Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bilmeseydim Seni

senin nefesini, ben çekemezdim
benim damarımda, senin işin ne
doğdu gün battı, gözün görmezdim
iki satır yazı bile, çok gördün bana

kefenimi biçtim, toprağın açtım
ölümle korkutma, dar gelir bana
ne zaman uyandım, orada gördüm
karanlık içindeydin kör bir yılandın

şimdi bir köşede kıvranıp kaldın
kuru bir söz bile çok gördün bana
çektiğimi çektim üst üste bindim
kuru soğan gibi kabuk bağladım

senin nefesini, nefsimden attım
karıştın havaya, bir yel aldı gitti
şimdi uzaklardan elini sallama
boşuna yorulup umut bağlama

kafatasçı nedir senden öğrendim
kendimden oldum, sana benzedim
şaşırıp ta yolum peşinden geleydim
senin gibi dünyan, zindandı bana.

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bin Şair Yaşarmış İstanbul’da

yıllar yutunca o yorgun yılları
ne sultan / ne şirin kalır orada
ne yenilgi ne zafer / durmadan
doğuyor çocuklar…
yarı aç / yarı tok
gençleşen bir nüfus akıyor
yaşlanmak için genç yaşta

boğazda dans eden balıklar
koklaşmaya çağırdıkları martıları
doyuruyorlar / gamsız / kedersiz

bin şairin arasında uçuşurken martılar
hala / umursamayanları vardı
taşı / toprağı betonlaşan bu şehrin…

onlarsa / gemilerini yakıp da gittiler

boğaz köprüsüyle tanışınca
Akdeniz’e yazışan yedi tepe
kız kalesini görürmüş kaktüs çiçeği
denize yutulmuş gibi / bakıyor yukarıdan
Cennet / cehennem mağarası
iki yakasında İstanbul’un
bir ayağı Avrupa’da
bir ayağı Asya’da asılı

kimsesiz şiirler koşuyor yine
Beyoğlu’nun yaşlı sokağına

artık seviye demlenmeli tezgahlar
sokak sokak doldurunca Beyoğlu’nu
dört bir yandan gelen
kayıp yakınlarının çığlığı / duruyor
ötede / kolları kısalan şiirler /
saklanmış öyküler…/ onların
henüz yazılmamış romanı
görmezden gelince minare
ve de hükümet konağı…

Taksim Meydanı’na çıkmalı
bütün yolları İstanbul’un
……….

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Adım Daha

Mevsimin sarmasındaysa acın
Yakındır da yengisi olacak kadar
Gün be gün acılarından da doğacaksan
Ve gün içinde bir gül olup açacaksan.

Yorgunluğun kaderine mi bağlanır
Oysa elinin nasırında duruyor
Baş belası olacak kadar da
Karanlığa yakındır.

Doğacında mıdır yurdumun kan kızılı gülü
Hangi şafaklara katacaksan rengini
Bir adım bir adım daha atacaksın yarına
Onurluca.

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Avuç Kan Var Şimdi

seni koydukları yerde bir avuç kan var şimdi
ellerimde sıcaklığını hissettiğim.
sen mi kanattın ellerimi başkaları mı bilmem...
sadece acısı damlar yüreğime

sensizliği işler *******
gündüzler sensizliği çağırır...
sen mi seslenirsin, bilmem....ayıramam
şimdilerde dost-düşman yüzünü
herkeste bir maske....

seni bilirdim ömrümce sanki yılları birlikte biriktirmişçesine..
şimdilerde; sen de çekip gidiyorsun ya sessizce
bilmem artık.... gerisi nasıl bir hikaye......

akşam gelince senin gitmelerin
gözüme bir siyah perde gibi inişi karanlıkların
ve eciş –bücüş ne kadar yaratık varsa gecenin sahiplerinde
toplanışı birer birer başıma…
duymak istemediğim lüzumsuz lakırdılar
ve duymak istediğimin kilometre hesabı uzaklığı….
al bu yalnızlığı benden, tut ellerimi derim ya nafile ….
etrafım etten duvar, etrafım sağır ve kör
cüzamlı derileri dökülür ruhlarının üzerinden…
bilmezler; duymazlar içimdeki zamansız çığlıkları….

gel n’olur, veya hiç gitme benden….
yaşıyorsam hala ve direniyorsam zamana
gücüm senden….

tutamadım çetelesini yazılmamış şiirlerin
söylenmemiş hasretlerin,
adsız yalnızlıkların, sensiz *******in...
siyah bir ilmik gibi düğümlenir boğazıma
sensizlik; bir kadeh zehirdir zoraki yudumladığım....

sensiz; boş gözlerle bakılan gökyüzünün
koyu mavisi bir kara deliktir
çeker içine...
zamansız-mekansız bir yolculuk başlar..
hangi dalga kıyısına atmış seni bilemezsin
veya hep kıyıda mıydın? ? hiç içinde olmamış mıydın hayatın? ? ?

tükenmişlikler. küller arasında sevgi kırıntıları aramak;
eller çamurlar içinde...
çarpan yüreğin sesini bilirsin oysa,
bakan gözleri; anlayan bakışlardan bilirsin...
yokluklar arasında yıkıntılar inşa olunur ancak bilirsin....
bilirsin de, bağlıdır elin kolun,
kuşatılmıştır yollar...ayaklarında felç ağırlığı
tutunacak bir dal yoktur uzanacak bir el,
yoktur sesinin yankısı...boşluktur gerisi....

inceden çiseleyen yağmur yıkar yüzünü
gözyaşların yağmurla yarışır
yeniksindir; mağlup...ve bir savaş daha
ardında cesetler bırakarak gidişinle
bitmiştir....

seni koydukları yerde bir avuç kan var şimdi
ellerimde sıcaklığını hissettiğim.
ve cesetlerin her biri bir parça sen'dir...

(alıntı, şiir: Esengül, 09.01.08)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Balığın Hikayesi

ölürsem denizde öleyim dedi bir balık
ne kıyıda, ne köşede, tam ortasında
tuzlu sudur ölüleri tutmaz orada
koynuna alır götürür, götürür, götürür
uygun bulduğu kıyıyı buluncaya kadar
kum taneleri olurdu kıyıda
her bir tanesi kimbilir hangi adresi saklardı içinde
biribirinden keskin kayalar olurdu kıyıda
kimbilir hangi dalgalara gögüs germişti o kayalar
bir de kıyıda kollarını açmış ağaçlar olurdu
nice göçmen kuşlara ev sahipliği yapan o ağaçlar
şansıma, baharsa yemyeşil olurdu her taraf
renk renk çiçekler, kelebekler uçuşurdu üzerinden

o denizin içinde söyledikleri altın harfli sözleriydi
vurgun yiyinceye kadardı denizin dibinden
nehire açıldı vurgundan sonra, o tatlı sulara
gitti, gitti kaynağına ulaşıncaya kadar gitti
ötesi yoktu
kaynağını sarmıştı boz boz yılanlar
diğer akarsulara girmesin diye balıklar
karanlığı fırsat bilip
boynunu kırdılar o öncü balığın...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Bilsen

Ekim'den önceydi, Ağustos'tan sonra
mimikleri donmuş insanlar arasında bıraktılar beni
yüreğim üşüdü

sessizliğin hükmü dayanmıştı kapımıza
başbaşa kaldık topladığımız sonlarla
sınır boylarına vurduk kendimizi
Eylül'ün oniki'sinde ve bir elden
gülüşlerimizi koparıp yaşanmazlıklara attılar

duyumsarsam seni yol arkadaşım benim
canım, can yoldaşım
ellerimizden çalınan zamana akmak isterim
bir duysan, bir bilsen
rengarenk gülüşlerini bırakırdın toprağın yüzüne

bugünlerde bulanmış sular bir bilsen
kendi ellerimle örmeye çalışıyorum
yaşanılası bir yapıyı
teker teker granitten seçsem diyorum
damar damar
berrak sulardan geçirsem
sonra da güneşe açsam kollarımı
katıla katıla gülerdin,

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Bunağın Hikayesi

Doktor ne yapsın
zamanın adamıydı
yolda, sokakta
çarşı pazarda
kendi evinde de öyle
ne bulduysa
kendi gözlerinde
dokunamadı
üfledi, püfledi
baktı olmayacaksa
kavgasını mı verecekti
tutup içine attı

onlar da
orada
üst üste yığıldılar
dönüp kendi içinde
kavgasını verecek amma
nerede o göz
ayıklamadı bile
ne iyi ne kötü
üstüne de gitmedi
el alem ne derdi
sonra
oracıkta
sözler
görüntülerle
birleşip
çöplüğe dönseler

şimdi
yerli yersiz
biribirine giren
sade sözcükler mi
çöplükten çıkar gibi
kokuyorlarsa
birer birer
koynundan çıkıp
dökülüyorlarsa
çoğu da
belinden
aşağı
almış yürümüş yaşı
arkasından öyle diyorlar
o kendini bulamadan
kavgasız teslim olduğunda
akıp giden hayata
hayat onu teslim aldığında
oracıkta bunadı kaldı...

şimdi yakınları
ölse de
kurtulsak
diyorlarsa...
doktor ne yapsın.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Delinin Ele Geçen Günlüğü

bağlanmasaydı gözlerim / bağlanmasaydı eğer
seninle karşı karşıya oturur havadan sudan bile konuşurduk
tatlı söz çıkmazdı ya senin ağzından / olsun
başlamak gerekti bir yerden anlaşırdık / anlaşmazdık ya da
sevip sevmemek de öyle (neyi severdin ki sen)
ama yol aldığını söylerdim belki
karanlıktan karanlığa dalarken vahşice attığın o adımlarının
/
boş yere durmayın buralarda kanat vurup gidin kuşlar
tanıyorsanız o sıcak iklimleri dönüp dönüp bakacağınıza / gidin
kurtlar sofrasındayım / bilirsiniz nasıl bölüştüklerini kurtların
/
konup da kaçtığınız o heykel bir bilseniz (neler açtınız başıma)
yolumu kesiyor her sabah
iki eğri bacağı ve üstündeki o tombul gövdesiyle
koskocaman bir de kafası ki / içi bomboş
yüzü kara / gözü kara / utanmaz arlanmaz bir yerde
gerisin geriye çekmek istiyor beni
/
hani taylar özgürdü / özgürlüğü tattırmadan / ışıldatıyorlar nalları
//
fabrikalarda makine sesleri tezgahlarında oyuncak kalıpları
yüz yüze bakışıp duruyorlar
ve işçiler tek tip kıyafetleriyle açlığa karşı yarışıyorlar

ve insan görmeye başladı kendini karşısındakinin yüzünde
kendi kaşı, kendi gözü, kendi kulağını tanımaz mı insan
biraz koyu, açık tenli de olsa derisi
düz uzun sarı ya da kıvrılmış kara saçlarını
ne kalıp ne fabrika ne tezgah / ne dil, ne töre engel
iklim ve kendini doyurma biçimleri arttırmıyor damarlarını insanın

artık değiştirebilirler yerlerini en alttakilerle en üsttekiler
ne güneş ne fırtına ne bulut ne de dondurucu soğuklar engel
tanrı girmezse araya / ne zengin ne fakir / ne münafık ne kafir
ne zulüm, ne sömürü ne de katliam…
karşısındakinde bir parça kendini görünce insan
yeşerir büyürdü seviler...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Diktatör Daha

Kardan adamdı, anlı şanlı
üç aşağı, beş yukarı
benim kadardı boyu
karaydı gözleri çakıktı
çatma kaşları vardı
uzun bir de burnu
biraz da cüsseliydi
iyi bakımlı
oturmayı severdi
gerile gerile
bir de emir vermeyi

Kardan adamdı
kar gibi de soğuktu
kar yağdığında, yağardı
saltanatı yerindeydi
haremini severdi
vergi üstüne vergiyi
yoksullara keserdi
torbalarla parası
kasalarında saklıydı
hareminde şarabı
rüşvetten içerdi

Kardan adamdı
ayaz iken hava
buza dönerdi buza
saltanatını sürerdi
sürebildiği kadar
birden hava değişti
güneyin güneşi gögsüne indi
buz kesmişti kardan adam
çözülmeye başladı
içim içim eridi
eridikçe eğildi
eğildikçe eridi
tahtına bağlıydı

Kardan adamdı
saltanatının sonu muydu
kardan kadını da vardı
olacakları anlamış olmalı
doğrusu kral kadındı
yıkıldı yıkılacak bir tahtın
yere düşmemeliydi tacı
ataları böyle yazardı
egildi, iyice egildi kadın
kardan adamın başından
tacını kurtardı kadın
kardan adamı kurtaramadı
kardan askerlerini de...
böyle bir havada
bir diktatörlük daha yıkıldı
bir bahar güneşine...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Bir Diktatör Daha Öldü

diktatörlerin dansı diktatörlerledir
ölüm ve para üzerine
zulüm ve eğlencelerini eklerler
başka ne gelir ki insanın aklına
kandan gözyaşından başka
diktatör dediğin beslemedir
ve etrafında birkaç kaçkın olur
(kapısındaki çanaktan yalanırlar)
ve pırpırlarından başka
(cana kıydıkça taktırırlar)
ki onlar
tarihin akışı önünde
gün be gün ölürler
(o sert bakışların altında gizledikleri)
görmeye korktukları kendi yüzleridir
ki onlar daha iyi bilirler bunu
zorla kazısalar da isimlerini
caddelere sokaklara meydanlara
ve bazı çocukların alnına hatta
yapıştırsalar da

boyun eğdirdikleriyle dans ederler
(bir şekilde satın aldıklarıdır onların)
asilerin kılına dokunamazlar
(ne ölü ne diri) yüzleşemezler
hani diyorum / diktatör miktatör
tüküreceğim bir yüz bırakıyorlar ya arkasında
lanetlenmiş isimlerini anmaya ne gerek
(ha burada ha başka yerde)
her toprağın esir düştüğü olmuştur bunlara
sonra da özgürleşip kurtulduğu da
ve de birer birer
heykellerinin yıkıldığı günlerdir
(içinde büyüdüğümüz bu günler)

günlerden bir Pazar günü
ve bir diktatör daha öldü diyorlar
rütbelerinin öne çıktığı
o görüntülü haberlerde
(yargılandığı gölgede kalıyordu)
heykelini dikerler mi bilemem
Şili halkı sokakta
ölüsüne eğilen askerlere bakıyorum
esas duruşta / emir erleri nede olsa
bilirler mi
ölülerin konuşamadıklarını bir daha

yakıp küllerini savuracaklar
ota konsa ot kurur Şili’de

diktatör Pinochet öldü
lanetliler arasından bir eksikle
yenilerini yetiştiriyorlar ötede
yedirip içiriyorlar
ve de giydiriyorlar
o dokunulmazlık zırhını

bütün diktatörler bilirler ki
Salvatore Allende ölmedi
teslim de olmadı, yenilmedi de
Viktor Jara da öyle
ne kesilen dili susturdu O’nu
ne de kırılan gitarı

ama Pinochet öldü
küllerine yer bulamıyorlar Şili'de

Ercan Cengiz