'nci yüzyılda gün ışığına
çıkarılan "Taş Döşeme", İncil'de anlatılanları doğrulayan çok sayıdaki
kanıtlardan sadece bir tanesidir.

İsa Mesih'in ölümüne, l'inci ve 2'nci yüzyıl tarihli birçok yazılı belgede de
değinilmektedir. Londra'daki British Museum'da, Mara bar Serapion adlı bir kişinin
İ.S. 73 yılından sonra oğlu Serapion'a yazdığı ilginç bir mektup bulunmaktadır.
Mara bar Serapion, bilge kişilere acı çektirenlerin er geç yıkıma uğradığını
ileri sürüyor:

"Atinalılar, Sokrat'ı öldürmekle ne kazandılar? Suçlarının cezası olarak
üzerlerine kıtlık ve salgın

hastalık geldi. Ya da Saman halkı, Pitagoras'ı diri diri yakmakla ne çıkar elde
etti? Bir anda

ülkeleri kumlar altında gömüldü. Yahudiler de bilge krallarını (yani İsa'yı)
idam etmekle ne

kazandılar? Bu olaydan sonra Yahudi krallığı ortadan kaldırıldı.

Tanrı, yüce adaletine göre bu üç bilge kişinin öcünü aldı: Atinalılar açlıktan
öldüler; Samanlılar

denizin altında kaldılar; Yahudiler ise, bozguna uğratılıp ülkelerinden kovulmuş
olarak, darmadağın

bir durumda yaşamaktadırlar. Ne var ki Sokrat tümüyle ölmedi. Eflatun'un öğretişinde
yaşamaya

devam etti. Pitagoras da tümüyle ölmedi; yaptığı Hera heykeliyle varlığını sürdürdü.
Bilge kral da

tümüyle ölmedi; vermiş olduğu öğretişle yaşamaya devam etti."

Yukarıdaki aktarmanın son cümlesinde, İsa Mesih'in gerçekten ölümden dirildiğine
inanmayan Mara bar Serapion'un bir Mesih izleyicisi olmadığı anlaşılmaktadır.
Buna göre, İsa'nın ölümünden söz etmesi daha da önem kazanmaktadır. Görülüyor
ki, birinci yüzyılda yaşayanlar arasında İsa Mesih'in ölümü herkesçe bilinen
bir olaydı.

Bir zamanlar Roma İmparatorluğu'nun Asya (bugün Türkiye'nin Ege bölgesi) ilinin
valiliğini yapmış olan Kornelyus Takitus, Mesih İnanlısı olmayan bir tarihçidir.
Takitus, İ.S. 115-117 yılları arasında "Roma Tarihi" adlı yapıtını
yazdı. İ.S. 64'te Roma'nın büyük bölümünü yerle bir eden korkunç yangını anlatan
Takitus, İmparator Neron'un Mesih İnanlıları'nı bu yangını çıkarmakla suçlamak
istediğini bildiriyor. Takitus, Mesih İnanlıları'ndan, "aşağılıklarından
ötürü kendilerinden tiksinilen bir sınıf" şeklinde söz etmektedir. Bu kişinin
İsa'nın izleyicisi olmadığı açıktır! Bu yüzden de Mesih İnanlıları'nın ortaya
çıkışıyla ilgili anlattıkları daha da önem taşımaktadır.

"Hıristiyanlar adlarını, Tiberiyus'un imparatorluğu sırasında vali Pontius
Pilatus'un yargısıyla idam

edilen Hıristos (Mesih)'ten almışlardır. Mesih'in idamıyla, bu tehlikeli ve
boş inancın yayılması durdurulduysa

da, daha sonra yeniden alevlendi. Bu kez veba, yalnız ilk olarak ortaya çıktığı
Yahudiye bölgesinde değil,

dünyadaki tüm tiksinti ve utanç verici illetlerin yuvalandığı Roma'nın içinde
bile yayıldı."

Böylelikle Mesih İnanlıları'nı ağır dille eleştiren Romalı tarihçi, aslında
İncil'in tarihsel güvenilirliğini doğrulamaktadır!

Mesih İnanlıları'ndan olmadığı halde İsa Mesih'ten söz eden ilk yazarlardan
biri, İ.S. 52 yılında yazan Tallus'tur. Ne var ki, Tallus'un kendi yazıları
kaybolmuş, bunları yalnız başka yazarların yapıtlarında yer alan aktarmalar
sayesinde tanıyoruz. İ.S. 221 yıllarında yazan Yulius Africanus, Tallus'un yazılarına
değinerek çok ilginç bir açıklamada bulunur. İsa Mesih'in idam edildiği sırada
ortalığı kaplayan zifiri karanlığı tanımlayan Yulius Africanus şöyle yazar:

"Tallus, tarih dizisinin üçüncü kitabında, bu karanlığı güneşin tutulması
olarak açıklamak istemektedir.

Kanımca böyle bir açıklama mantıksızdır."

Yulius Africanus, Tallus'un yaptığı açıklamanın mantıksız olduğunu düşünmekte
haklıdır. İsa Mesih, Fısıh Bayramı'nın dolunay mevsiminde çarmıha gerildi ve
dolunay sırasında güneşin tutulması olanaksızdır. Yine de Tallus'tan yapılan
aktarma büyük önem taşımaktadır. Olaydan 20 yıl sonra yazan ve Mesih İnanlısı
olmayan bir tarihçinin, İsa'nın ölümüyle ilgili bir olayı açıklamaya çalışması
oldukça önemlidir.

İsa Mesih'in yaşamı ve ölümünü en kapsamlı olarak Yahudiler'in ünlü tarihçisi
Yosefus anlatmaktadır. İ.S. 66 yılında Yosefus, Filistin'in Celile bölgesinde
Yahudi ordusunun komutanıydı. İ.S. 70'te Romalılara tutsak düşen Yosefus Roma'ya
götürüldü. Burada 2'nci yüzyılın başlarında "Yahudiler'in Tarihi"
adlı yapıtını hazırladı. Yosefus, İsa'yla ilgili şunları yazar:

"Şu sıralarda İsa adında bilge bir adam (O'na adam demek doğruysa) ortaya
çıktı. Şaşılacak işler yapan İsa,

gerçeği memnuniyetle benimseyen insanların öğreticisiydi. Kendi ardından hem
Yahudiler'den, hem de Yahudi olmayanlardan

çok sayıda izleyici çekti. O Mesih'ti. İleri gelenlerimizin isteği üzerine Pilatus
İsa'yı çarmıh üzerinde

idama mahkum edince, sevenleri O'nu terk etmediler. Çünkü ölümünden üç gün sonra
İsa,onlara diri olarak göründü.

Kaldı ki, Tanrı'nın peygamberleri, bu olayları ve O'nunla ilgili daha on bin
şaşılacak ayrıntıyı önceden bildirmişlerdi.

Adlarını O'ndan alan 'Mesihçiler' topluluğu ise bugüne değin yok olmamıştır."

Bu sözlerin, İsa'yı gerçekten Tanrı'nın gönderdiği Kurtarıcı olarak benimsememiş
bir Yahudi tarafından yazıldığını unutmamalıyız. Bununla birlikte Yosefüs, tarihini
hazırlarken çağının tüm tarihsel belgelerinden yararlanabilecek durumdaydı.

İkinci yüzyılın bir başka yazarı Romalı Lucian Mesih'i ve Mesih İnanlıları'nı
küçümseyen bir kitap yazdı. Lucian Mesih'ten, "Dünyaya bu yeni tarikatı
getirdiği için Filistin'de çarmıha gerilen adam" şeklinde söz etmektedir.

İsa'nın ölümüne değinen diğer bazı Yahudi kaynaklar da dikkate değer. Bunların
hepsi, İsa'yı Tanrı'nın gönderdiği Kurtarıcı olarak reddettikleri halde, O'nun
ölümünü tarihsel bir gerçek olarak oybirliğiyle kabul etmektedirler. Örneğin,
İ.S. 70-200 yılları arasında Yahudiler'in ileri gelenleri, bir sürü gelenek
ve görenekleri derlemişlerdir. Bunlardan birinde şunları okuyoruz:

"İsa, Fısıh Bayramı'nın arifesinde asıldı. Bundan 40 gün önce haberci,
halka şunları duyurmuştu:

'Bu adam, büyücülük yaptığı için ve İsrail'i saptırıp inançtan çevirdiği için
taşlanarak öldürülecek.

O'nun savunması için bir söyleyeceği olan varsa, gelsin söylesin.' İsa'nın savunmasını
yapacak

herhangi bir tanık ortaya çıkmayınca, Fısıh'ın arifesinde asıldı."

Burada geçen "asıldı" sözcüğü, çarmıha asılarak gerçekleştirilen
idamı da kapsamaktadır. Şurası açıktır ki, o çağda yaşayıp da İsa'nın tarihsel
ölümünden haberi olmayan hiçbir Yahudi yoktu.



Tartışma Götürmez Bir Gerçek

Daha başka aktarmaları da sıralamak okuyucularımız için sıkıcı olur. Ancak
şurası da bir gerçek ki, İsa'nın ölümünün hem Yahudi ulusunda hem de daha geniş
çapta tüm Roma İmparatorluğunda, herkesçe bilinen bir olay olduğuna hiç kuşku
yoktur. İsa Mesih'in İ.S. 30 yıllarında Kudüs'te öldüğü, Mustafa Kemal Atatürk'ün
1938'de İstanbul'da öldüğü kadar kesin bir gerçektir. Her iki olay da sağlam
tarihsel kanıtlarca doğrulanmaktadır.

Bütün bu kanıtlara karşın, bazı kişiler daha başka türden bir itirazı öne sürmektedirler.
Şöyle ki, Tanrı son anda Yahuda'yı ya da başka birini tıpatıp İsa Mesih'e benzer
bir görünüme sokmuş, düşmanları da bu adamı İsa diye tutup çarmıha germişler.
Gerçek İsa'nın ise ölmeden göğe yükseltildiği ileri sürülüyor. Böyle bir iddiada
bulunan kişi, ortada olan tüm tarihsel verilere yüz çevirip bir çeşit oyuna
başvurmuş olur. Daha kötüsü, Tanrı'yı yalancı ve aldatıcı durumuna düşürmüş
olur. Kutsallıkta eşi olmayan Tanrı'nın, böyle bir aldatmacayla imanlı insanları
bile kandırdığını ve temeli olmayan bir kurtuluş müjdesinin yayılmasına izin
verdiğine inanmak, düşünen bir kişi için çok güç olsa gerek.

Kuşkusuz İsa Mesih'in çarmıhtaki ölümüne yapılan itirazlar Tanrı'nın, peygamberinin
böylesi korkunç bir biçimde can vermesine izin veremeyeceği düşüncesinden ileri
gelmektedir. Oysa daha önce de gördüğümüz gibi İsa Mesih, hiçbir zaman kendini
sadece bir peygamber olarak tanıtmadı; kendisinin, Tanrı özünden olan Tanrı'nın
Sözü olduğunu iddia etti. Şöyle ki biz, İsa'nın çarmıhını, yalnız İsa'nın gerçek
kimliğini kavradıktan sonra anlayabiliriz. Tanrı, çarmıhta "peygamberini"
terk etmedi; tersine Tanrı, "dünyayı Mesih'te kendisiyle barıştırdı"
(2.Korintliler 5:19). Tanrı, İsa Mesih'te tüm dünyanın suçlarının cezasını çekiyordu.
Kitabımızın 8'inci bölümünde, İsa Mesih'in ölümünün anlamını daha da ayrıntılı
bir şekilde inceleyeceğiz.

İsa Mesih, tamamen terk edilmediğini kanıtlamak için, mezara konulmasının üçüncü
günü yeniden yaşama döndü. Tanrı O'nu ölümden diriltti. İsa'nın ölümünün tarihsel
gerçekliğini açıkça ortaya koyduktan sonra şimdi de ölümden dirilişinin kanıtlarını
ele almalıyız.



----------------------------------------------------------------

1. İncil'in güvenilirliği konusunda daha ayrıntılı bilgi almak için
Türkçe olarak bulunabilen şu kaynaklara başvurabilirsiniz:

Benson, R. İncil-i Barnaba: Bilimsel Bir Araştırma

Bruce, F.F. İncil Bilim Serisi: İncil 'in Mesajı; Elimizdeki İncil Sağlamdır!

Cedid, İskender. Tevrat ve İncil'in Değişmezliği

Gilchrist, J. ve Lütfî Ekinci. Evet, Kitabı Mukaddes Tanrı Sözü'dür!

Gilchrist, J. Kur'an ile İncil Yan Yana!

Karataş, İsa. Gerçekleri Saptıranlar

Moran, M.A. Hakikat ve Dalalet

Pfander, C.G. Tevrat ve İncil'de Tahrif Yoktur

Rhoton, Dale. İnanç ve Kanıt

Sproul, R.C. İncil Bilim Serisi: Yorum Bilimi

Yazman, Yakup. İznik Konseyi'nde Ne Oldu?

[teslimolan]

Isa Mesih yazilanlari dogrulamak icin geldi ise bunu kendi söylüyor yazilanlara göre Mesih e tuzak kurulmustur ayni Isa Mesih e tuzak kuruldugu gibi ancak tuzak basarasizlikla sonuclanmistir yani Mesih öldürülememistir kaynak Mezmurlar. Orada tanrilik idda eden bir insan yok orada Allah dan yardim dileyen ve Allah onu kurtardiktan sonrada Allah a tesekkür eden güzel bir kul var.

[biqboy]

Paylaşım için saol