aşk şiirleri

[Kéan aRs]

Küçükken hep hayalimdi bu günlerde olmak.
Şimdi ise bunlar sıkıyor beni, istemiyorum.
İsterseniz deyin;seni süt çocuğu hatta salak
Tek isteğim var:

Birinin göğsünde huzurla uyumak.
Yazdığım en içten şarkıdır bu; GERÇEĞİ GÖRÜN.
“Bi ****** ki yalnız kaşı gözü güzel.
Benim için üzülür mü ki ÖLÜRSEM bugün?”

[Kéan aRs]

ÖĞRENDİM
Hayatın bana birşeyler öğrettiğini ve bunları yazmam gerektiğini öğrendim. Mesela;

İnsanlara kendimi zorla sevdiremeyeceğimi öğrendim.
Yapabileceğin tek şey sevilebilecek biri olmak.Gerisi onlara kalmış…

İnsanları ne kadar düşünürsen düşün,Onların seni o kadar düşünmediklerini öğrendim.

Ve insanlar seni ne kadar severse sevsin günü geldiklerinde isminden bile nefret edebildiklerini öğrendim.
Güven elde edebilmek için yılların gerektiğini,Ama yoketmek için saniyelerin yettiğini öğrendm.
Önemli olanın hayatındaki eşyaların değil,Hayattaki kişilerin olduğunu öğrendim.
İnsanın ancak 15 dakika çekici olabildiğini,Ondan sonra alışıldığını öğrendm. Güzelliğin tek başına beş para etmediğini ise zamanla öğrendik…
İnsanlar için olayların değil,onların önemli olduklarını öğrendim.

İnsanların değişebildiğini öğrendim.

Herkesin hakkettiği gibi yaşadığını öğrendim.
Her ne kadar ince kesersen kes,Kestiğinin her zaman iki yüzü olacağını öğrendm.

*# İnsanların birçoğunun hep kaybetmek için yaşadıklarını öğrendim.
Sevdiğin kişilere sevgi dolu sözler söylemen gerektiğini,Çünkü belki bu onları son görüşün olabileceğini öğrendm.
Her ne kadar o çok düşünsen de,Yine de gidebileceğini öğrendim.

Her ne kadar o seni çok düşünse de, Yine de gidebileceğini öğrendim.

Ve Her ne kadar onu çok düşünsende zamanı geldiğinde seninde gidebileceğini öğrendim.

Ve gittiğim yeni yerlere eskiden bazı şeyleri götürmemeyi öğrendim.

Dosta tevazu etmeyi, gurur yapmamayı öğrendim.

İnsanların kendilerini ak kaşık saymak için kara yalanlar söyleyip, bu yalanlara kendilerini bile inandırabildiklerini öğrendim.

İnsanların haklı durumdayken kendi sözleri yüzünden haksız duruma düşebildiklerini öğrendim.

Yılların değilde, acıların bizi büyüttüğünü öğrendim.

Hep çocuk kalmak isterken kazayla nasılda büyüdüğümü öğrendim.

Ne kadar büyüsemde içimdeki çocuk heyecanının hep bi şekilde kaldığını öğrendim.

Çocukları ise çooook sevdiğimi öğrendim.

Öğrendiğim bazı şeylerin yanlış olsada beni ben yapan şeyler olduğunu öğrendim.
İnsanların seni hep hesapsız sevdiğini,Ama bunu nasıl göstereceklerini bilemediklerini öğrendim.
Sinirlendiğimde gerçekten buna değse bile asla acımasız olmamam gerektiğini öğrendim.
Gerçek dostluğun ve gerçek aşkın arada uzak mesafeler olsa bile büyüdüğünü öğrendm.

İnsanların şartlanmalar ile aşık olabildiğini ve aslında şartlanmalar ile aşık olunamayacağını öğrendim.

Hayatta zamanın ne manaya geldiğini dedemden öğrendim(”ömür bir ikindi vakti kadar bile yokmuş…” {öldüğünde 100küsür yaşındaydı})

Sigaranın ve Alkolun benden aynı zamanda şuandaki ve gelecekteki ailemdende uzak olması gerektiğini öğrendim.(komşularım sağolsunlar)

Restleşmelerin ve gururun kurbanı olmuş tatlı aşkların ve dostlukların nasıl ziyan olduğunu öğrendim.

“Eğer o gün öyle olmasaydı bugün belki…” ve “Keşke…” sözlerini kendimden ve bir çok insandan duydum; insanların pişman olabildiklerini ama bunu çoğu kez itiraf edemediklerini öğrendim.

Eğer pişmansam bunu çekinmeden dile getirmeyi ve insanlardan eğer gerekiyorsa ne olursa olsun için özür dilemem gerektiğini öğrendim.

Gerçek aşkı bulursam kaybetmemem gerektiğini ikinci bir şansı olmamış insanlardan öğrendim.

Sözlere değil de hareketlere ve gözlere inanmayı öğrendim.
Birisinin seni istediğin gibi sevmemesi,Onun seni tüm benliğiyle sevmediği anlamına gelmediğini öğrendm.

En mutlu olduğum anların sevdiklerimi mutlu edebildiğim anlar olduğunu öğrendim.
Bir arkadaşın ne kadar iyi olursa olsun seni üzeceğini Ve senin yine de onu affetmen gerektiğini öğrendm.
Kalbin ne kadar kırılmış olursa olsun,Dünyanın senin acılarından dolayı durmayacağını öğrendim.

Ve kalbin en kadar darbe görsede en asil intikamın Affetmek olduğunu öğrendim.(ama bu kadar asil olmayı daha öğrenemedim {affedemediğim ve affedemeyeceğim şeyler var})
İki kişinin tartışmasının, birbirlerini sevmedikleri anlamına gelmediğini öğrendim.
Ve tartışmadıkları zamanda sevdikleri anlamına gelmediğini.
İki kişinin tamamen aynı olan bir şeye baktıklarında bile Farklı şeyler görebildiklerini öğrendm.
Seni doğru dürüst tanımayan kişilerin, Hayatını birkaç saat içinde değiştirebileceklerini öğrendim.

Sevginin(!) koca bir yalan olduğunu sevginin ise tek gerçek olduğunu öğrendim.

Beklemeyi öğrendim, ama doğru durakta.
Verebileceğin birşey kalmadığında bile bir arkadaşın ağladığında,Ona yardım edebilecek gücü bulabileceğini öğrendim.

Canımdan daha kıymetli şeyler olduğunu öğrendim.

Seni sevenlerin aslında ne kadar değerli olduğunu öğrendm.
En çok önemsediğim kişilerin,benden hep uzaklaştıklarını öğrendim.
İnsanları üzmeden ve duyarlı olarak kendi fikirlerini söylemenin Çok zor olduğunu öğrendim.

[Kéan aRs]

“İlim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya (Bu) nice okumaktır?”
Yunus Emre

[Kéan aRs]

*Ne yazıkki aslında kendim hakkında bildiğim pek birşey yok zamanla öğreniyorum… Sahile vuran dalgalar gibi değişen dünya doğruları arasında bir dogmaya kendimi sağlam iplerle bağlayamamak ve gelgitler misali savrulmak ne yazıkki ben kimim sorusunun en büyük düşmanı olarak dikiliyor karşıma ve zaman zamanla beni kendine benzetiyor sanırım, hemde içimde direnen birşeylere rağmen. Bazen zamanın doğrularını kabul ederken bazen de duruluyor kendime geliyorum. Doğrular değişkeni olmuşken bu fonksiyonun, sonuç olarak ben çok daha değişken bir kümenin bir çok elemanı oluveriyorum. Artık; ”beni ben yapanlar bunlar, bu benim ve bunlar benim doğrularım, ben böyleyim” demek, ne olursa olsun direnmek işimemi gelmiyor yoksa gücüm mü tükendi belki de var korkuyorum bunları söylemek ve yaşamaktan… Bilemiyorum ama bir yorgunluktur hissediyorum; hemde şu gençliğin kanımdaki deli akışında. Birçok insanın çekinmeden yaptığı bir çok şeyi yapmamak için ve kendimi doğru olan o değil diye gemlemekten çok yoruldum. Ama içimde beni, doğru değil bu yaptığın diye her seferinde nahoş dikenini batırıp, damağımda buruk tad bırakan isimsiz bir olgu var ki yorulsam ne fayda pes ettirmiyor içimi acıtıyor, pes edemiyorum. Herhangi bir tarafı seçerek ne siyah ne de beyaz olabiliyorum. Gençliğin verdiği delilikten de güçlenen zamanın değiştirdiği doğruların, içimdeki o nahoş dikenin doğrularıyla sürdürdüğü amansız kavgasına bir son veremiyorum. Kendisini bile sağlam bir yere bağlayamamış dünyanın doğru olan budur kıstaslarını kendine göre yorumlayan insanlarının bana farkında olmadan dayattıkları ile içimdekilerin çatışması arasında kendisini arayan bir adam olmak bana ancak şu dizeleri yazdırıyor;

[Kéan aRs]

anlam veremediğim dizeler

ve sen

aşk…



koca bir karanlık

ve sonsuz bir boşluk

ben…



kilometrelerce uzun bir mesafe

ve birbiri ardına sıralanan koca dağlar

hasret…



kana susayan bir akbaba

ve kargalar

ölüm…



bir tebessüm

birkaç damla gözyaşı

mavi ciltli bir defter

ve bir kalem

ardımızda kalanlar….

[Kéan aRs]

Neden acıdır hayat..
Neden, niçin, niye...

Yaşım küçüktür belki, güçsüzüm; acizim bil ki..
Ama umutlarımdır deryalar misali..
Duygularım tonajlar emsali..
Bakışlarım semavi siyahi..

Ve devasa yalnızlığım..

alıntı

[Kéan aRs]

Acıyla bakan gözler bunlar mı ?..

Giden Vefasız Bunu Anlar mı
Ağladığım Yar Dönüp Ardına Bakar mı
Oda Benim Gibi Her Gece Ağlar mı
Bu Can Bir Daha Böyle Yanar Mı
Hayatta BUndan Acı An Var Mı

Ayhan Söylemez

[Kéan aRs]

Ellerim üşür benim..
Yiyemediğim pastaların o sıcak kokusu ısıtır üşüyen ellerimi..
Bir ısınmayan yüreğimdir benim..

Ellerim boyalı ve kirli olsada, masumdur yüreğim..

[Kéan aRs]

Ekmek kırıntıları gibi kırıldı tuz buz halde kalbim..
Sızlayan küçük yüreğimi bilmez kimse..
Üstüm başım ne halde..
Ben sensizim nerdesin can Anne..

[Kéan aRs]

Ellerim koynumda, çaresizim..
Bir cıkış noktam var: o da ağlamak...