Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kimseler Bilmesin
Yoluma, şu yoluma taşlar attığını
Düşüme girip koynumda yattığını
Gönlümde bal şerbetim tattığını
Kimseler ama kimseler bilmesin
…
Hayallerime kâbuslar gibi indiğini
Beyaz at üstünde prensesler gibi
Gönül sarayıma kendin geldiğini
Kimseler ama kimseler bilmesin
…
Aşkımı hasret bohçanda sakladığını
Gönlünü gözyaşlarında akladığını
Gönül sarayını yıkayıp pakladığını
Kimseler ama kimseler bilmesin
…
Vefa denizinde benimle boğulduğunu
El kapılarından kahırla kovulduğunu
Dost yollarında severek yorulduğunu
Kimseler ama kimseler bilmesin
…
Yüreğinin yangın yerine döndüğünü
Baharların muştularıyla söndüğünü
Kadıların kızları asaletinde olduğunu
Kimseler ama kimseler bilmesin
…
Akşamın alacakaranlığında yar beklediğini
Dolunaydan güzelliğine ar eklediğini
Muştularla mutluluklara kar eklediğini
Kimseler ama kimseler bilmesin



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kurtlar Vadisinde
Ana, bir fırtına ki göz gözü görmüyor
Nefes almaya bile fırsat vermiyor
Şu olanlara akıl sır ermiyor
Şaşkına döndük be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, akar gözyaşların akar gamzene
Payeler verilir hep mazlumu ezene
Silahlar çekilir hakikati sezene
Baskına uğradık be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, genç kurtlar yaralı, kurtlar inine çekildi
Tüm çakalların sürüsü meydana döküldü
Fitne, fedasın ortaya tohumu ekildi
Toza toprağa bulandık be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, Anadolu’mun dört bir yangın yeri
Kana bulamakta ecnebinin eri
İlimde, hikmette kaldık geri
Ahmağa döndük be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, ay doğsa da üstümüze gölgeler düşer
Bilinmedik birçok eller bileğimizi büker
Eşek bile ancak bir defa çamura çöker
Kar üşütür, ateş yakar be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, yürüdük sel olduk, durduk da göl olduk
Fakire, fukaraya, mazluma azıcık dil olduk
Cehennem sıcağında birazcık serin yel olduk
Kim ne derse desin be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, menfaat ve çıkarcıların davulunu çalmadık
Gizli yerlerden makam ve rütbeler almadık
Bildiğimizi söylemekten de korkmadık
Sözümüz bir yerlere değdi be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, yıllardır bu millet, bu devlet soyuluyor dedik
Böyyük makamlardan nice zılgıtlar yedik
Müslümanlar gavur gibi oluyor dedik
Her şey birbirine karıştı be anam
Kurtlar Vadisinde…
…
Ana, bilirim ki her yokuşun bir inişi var
Her yiğidin bir yiyişi, bir de at binişi var
Genç kurtların elbet bir dönüşü var
Şu Hasan’ın da bir görüşü var
Kurtlar Vadisinde…



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Meçhul Sevgili
Delikanlıydı
Ama delilikle de hiç alakası yoktu
O gençti ve heyecanlıydı
Gaflet salıncağındaki sallananlara bakıyor,
Bakıyor, ister istemez kafaya takıyordu.

O aptal ve ahmakta değildi
Az çok mürekkepte yalamıştı
Mahşeri yalnızlığının içinde,
En ince ayrıntılara takılmıştı.

Bir yanda,
Şehrin en kalabalık yerinde gezinen fahişeler
Bir yanda rüşvetsiz iş görmeyen memurlar
Bir yanda ihalelerde dönen dolaplar
Bir yanda her şeyden çalan müteahhitler
Bir yanda kurtlar sofrasında Türkiye

Günahları, günah olanlar sevemiyor,
Bu halinin de bir hazine olduğunu bilemiyordu
Mehtaplı *******de bir heykel sessizliğinde bekler
Hayalleri düşlere, düşleri hayallere eklerdi.
Ruhundaki boşluğu bir türlü dolduramıyordu

Nizamın nizamını arıyor
Hakikate acılan kapıları aralamaya çabalıyordu
Sanki o yeryüzünün dışına çıkmış,
Kulağını arza dayamış,
Dünyanın kalbini dinliyordu.

Süratle değişen hayat seyri içinde,
Bir sürü niçinler, nedenler sıralıyordu zihninde
Hepsi de cevapsız kalıyordu…

Bunca mahlûkat, bu sonsuz sema
Nasıl bir tesadüfün eline bırakılabilir?
Büyük nizamın nizamı nasıl inkâr edilebilir?
Kudreti Mutlak nasıl bilinmezlikten gelinebilir?

Her harfin bir kâtibi,
Her eşyanın bir sahibi,
Her derdin bir tabibi,
Her matlubun bir habibi varken
Kimsesiz yollarda o,
O meçhul sevgiliyi arıyordu





Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Men Sevmişem Seni
Sende gözüm kaldı
Yüzde izim kaldı
Bir de sözüm kaldı
Men sevmişem seni
*
Dumanlı dağlarım
Hazandır bağlarım
Seherde ağlarım
Men sevmişem seni
*
Ayrıldım eşimden
Yoruldum peşinden
Kovuldum işimden
Men sevmişem seni
*
Meni de batırdın
Yiyerek bitirdin
Almadan götürdün
Men sevmişem seni
*
Muradın almışam
Hasrete kalmışam
Köşende ölmüşem
Men sevmişem seni



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Merkez Efendi
Zekâlı, ilme hevesli, bedeni buğday benizli
Asıl adı Musa onun, doğduğu yerse Denizli

Denizli, Bursa, İstanbul, tahsil yaptı medresede
O ilmine devam etti, herkes bir şey söylese de

Çok çalıştı, çok yoruldu, çok iyi bir âlim oldu
Onun devri zamanında birçok mesele soruldu

Sayılan bir âlim oldu, o günlerde çevresinde
Ki ilmi tasdik edilmiş Ebussü ud devresinde

Pek yüceldiği günlerde Sünbülü Sinan’ın şanı
Gidip gelmelerde kaldı Efendi Musa’nın canı

Şu âlem öyle mükemmel, tatlı nizam içindeki
O ne fazla ne eksiktir, âlemin merkezindeki

Merkez Efendi çiğ, hamdı, riyazet, sohbetle pişti
Sünbülü Sinan Efendi teveccühüyle yetişti

Sinan’ın kızı Rahime hatunla evlenmek ister
Der “Deve yükü altınla, gel de hünerini göster”

Bir gün Manisa’ya geldi, Valide Sultan Hanım’la
Kırk bir çeşit baharatla macun yapardı tanımla

Meşhurdur mesir macunu Merkez Efendi’den kalan
O hep okur, okuturdu, yaşardı, gerisi yalan

Hakkın marifet ilminden bilgiler ayandır ona
Hakkın hakikat sırrından bilgiler beyandır ona

Erdi Hakkın sırlarına, toprak bile altın ona
Yeşil tuba dalındaki yapraklar çok yakın ona

Yıl bin dört yüz altmış üçtü o dünyaya geldiği gün
Yıl bin beş yüz elli birdi hakka vasıl olduğu gün

O İstanbul’un manevi bir mimarıdır bu günde
Hep şifa arayanlarla dolup taşar o, bu günde



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Molla Gürani
Molla Gürani bilinir, o bir âlim, büyük veli
Aslı Suriye Güran’a dayanır onun evveli

O Kuranı ezberledi şevk ile çok küçük yaşta
Sarf, Nahiv, Beyan, Meani öğrendi doydu en başta

Şam, Kahire, Bağdat, Hayfa, çekip almıştı kendine
Hadis, tefsir ile fıkhı icazetledi bendine

İbni Hacer Askalani devrin en meşhur âlimi
Hep onun nezaretinde okudu hadis ilimi

O ders vermeye başladı, yavaş yavaş tanınmaya
Yağan Molla tuttu onu, yol gözüktü taşınmaya

İkinci Murat Han sordu “Mollam bize ne getirdin? ”
Molla Gürani’yi dinler Han Murad “Hoşça yetirdin! ”

Molla İstanbul’a geldi, sarayda hoş kabul gördü
O bir yetkili kılındı, tasarrufunda hep hürdü

Müderris tayin edildi Yıldırım medresesine
Dinleyenler bayılırdı, sohbetinde hoşça sesine

Bir emirdir Manisa’da gencecik şehzade Mehmed
Gelen âlim geri gider, hep aczinden ister meded

Emek verdi, yetiştirdi, şu şehzade Mehmet Han’a
Tuttu da onun elinden, fetihle saldı cihana

Bursa vakıf ve kadılık vazifesinde bulundu
Bir süre Mısır’a gitti, hürmetle kabul olundu

Nasihat eder Fatih’e hem de yardımcı olurdu
O tam bir şeyhülislam’dı, hak ve adalet sorulurdu

O vakur ve heybetliydi, sarsılmaz ilme sahipti
Uzun boylu, açık sözlü, dirayetli bir naipti

İlme önemle tanındı, pek çok âlim yetiştirdi
Hayatını ders ve kitap, hep ibadetle geçirdi

O bin dört yüz on’da doğdu, huzur içinde yaşadı
Şu iki cihana birden yayıldı onun irşadı

Bin dört yüz seksen sekiz’de bir gün hakka vasıl oldu
Her yer insana kesildi, sevenler yasa boğuldu

Kabri Aksaray-Topkapı, camisinin arsasında
Huzur içinde yaşadı, seyri İslam gemisinde




Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Muştusu Gidiyordu Sevgiliye
Dertlerimizi dost gibi bağrımıza bastık
Sevgililer gibi güldüler bize
Çilelerimizi fikir mazgalına astık
Deli divane oldular bize

Kaçıncı kez yükselirken miracımıza
Yine buseler düştü acımıza
En acılı seferiydi tüm mihnetlerin
Dualar etmek düştü bacımıza

Bir ömür boyu özlemiyle yandık
Ancak abı hayatla kandık
Başını okşayınca ölümün
Vuslata fırsat verir sandık

Senin, senin oldu mu hiç gülün
Gülizar, doldu mu feryadıyla bülbülün
Âlemlere açılırken kelamın kapıları
Muştusu gidiyordu Sevgiliye Sümbülün

Vuslata, muhabbete günler saydık
Hasretin sırtlarında patenler kaydık
Dudağı çatlayan tüm yanık gönüllerin
Mehtaplarında parlayan tek ay’dık

Kanar sensiz sinemiz, gel sür em’ini
Soylu güneşler gibi donat gecemizi
Işık, ışık gönüllerde gözlerin sevinci
Uzaklardan şafakla gönderin ecemizi

Al kanımıza cennetler bağışlandı
Bu vatan gönüllere nakışlandı
Ne kadar güzelmiş şu ölüm
Onunla şu topraklar vatanlaştı.




Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Olmadı
Güzelliğin pazara çıkardım
Günahların kazara yıkardım
Cevri cefandan bile bıkardım
Soran olmadı, alan olmadı
*
Yağmur gelir bembeyaz buluttan
Deniz inciler dolar umuttan
Nice güzeller yetişir Mut’tan
Gören olmadı, deren olmadı
*
Kor ateşinden güller topladım
Aradım durdum, koştum hopladım
Hep etrafında döndüm, zıpladım
Bakan olmadı, takan olmadı
*
Taze bir nazenin hareminden
Ne çiçekler yolduk bademinden
Baden neşe vermez kereminden
İçip kendinden geçen olmadı
*
Madem kaçar, neden gam saçarın
Yaz demez, kış demez hep açarsın
Hasan gelir, sen ise kaçarsın
Sevmem olmadı, sevmen olmadı



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Olmaz mı?
Gerçek olsan, düşler görmesem,
Gelsen ve bir daha gitmesen
Yanımda kalsan, benim olsan
Olmaz mı? Be gülüm olmaz mı?
*
Susarak gözlerine baksam
Uzanıp dizlerine yatsam
Gökteki yıldızları saysam
Olmaz mı? Be gülüm olmaz mı?
*
Mehtapta türküler söylesem
Sen anlatsan da ben dinlesem
Ben anlatsam da sen dinlesen
Olmaz mı? Be gülüm olmaz mı?
*
Seni sözlerimle şımartsam
Sevinçli gözyaşların olsam
Kıskanılacak yuva kursam
Olmaz mı? Be gülüm olmaz mı?
*
Gülüşlerinde, mutlu olsam
Bir ömür boyu senin olsam
Yaşlansam, kollarında ölsem
Olmaz mı? Be gülüm olmaz mı?



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Rüya Gibisin
Rüya gibisin
İnsanın ömründe bir defa
Görebileceği…
Ve uyanınca pişman olduğu

Affet beni…
Anılarda aradım güzeli,
Kırdım, üzdüm seni
Ezeli…

Bilirim ki!
Yalnızlık kaderidir doğruların
Yine bilirim ki kargalar sürüyle,
Kartallar yalnız uçar…

Yıldızları dost edindim yokluğunda,
Sensiz zor geçen *******de…
Günün ilk ışıklarıyla,
Yıldızlar bile, aldattı beni…

Eğer kalbim,
Adi olsaydı seni unutacak kadar
Asildi ellerim;
Onu boğacak kadar.

Bitmek nedir bilmeyen dertler,
Yağmur olup yağdı üstüme, üstüme…
Yine bilirim ki
Gökkuşağı yağmurdan sonra çıkar.

Ne kadar yaşarsan yaşa,
Ancak sevdiğin kadar sevilirsin
Öyle mutlu ol ki!
Gözyaşların sadakan olsun

Hayatımda iki tane kör tanıdım
Biri senden başkasını tanımayan ben
Diğeri ise; bir türlü
Aşkımı göremeyen sen

Bir gün güzelliklerini terk edip;
Sessiz sedasız ölüme gitmek istersen,
Gel ki sensiz yaşamanın, sensiz olmanın
Ölüm olduğunu göstereyim.




Hasan Kocamanoğlu