Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Şiir/Ben..

Şiir; ben
Bitmeyen hüzünleri
Sana yükledim
Kırık dökük kelimelerim
Ve yüreğim
Nasıl burgu burgu
Anlıyor musun?

Şiir; ben
Seni süslemek isterdim
Aşkla
Dolu dizgin dizelerine
Vursun isterdim
Güneşli yaz sabahları kelimelerim
Anlıyor musun?

Şiir; ben
Seni mi yazıyorum,
Sen mi beni yazıyorsun?
Bilemiyorum
Anlıyor musun?

Şiir; ben
Basamıyorum yere,
Gücümün tükendiği yerde
Dizelerine tutunuyorum
Yüküm çok ağır biliyorum...
Anlıyor musun?

Şiir; ben
Bir gün gidersem,
Ve dönmezsem,
Çok uzaklarda olsam da
Duyarım...
Kelimelerine değen gözlerden
Anlarım...
Ve seslerden ruhumu okşayarak
Yalınayak koşar bana duygularım...
Uzağa en uzağa gelip bulurlar beni....

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Şiirlerim de Öyle Acizler Yokluğunda

Yolun yolumdur,
Acın, acı’m...
Sevincin, kanattır ruhuma,
Yokluğun yokluktur...

Tüm denizleri ucuca eklesem
Yokluğun etmez...
Uçurumları üst üste koysam
O uçurumlar ki, yokluğunu tarife yetmez...

Dümdüz bir ovanın ortasında,
Yalnız bir ağaç görsem
O ben olurum...
Rüzgar vurdukça dallarına
Kendime dokunurum...
Üşürüm...
Bir çöl ortasında
Sensiz kum fırtınasında
O ben olurum...
Savunmasız savrulurum...
Gözlerim görmez benim,
Dilim söylemez senden başka
Kul ne kadar acizce, yüce rabbin yanında,
Şiirlerim de öyle acizler yokluğunda....

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Tepesini Dişliyormuşum! ! !

Seni anlatmaya çalışıyorum şiirle,
Olmuyor
Kalem de bir durgunluk ki sorma
“Yaz” diyorum “durma”
Cıh! ! ! ... yazmıyor...

inatlaşıyor benimle aklı sıra,
sıkılmış benden yorulmuş,
durulmuş kalem
kelimeler yetmeyince anlatmaya
canileşiyormuşum
tepesini dişliyor muşum,
hiç farkında değilim biliyor musun
kaç kere yakmışım canını
yine de yazamamışım aşkımı
eskiden böyle değilmişim ben

Kağıtta yüz buldu tabi kalemden
O da başladı hemen
Sen düşünce aklıma
Bir bir dökülüyormuş içim üstüne,
Hırçınlığımdan kazıyormuşum derisini
Kalemle ikisi düşman gibi
Yakıyormuşum canını
Sensizliğin verdiği tüm sitemi
Kusuyor muşum yüzüne
Araları açılmış sonunda kalemle
Dert yandılar bugün,
benden senden
Sen yanımdayken,
koynundayken
Yakmıyormuşum kalemin canını
Kazımıyormuş ellerim canice kağıdı...
Ne güzel anlaşıyorlarmış
Sevişirlermiş saatlerce
Kağıda, “ipeğim” dermiş kalem
Mutluymuş kağıt halinden
kalem üstünde gezinirken...
Eskiden seninleyken...

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Unuttur Terkedilmişliğimi

Isıt içimi, hiç olmazsa bugün ısıt beni,
Bir söz, bir bakış, bir gül
Öyle muhtacım ki...
Al çıkar beni yalnızlığın koynundan
daha sıkı kavra bedenimi Ondan
Yoruldu başım koluma dayanmaktan
Bir omuz, sıcacık bir omuz ol bana,
Bırak ağlayayım bugün hiç olmazsa
Ve sen sev beni, ağladıkça
Bir gün için de olsa unuttur bana Sevgisizliğimi,
unuttur kimsesizliğimi
Öyle sev ki öyle sar ki beni
Unuttur terkedilmişliğimi.
Ve terketmişliğini...

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Uyanın Öldünüz mü Beee! ! !

uyanın ne olur
uyanın birlikte uyanalım bugün
hepimiz
sen de uyan sen de...
aç o gözlerini de bir bak şöyle
kendine, ona, bana hadi bak hepimize...
neden duygularınız, duygularımız öğütülürken içimizde
ve yok olurken onurumuz, aşklarımız
söyleyin nedir bu vurdumduymazlığımız....
köşe başında aç işte o çocuk
yanında şu boyacı belki kazanmıştır bugün bir ekmek parası...
kopmuşuz birbirimizden
öyle rezil, öyle pişkin öyle kemiksiz dillerimiz.
Merdiven altına kaldırmış çoktan merhametini kimilerimiz...
Çürümüş sandıklarda kanaviçelerin arasına gizlenmiş sevgilerimiz...
Analar bırakmış çocuklarını, satmış babaları elleriyle evlatlarını
Ne oluyor bize doğramış yine üç kuruş için rahminden koptuğunu anasını,
Öfkemiz aşmış boyumuzu, soyumuzu...
Unutmuşuz dostluğu, aşkı, sevdayı, çıkmışız insanlıktan çoğumuz...
Para, ün, şöhret kara bir çalı gibi dolanmış ayaklarımıza
Bencilliğimiz, utançlarımız, yalanlarımız tutunmuş köşe başlarına
Şeytan bağlamış elimizi ayağımızı kara bir yazmayla,
Nasıl da bakıyor gözlerimize alayla....
Umursamaz, utanmaz olmuş yüreklerimiz...
Yok yok insanlığı soyunuyor kimilerimiz...
Uyanın ne olur, kabusu bitirmek için...
Uykuya dalanı geri döndürmek için...
Aşk, sevda, dostluk, iyilik, merhamet, doğruluk ölüyor ellerimizde
Ne oluyor bana, sana, ne oluyor bize
Uyanın ne olur
Öldünüz mü beee! ! ! !

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Vazgeçtim Senden

Vazgeçtim senden....
Vazgeçtim...
İstemem artık ellerini
İstemem...
Öpmem ben o dudakları
Yemin olsun...
Yanıp tutuşsam da hasretinle
Dokunmam...
Anmam artık adını
Tutamazsam sözümü,
Aldığım bir nefes bin kere
haram olsun...

Vazgeçtim senden...
Vazgeçtim...
İnanmam sözlerine,
Ve o yalan oynaşan gözlerine,
Gönlüm bağlanmaz senin
Zehirli gönül tellerine...
Vazgeçtim...
Vazgeçtim senden...
Bil ki bozarsam bu yemini ben
Koynuma senden önce giren
Ölüm olsun....

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

yA bİR yAPrak Ya bİR nEFEs

Bir ağaç olsam mı acaba evinizin önünde...
Dallarım yatak odanızın penceresinde...
Açtığınızda perdeyi ilk ışıkla
Gözleriniz yapraklarıma değse...

Uzayınca kollarım budasanız beni
Böylelikle dokunurdunuz tenime
Rüzgar okşadıkça varlığımı
Bir şarkı olup fısıldardım sizi size...
Yazın sıcağında gölgem de düşer çıplak teninize
Baharda koklardınız çiçeklerimi,
Kışın bir avuç kara karışırdım da
eridikçe kar avuçlarınızda
kıymık olup batardım parmaklarınıza

Mevsim bu durur mu durduğu yer de...
Sonbahar da gelir elbette
İşte o zaman açınca pencerenizi
Rüzgar yatağınıza kadar getirirdi beni...
hiç olmazsa yaprak olup girerdim koynunuza...
Biliyor musunuz
o ağaç bile daha şanslı galiba,
Siz böyle kaçın benden,
ya bir yaprak
ya bir nefes ya da bir GÜL’e karışıp
gireceğim bir gün gönül pencerenizden...
sonra keseceğim yatak odanıza uzanan tüm dalları,
olur ya biri daha
yaprak olur da
girer aramıza
sonbaharda...

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Ya sen? Sen Beni! ! !

Ben seni sevmiş miydim,
O sen miydin?
Damarlarımda dolaşan,
Alev alev yakardı parmakların
Pişerdi etlerim de
Yine de kaynaşırdı kemiklerim seninle...

Ben seni sevmiş miydim?
O Sen miydin?
Yağlı urganlarla boynuma doladığım,
Sevgili azrailim, alın yazım, celladım,
Durma al canımı,
Azrail sensen eğer.
Ölüm seninle gelsin...
Sana değer....

Yine de ölmeden önce,
Ben seni sevmiş miydim?
Ya sen! , Sen beni?

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

Yağmur

Yağmur var Ankara’da
Hava gri,
Rüzgar alabildiğine hırçın,
Ağacın, çiçekle aşkı ıslandı...
Sırılsıklam,
Bulutlar indirdiler biriken ne varsa yeryüzüne
Ben gibi..

Yağmur var Ankara’da
Hava mağrur, hava çılgın
Bir güneş, bir yağmur.
Alabildiğine grilik önce, sonra bir ışık,
Ve bir aşk sarhoşluğu bulutlarda
Toprakla bütünleşmenin verdiği doyum.
Ben gibi...

İçim yağmurlu, fırtınalı,
Ankara gibiyim.
Griyim,
Yağmurla birleşti toprak.
Kavuştular işte...
Güneş açtı.
Ben de şimdi yağmurunu bekleyen
Toprak gibiyim.
Sonra! ! !
Sıra güneşte...

Gül Yazganarıkan

[Shekil]

YaKAMOZ nEYSE

Tütsüydü aşk
Büyülü bir dilimdi zamanda
Umut
mistik bir kokuydu
Koynunda..

Uzardı sevişmeler bakışlarda
Dalga dalga döverdi deniz kayalıkları
Yakamoz şahitti,
Ay aşka gelirdi seviştikçe
Denize düşerdi...

Dingin bir zenginlikti dokunuşlar
Ve azgın bir kısraktı çırpınışlar
Yürek atışları depremdi...
Yıldızlar çarpışırdı gökte
Alev alev ellerine düşerdi...

Tütsüydü aşk
Nefesinde nefesti
Şahitti yakamoz,
Ay aşka gelirdi seviştikçe
Denize düşerdi...
Ay denizin üstünde
Durur mu söyle
Umut işte...
Yakamoz neyse
Aşk ta öyle...

Gül Yazganarıkan