Aşkım İsyandır Benim

[Kéan aRs]

Bir Mezar taşı var başucunda

Doğuştan kalbi delikti Yıldız’ın
Annesinin gözleri önünde günde güne eriyordu
Ana yüreği kaldıramıyordu bunu
İyileşmesi için dua ediyordu Rabbine
Bir umut ışığı doğmuştu ameliyat olacaktı
İyileşip annesinin kollarına koşacaktı
Daha bir umutlu olacaktı yarınlar
Annesi okuyacağı okulları bile şimdiden düşünmüştü
İyi bir gelecek annesine yakışan bir kız olacaktı Yıldız
Olamadı.. Olmadı..
Hayallerin, düşlerin, umutların üstünü kara toprak kapattı
Yıldız ameliyattan çıkıp koşamadı annesine
Bir candan bir can gitmişti.
Bembeyaz gelinlikle görecekken kızını
Kefenle teslim ettiler annenin ellerine
Oysa sabah öperek dualarla yollamıştı gözünün bebeğini
Hastalığından dolayı hiç konuşamamıştı Yıldız
Annesi gözlerine bakarak anlıyordu ne istediğini
Ameliyata girerken o küçücük dudaklarının arasından Anne kelimesi çıkmıştı
Hüzünle mutluluk o an birbirine karışmıştı
İlk kez konuşmuştu ve Annesi son kez duymuştu.
Dört yaşındaydı Yıldız annesinin mavişi yaşama sebebiydi
Ecel gence yaşlıya bakmaz…
Azrail giren evde duman tütmez, aş pişmez
Ölümün sessizliği dolar eve
Selası veriliyor Yıldız’ın son yolculuğunu haber veriyor hoca
Tanıyan tanımayan camiye akın ediyor yalnız bırakmıyorlar
Yıldız’ı bu son yolculuğunda
Küçücük bir beden yatıyor musalla taşında
Annesinin sıcacık kollarından ayrılan Yıldız
Anne şefkatiyle Yıldız’ı kara toprak kucaklıyor
Annesi beklerdi her gece Yıldız’ı başucunda
Annesinin yerine
Bir mezar taşı var şimdi Yıldız’ın başucunda

[Kéan aRs]

Mezar Taşım Haykırdı Gerçeği

Biliyordum
Bir gün bana
Geleceğini.
O geciken gün
Bu gündü.

Biliyordum
Geçmişi sileceğini.
Sırtından attığın
İnat yükündü.

Biliyordum
Huzuruma gireceğini.
Titreyen ellerinde
Bir demet kır çiçeği.

Biliyordum
Onları toprağıma
Sereceğini.
Mezar taşım haykırdı
Yüzüne gerçeği.

[Kéan aRs]

Mezar Taşı

Yıkılmıştım,yaralıydım,yıkık ve virane
Daha kendime gelememiştim,ben bi çare

Aglıyor,sızlıyor,seni arıyordum,yoktun,ne çare
Unutamıyor,fakat,yaşıyordum, bi çare

Seni sonsuza kadar yaşatmaktı,gaye
Bır sey yapmalıydım,herkez görmeli, ne gaye

Kimse seni görmüyor,bilmiyordu,ne çare
Bir gün, bir mezar taşında adını gördüler,ne çare

[Kéan aRs]

--------------------------------------------------------------------------------

Şimdi nereye gidiyoruz ona bakalım
Bilmeliyiz nereye gittiğimizi
Kapıları çarparak dışarı çıkıyoruz değil mi
Islak taşlarında kayarak bu eski sokağın
Hala değişmeyen kaldırımlarında birbirimize tutunarak
Ellerimizi arıyorsak
Artık bilmeliyiz

İçimde yalnız bir göçmen yerini arıyor
Yağmur yağıyor, gökyüzü kapalı
Nehrin bulanık suları köpürmüş, duyuyorum
Beni kendine ayırmışsın, farkındayım
Yollara çıkarmışsın, yaşlı atların toynak sesleri
Duman içinde ve alacakaranlığın

Yüzüne bakıyorum bir pencere açılıyor
Bembeyaz bir zambak uzanıyor geceye
Yaşadığı toprağa benzemiyor
Eğimine bakılırsa dağların yalnızlığı
Bu kente hiç yakışmıyor

Adresi unutmuşuz kimbilir nerde
Bulanık yüreklerimiz
Karıştırdıkça eski aşklar ufalanıyor
Yalansız, özürsüz hatta özlemsiz
Bir kadın bir erkeğe tutunuyor
Anılarına tutunuyor, acısız
Resimleri tarıyor ıslanmış tümü
Hepsi siyah beyaz
Kimseyi tanıyamıyor

Bu caddeler, bu evler, bu nehrin kıyısı
Siniyor her yere dağıtıp durduğun sesin
Sütunlara, vitrinlere, ayak seslerine
Kafesler darmaduman
Tüm kuşlar salıverilmiş
Suyun üstünde tüten sis
Dokunsan masmavi hüzün

[Kéan aRs]

Gençliğimi kimse bilmez
Sakallarımdan çocuk kokusu,
Ağzımdan ay ışığı fışkırır benim
Ceketimi yağmurlara astoğımdan beri;
TEHLİKELİ ŞİİR OKUR,DÜNYAYA SATAŞIRIM BEN...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Delikanlıyı da Yıkarmış Sevda

Hayat yine delikanlıya acı yüzünü döndü.
Yani yine acı gerçekler karşısında
En güzel hayaller söndü.
Daha düne kadar ağzında ıslığı, elinde otuz üçlük tespihiyle
Dünyaya meydan okurken,
Bir deli yürek sevdasını yüreğini tam ortasına gömdü.
Her şeye gücü yetti de bir sevdaya yenik düştü.
Hayata küstü.
Artık kimseyle konuşmuyor, yüzü gülmüyor
Çünkü hesaba ayrılık düştü.
Sanki oyuncağı elinden alınmış bir çocuk misali doldu yüreği üzüntü.
Yalnızlık ve karanlık artık onun en iyi dostu.
Arıyordu ancak bulamıyordu ruhunu aydınlatacak ufku.
Ancak büyük bir hakikati buldu çıktığı yolda.
Delikanlıyı da yıkarmış sevda.

[Kéan aRs]

YAĞMURLU DENİZ

Bırakın beni
Dışarda yağan yağmurlar alsın
Yanısıra yağan yağmurların
Kaldırımların dibinden dibinden
Mutludur denize doğru giden.



O her gün oyuklarından yere iner
Yaprak yaprak merdiven bir ağacın
Biraz dudak boyar, biraz taranır
Önünde içi yağmur dolu bir aynanın
Çıkar adımlarını yağmurlara bırakır.



Açıklarda denizin üstünde yüzen
Yağmurlarlayım ben
Aşk yorgunu dinlenen...

[Kéan aRs]

İlkbahardan ötelerde bi mevsimdin sen... yaz akşamları denize düşen ince bir portreydin.. mevsimler yapraklara acımazdı hazan zamanı gelirdi, bembeyaz olurdu her yer, gittiğin yollarda izlerin kaybolurdu.. mevsimler gelirdi ve giderdi.. Soğuk akşamlarda sarıldığımdın sen benim, yağmurlarımın bulutuydun gözlerimde.. ağlardım sen her gittiğinde bu şehirden.. bilirdin.. giderdin
ama..
Şimdi kaybolmuşluğumu arıyorum kendimde, yalnız başıma.. duvarlarına resmini çizdiğim, ardından tuğlalar ördüğüm bomboş bir evdeyim... Kalemim küskün kağıtlara.. yüreğimde yaprakları dökülmüş bir sonbahar...
Giderken sana verdiğim sözler geliyor aklıma, duymamıştın sen... unutmayacağım, ağlamayacağım demiştim... unutmadım... sensizse bu şehir, sensizse bu hayat, neyleyimki ben... bırak aksın gözlerindeki yaşlar topraklarıma... geç kalmış sevgileri anlatırken bana melekler duyarım belki hıçkırıklarını. Ama artık, sana söz verdiğim gibi... ağlayamamki ben...

[Kéan aRs]

Sebebi Gözlerindir

Hayata tek gülüşünle bile tutunabiliyorsam
Kurak çöllere umut çiçeklerini ekebiliyorsam
Dilimde her an senin ismini sayıklıyorsam
Sebebi hayatıma umut saçan o gözlerindir

Gece yarısı ter içindeyken hayalinde teselli buluyorsam
Kırık sazımla toprak kokan türküler okuyorsam
Karanlık gecemi bir tek yıldızla aydınlatıyorsam
Sebebi gülümsemeyi öğreten gözlerindir


Tek bir gözyaşında ölümün kefenini giyiyorsam
Rüzgar olup saçlarında esmeyi görevim biliyorsam
Acılarımı tek kalemde geçmişe çiviliyorsam
Sebebi karakışımda baharı yaşayan o gözlerindir

Gökkuşağı renkli kalemimden satırlara ismin dökülüyorsa
Aşkımdan mısralar kalbine tek tek süzülüyorsa
Çocuksu düşlerim yüreğinde kanatlanıyorsa
Sebebi sevmeyi delice yaşatan o gözlerindir

Karanlık geceden sonra seherin geleceğini anımsıyorsam
Mavi denizlerin tam ortasına ismini yazıyorsam
Ölüme rest çekip tüm benliğimle sana koşuyorsam
Sebebi yarınlarımda tek umudum o gözlerindir.

[Kéan aRs]

Mezar taşı

Şiir yazıyorum sebebi sensin derdimin
Şiirlerle avutuyorum kendimi rahatmı vicdanın
Uyku yok bende sen rahat uyurmusun
Bilmemki sen feryadı duyacak kalp taşırmısın

Yoksa taşıdığın sadece bir et parçasımı
Bir aşık feryat ediyor çekilen çile aşığa revamı
Esra yola çıktım sende bulmak için esrarlı aşkı
Sen bana tattırdın en iyisinden zehir ve ağı

Yollarda yürüdüm ******* boyu seni
Aradım yıllar yılı bir yudum kalb i sevgi
Dağ taş dolaştım akıttım gözümden kanlı yaşı
Şimdi mutlumusun sana özlemimi anlatıyor mezar taşı

[Kéan aRs]

Bir Mezar Taşında Yazıyordu..!

GÖKHAN’ı vurdular…
Adımsız kalacak artık
Şehrin ıslak yolları,
Bizim evin arka sokakları.

GÖKHAN’ı vurdular,
GÖKHAN’ı sırtından vurdular…!
Kumrular görmüş kaçarken
Eşkıyaları.
Pis yüzlerini, kanlı ellerini
Sonra bir daha uçmadılar
Öylece durdular…

GÖKHAN’ı kalleşçe vurdular.
Sirenler… telsizler… polis anonsları…
Cankurtaran;
GÖKHAN’ı sedyeye koydular!
Simitçiye sordular,
Meydandaki ihtiyar biletçiye..?
Oysa tek şahidi kumrulardı cinayetin!
Kumrular gözyaşı kuşları
Öylece sustular!

GÖKHAN bir akşam vaktinde vuruldu
Okul dağılmamıştı daha,
Akşam cemaati çıkmamıştı camiden…
Sıcak bir kan sızıyordu etrafa
Gözlerde korku
Yürekte ihtizaz
GÖKHAN gurub vaktinde vuruldu
Yalnızca kumrular ağlıyor,
GÖKHAN kanatlanıp uçuyordu!
Ve
Şehrin kan kokulu yollarında,
Bizim evin arka sokaklarında
Eşkıyalar kol geziyordu!